မဂၤလာပါ ၂၀၀၉ ေရ ….

ႏွစ္သစ္ကို ဘုရားဖူးရင္းႏႈတ္ခြန္းဆက္သလိုက္ၾကရေအာင္လားရွင္ …

ႏွစ္ေဟာင္းကုိ ႏႈတ္ဆက္သူေတြ …. ႏွစ္သစ္ကုိ ႀကိဳဆိုသူေတြနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ Blog ရပ္၀န္းေလးမွာသက္၀င္လႈပ္ရွားေနသလို ကြ်န္မလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ ထိုင္ၿပီး အေတြးေတြပြားေနမိပါတယ္ ….

ဘာရယ္မဟုတ္ဆိုေပမယ္႔ တကယ္ေတာ႔ အေလးအနက္ေတြးေနမိတာပါ ….
လူဆိုတာ မေကာင္းမႈေတြနဲ႔ေမြ႕ေလ်ာ္တတ္တဲ႔အမ်ိဳးမဟုတ္လား … ဒါ႕အျပင္ ကုိယ္မေကာင္းတာကိုလဲ မေကာင္းမွန္း သိခ်င္မွသိတတ္သလို၊ သိျပန္ရင္လည္း ေဖာ႔ေတြးတတ္ၾကတာကလား ….. အဲ႔ဒီေတာ႔ မေကာင္းမႈေတြက ေလ်ာ႔သြားဖို႔ထက္ တိုးလာဖို႔အခြင္႔အလမ္းကပုိမ်ားေနတယ္ေလ …..

ကြ်န္မမွာလဲ မေကာင္းမႈေတြမ်ားမွမ်ားေပါ႔ …. ေကာင္းတာတစ္ခုေလ်ာ႔ခ်ႏိုင္ရင္ မေကာင္းတာႏွစ္ခုေလာက္ကျပန္တက္လာသလိုပဲ …. ဒါေပမယ္႔ အဆိုးထဲကအေကာင္းလို႔ုေျပာရမယ္ထင္တယ္ ….. ေလ်ာ႔မခ်ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ ကုိယ္ဘာေတြမေကာင္းဘူးလဲဆိုတာကုိသိရင္ ျပင္ဖို႔ လမ္းစေတြ႕ႏိုင္မယ္ေလ …..

အဲ႔ဒီေတာ႔ လာမဲ႔ ၂၀၀၉ အတြက္ ကြ်န္မခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ား၊ ဘေလာ႔ေမာင္ႏွမမ်ား အတြက္ကြ်န္မဆုေတာင္းေပးခ်င္တာက

ႏွစ္သစ္မွာ ကုိယ္႔ကုိ္ကိုယ္ မွန္မွန္ကန္ကန္ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ႏိုင္ေသာသူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ ….

ကုိယ္႔ရဲ႕မေကာင္းေသာအက်င္႔ေတြကုိ ကုိယ္တိုင္သိၿပီး ျပဳျပင္ႏုိင္ေသာသူေတြျဖစ္ၾကပါေစလို႔

ဆုေတာင္းေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္ရွင္ ….

စိတ္ကူးယဥ္ျခင္း

Tag တယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုကို ေရးဖို႕ ေတာင္းဆိုျခင္းဆိုတာကုိ ဘေလာ႕တစ္ခုမွာဖတ္ဖူးလို႕ သိေပမယ္႕ ဘယ္လို Tag တယ္ဆုိတာေတာ႕ မသိဘူးရယ္ …
ကြ်န္မ စီေဘာက္စ္ထဲက အစ္ကုိ၀င္းေဇာ္ရဲ႕ Tag ထားတယ္ဆိုတဲ႕ မက္ေဆ႕ခ်္ေၾကာင္႕ ဘာေခါင္းစဥ္ပါလိမ္႕၊ ဘယ္မွာသြားၾကည္႕ရမွာပါလိမ္႕ဆိုၿပီး ဦးေႏွာက္စားသြားေသးတယ္ …
ေနာက္ေတာ႕ အစ္ကို၀င္းေဇာ္ဘေလာ႕ကုိသြားဖတ္ရင္းနဲ႕ ဘာေခါင္းစဥ္ဆိုတာ သိသြားပါတယ္ ..

စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းတဲ႕ ……

“စိတ္ကူးယဥ္ျခင္း” ဆိုတဲ႕စကားစုေလးကုိ မေကာင္းတာေျပာခ်င္တဲ႕ဘက္မွာ အသံုးမ်ားတယ္လို႕ ကြ်န္မယူဆပါတယ္ … အေျပာသမားေတြ၊ စိတ္ကူးပဲရွိၿပီး အလုပ္တြဲမပါတတ္သူေတြကုိ လူေတြက “စိတ္ကူးခ်ည္းပဲ ယဥ္ေနတာပဲ” တို႕၊ “ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္ေနတာပါကြာ” တို႕၊ “ေလဖမ္း ဒါန္းစီးေနတာပါ” တို႕ စသျဖင္႕ေျပာေလ႕ရွိၾကတယ္ ….. ဒါေပမယ္႕ လူတိုင္းမွာ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္အနည္းဆံုးတစ္ခုစီေတာ႕ ရွိၾကတာခ်ည္းပါပဲ …..

ကြ်န္မအတြက္ေတာ႕ အရြယ္အလိုက္ စိတ္ကူးယဥ္တာေတြက တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳးေျပာင္းေနတတ္တယ္ …ဒါေတာင္ တခါတေလ “ငါက သိပ္စိတ္ကူးမယဥ္တတ္ဘူး” ရယ္လို႕ ကုိယ္႕ကုိကိုယ္ ေျပာင္လိမ္မိေသးတယ္ …. း)

ကြ်န္မခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္တုန္းက ကြ်န္မတို႕ေမာင္ႏွစ္မသံုးေယာက္က ျခင္ေထာင္အႀကီးႀကီးတစ္လံုးနဲ႕ တူတူအိပ္ၾကရတယ္ …. ညေရာက္လို႕ အိပ္ယာ၀င္ၿပီဆိုရင္ ကြ်န္မတို႕ရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္လုပ္ငန္းႀကီးစေတာ႕တာပါပဲ ….. ကြ်န္မက “ကုိႀကီးေရ ငါတို႕ စကားေျပာရေအာင္” ဆို
ၿပီးစေျပာလိုက္ရင္ ကုိႀကီးက သေဘာေပါက္စြာနဲ႕ သူ႕စိတ္ကူးေတြကုိ ဘယ္စကားလံုးေတြနဲ႕စလဲဆိုရင္

ကုိႀကီး - “ ငါတို႕မွာ အိမ္အႀကီးႀကီး တစ္လံုးရွိတယ္ေပါ႕ဟာ” ဆိုတာကေနစပါတယ္ ….

ကြ်န္မတို႕ငယ္စဥ္က ဘႀကီး(အေဖ႕အစ္ကုိ) မိသားစုနဲ႕တစ္အိမ္တည္းေနရပါတယ္။ မိသားစုႏွစ္စုေပါင္းေနရေတာ႕ ကြ်န္မတို႕မလြတ္လပ္ခဲ႕ဘူးေလ ….. ကြ်န္မတို႕ မိသားစုခ်ည္းပဲ သီးသန္႕အိမ္ေလးနဲ႕ ေနခ်င္တဲ႕စိတ္က အဲ႕ဒီအရြယ္ကတည္းက ရင္ထဲရွိေနခဲ႕ေတာ႕ ဒီစကားရပ္ေလးကုိ ေမာင္ႏွစ္မသံုးေယာက္လံုး ႏွစ္သက္ခဲ႕ၾကတယ္ ….

ေမာင္ေလး - “ငါကေတာ႕ ကစားစရာေတြ အမ်ားႀကီးထည္႕ထားတဲ႕ အခန္းအႀကီးႀကီးတစ္ခန္းပါ ပါခ်င္တယ္” ဆိုတဲ႕ သူ႕စိတ္ကူးေလးကို ၀င္ေျပာတယ္ ….

ကြ်န္မ - “ ေအးေနာ္ …. ငါလဲ အဲ႕လိုအခန္းမ်ိဳးပါေစခ်င္တယ္ … ေမာင္ႏွစ္မသံုးေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ခန္း၊ ေဖနဲ႕ေမက တစ္ခန္း၊ ကစားစရာေတြအစံုထည္႕ထားတဲ႕အခန္းကသပ္သပ္ေနာ္ … ” ဆိုၿပီး ကြ်န္မတို႕ရဲ႕ စိတ္ကူးထဲကအိမ္ကုိ အခန္းေတြဖြဲ႕ပါေတာ႕တယ္ …..
ဒီလိုေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႕ ကြ်န္မတို႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ႕ၾကတဲ႕ ညေတြ မနည္းမေနာပါပဲ …..

ကြ်န္မ (၇)တန္း၊ (၈)တန္းအရြယ္ေရာက္ေတာ႕ ကြ်န္မအိပ္မက္က ဆရာ၀န္ သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႕တာပါ ….
စိတ္ကူးထဲမွာ ဂ်ဴတီကုဒ္ ေလး၀တ္ၿပီး နားက်ပ္ေလးကိုင္ထားတဲ႕ ကြ်န္မကိုယ္ကြ်န္မ သိပ္ေက်နပ္ခဲ႕တာေပါ႕ …. ဒါေပမယ္႕ ခုလက္ေတြ႕နဲ႕ကေတာ႕ ကြာခ်င္တိုင္းကြာေနတာပါပဲ ……

(၁၀)တန္းကေန တကၠသိုလ္စေရာက္ေတာ႕ ကဗ်ာေတြေရးခ်င္လာျပန္ေရာ … စိတ္ကူးထဲမွာေတာ႕ ကဗ်ာဆရာမေပါ႕ …. ကဗ်ာေတြရမလားရယ္လို႕ လမင္းကုိၾကည္႕ၿပီးလဲ စိတ္ကူးယဥ္လိုက္တာပဲ ….
တိမ္ေတြကိုလဲ စီးလိုက္တာပဲ …. ေလညွင္းေတြနဲ႕လဲ စကားေျပာၾကည္႕ခဲ႕တာပဲ ….. စိတ္ကူးနဲ႕ရူးခဲ႕တဲ႕အခ်ိန္ေတြေပါ႕ …..

အလုပ္နဲ႕အေ၀းသင္တြဲေနတဲ႕အခ်ိန္ေတြရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြကေတာ႕ နည္းနည္းလက္ေတြ႕က်လာတယ္ထင္ပါ႕ …. ကြ်န္မ ႏိုင္ငံျခားမွာအလုပ္သြားလုပ္ခ်င္တယ္ …
ကြ်န္မအလုပ္သဘာ၀အရ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လုပ္ရင္ ၀င္ေငြေျပာပေလာက္ေအာင္ရမွာမဟုတ္လို႕ပါ ….
ကြ်န္မ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ခဲ႕တဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေလးက ဒီကစခဲ႕တာပါပဲ ….

ခုလက္ရွိမွာေတာ႕ …. ျဖစ္ခြင္႕ရမယ္ဆိုရင္ ….. ကြ်န္မ မိဘေတြကုိ ဒီထက္ပိုျပည္႕စံုေအာင္ ထားခ်င္တယ္ … မိဘေတြ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနဆဲမွာ အေကာင္းဆံုးတာ၀န္ေက်တဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္ …. ကြ်န္မပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ လိုအပ္တဲ႕ေနရာေလးေတြမွာ အုတ္တစ္ခ်ပ္၊သဲတစ္ပြင္႕အေနနဲ႕ အၿမဲျဖည္႕ဆည္းေပးႏိုင္ခ်င္တယ္ …. ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အတၱ နဲ႕ မာန္မာနေတြ ေလ်ာ႕ႏိုင္သမွ် အနည္းဆံုးရွိတဲ႕လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခ်င္တယ္ ….
ေနာက္ၿပီးေတာ႕ေလ ကြ်န္မသိပ္ခ်စ္တဲ႕ ခ်စ္သူေလးနဲ႕တူတူေနဖို႕ ပန္းပင္ေလးေတြစိုက္ထားတဲ႕ျခံေလးနဲ႕ တစ္ထပ္အိမ္ေလးတစ္လံုးလည္းလိုခ်င္မိတယ္ ….. တကယ္လို႕ျဖစ္ခြင္႕ရမယ္ဆုိရင္ေပါ႕ေလ …….

ကြ်န္မခံစားမိတဲ႕အခ်စ္ဆိုတဲ႕အရာ

ဒီေန႕သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္ကုိသြားလည္ျဖစ္တယ္ …. တစ္ေယာက္က “What is real love?” တဲ႕ … ေနာက္တစ္ေယာက္က “အခ်စ္ဆိုသည္မွာ…” ဆိုတဲ႕ ပုိ႕စ္္ေလးကုိတင္ထားတယ္…. သူတို႕ပုိ႕စ္ေတြဖတ္ရင္းနဲ႕ ကြ်န္မစိတ္ထဲ ခံစားမိတဲ႕အခ်စ္ဆိုတာကုိ ေျပာၾကည္႕ခ်င္လာတယ္ … ကြ်န္မစိတ္ထဲက ေတြးမိေတြးရာေလး ေရးၾကည္႕လိုက္ပါတယ္ ….

အခ်စ္ဆိုတာ အတၱတစ္ခုလို႕ ကြ်န္မကေတာ႕ ယူဆပါတယ္ …. “နင္႕ကုိ သိပ္ခ်စ္လို႕” ဆိုတဲ႕ စကားလံုးကုိတြင္တြင္သံုးၿပီး သ၀န္တိုတာေတြ၊ခ်ဳပ္ျခယ္္တာေတြဟာ တကယ္ေတာ႕ ကုိယ္ပုိင္တဲ႕အရာတစ္ခုကုိ ၁၀၀% အျပည္႕လိုခ်င္လို႕၊ ဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ အေလွ်ာ႕မခံႏိုင္လို႕ ကာကြယ္ၿပီး လူၾကားေကာင္းေအာင္သံုးတဲ႕စကားလို႕ကြ်န္မကေတာ႕ျမင္ပါတယ္ … ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ဆိုတာကလဲ သူနဲ႕ဆိုရင္ကုိယ္ေပ်ာ္မွာပဲလို႕ ယံုၾကည္လို႕ပါ …. “သူသာေဘးမွာရွိရင္ ငါ႕အတြက္ဘာမွမလိုအပ္ေတာ႕ဘူး” ဆိုတဲ႕စကားဆိုရင္လဲ ရုတ္တရက္ႀကည္႕ရင္ က်န္တာေတြအားလံုးကုိစြန္႕လႊတ္သေယာင္ေယာင္နဲ႕ တကယ္က “သူ” ဆိုတာကို က်န္တာေတြအားလံုးထက္ပုိတန္ဘိုးထားလို႕ ပုိတန္ဘိုးႀကီးတာကုိ ရယူလိုက္တဲ႕သေဘာပါပဲ …

“ဘာဆိုဘာမွျပန္မေမွ်ာ္လင္႕ဘူး… ေပးဆပ္ရံုသပ္သပ္ခ်စ္တာပါ” ဆိုတဲ႕အခ်စ္မ်ိဳးေတြ ကြ်န္မၾကားဖူးပါတယ္ …. ျမင္ဖူးတာကေတာ႕ အဲ႕လိုေျပာၿပီး ခ်စ္တတ္တဲ႕သူေတြက ေရွ႕ဆက္လို႕ မရႏိုင္တဲ႕ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခ်က္ထက္မက ရွိတတ္တဲ႕သူေတြျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္ …. (ဒါကလဲေရွ႕မဆက္ခ်င္လို႕ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ္႕မယ္)

ကြ်န္မရဲ႕အေတြ႕အႀကံဳအရေျပာရရင္ေတာ႕ အခ်စ္စစ္ဆိုတာကုိ ကြ်န္မတစ္ခါမွ မခံစားဖူးဘူးလို႕ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္ …. ကုိယ္ကေရာ အခ်စ္စစ္နဲ႕ဘယ္သူ႕ကုိခ်စ္ဖူးလဲလို႕ ေမးရင္လဲ ေျဖရေတာ္ေတာ္ခက္မယ္ထင္ပါတယ္ ….. ကြ်န္မအသက္ ၂၂ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ပထမဆံုးခ်စ္သူစထားဖူးတယ္ …. ပထမဆံုးျဖစ္တဲ႕အတြက္ ကြ်န္မသူ႕ကုိေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္ပါတယ္ … နားလည္မႈ႕လဲအတတ္ႏိုင္ဆံုးေပးပါတယ္ … ဒါေပမယ္႕ နားလည္မႈ႕ဆိုတာလဲ အကန္႕အသတ္ရွိတယ္ဆိုတာ ကြ်န္မသိသြားတဲ႕ေန႕မွာကြ်န္မသူ႕ကုိလမ္းခြဲခဲ႕တယ္ … ဒါ ကြ်န္မကုိယ္ကြ်န္မခ်စ္လို႕ေလ … သူ႕အႏြံအတာကုိ ကြ်န္မ တစ္သက္လံုး မခံႏိုင္လို႕ေလ … အဲ႕ဒါေၾကာင္႕ ကြ်န္မက အခ်စ္ကုိ အတၱလို႕ေျပာခဲ႕တာေပါ႕ …ကြ်န္မအေဖကေျပာဖူးတယ္ … “သမီး … .အသက္(၂၅)ေက်ာ္ရင္ အခ်စ္စစ္ဆိုတာရွားသြားၿပီ” တဲ႕ …. တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ေတာ႕မသိေပမယ္႕ ကြ်န္မကေတာ႕ အခ်စ္စစ္ဆိုတာကုိ တကယ္ရွိတယ္ဆိုရင္ ေတြ႕ဖူးခ်င္သားပဲ ………

တုတ္တစ္ေခ်ာင္း၏ အတၳဳပၸတၱိ(၃)

ျဖစ္ရပ္(၃)

“ကဲဟယ္”

ေဒါက္ခနဲ ေခါင္းေခါက္ခံလိုက္ရေသာ ကေလးငယ္သည္ မ်က္ရည္လည္လာ၏။ မိခင္၏ အားမလို အားမရျဖစ္မႈ၊ စိတ္မရွည္မႈတို႕သည္ ေဒါသအျဖစ္ ေျပာင္းသြားခဲ႕ၿပီ ျဖစ္သည္။

“ဒီေလာက္ေလးမွ မတြက္တတ္ဘူးလား …. ဟင္ ။ ေထာင္စမ္း ညာလက္က လက္ေလးေခ်ာင္းေထာင္၊ ဘယ္ဘက္က လက္သံုးေခ်ာင္းေထာင္၊ ဟာ … ေလးေခ်ာင္း ေထာင္ပါဆို၊ မေထာင္တတ္ဘူးလား။ ေလးေခ်ာင္း၊ ေလးေခ်ာင္း၊ ေဟာဒီလို ေလးေခ်ာင္း”

ကေလးမွာ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖစ္ေနရွာ၏။ သံုးႀကိမ္ အေခါက္ခံရၿပီးမွ လက္ေလးေခ်ာင္း ေထာင္ျဖစ္သြားသည္။

“ဟုတ္ၿပီ ကဲ … ေပါင္းေတာ႕၊ ေလးနဲ႕သံုးေပါင္း၊ ဟဲ႕ …ေပါင္းေလ၊ ဘာေၾကာင္ၾကည္႕ေနတာလဲ”

“တစ္ … ႏွစ္ …. သံုး …. ငါး ….. ေျခာက္”

“ဘာ … သံုးၿပီးရင္ ဘာလဲ … ဟဲ႕ သံုးၿပီးေတာ႕ ဘာလဲ … ဟား … တစ္ႏွစ္သံုးေလးေတာင္ မေရတတ္ေတာ႕ဘူးလားဟင္။ အဖ်င္း၊ အ အ၊ အတံုး၊ နင္ ေတာ္ေတာ္ည႕ံပါလား။ ဟိုဘက္အိမ္က မိႏြယ္တို႕ဆို အေပါင္းအႏႈတ္ ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးေနၿပီ။ နင္ကေတာ႕ ေဆာ႕ဖို႕ပဲသိတဲ႕ေကာင္။ သြား … လက္ပုိက္ၿပီး တစ္နာရီတိတိရပ္ေန၊ သြား … ငါ မျဖဳတ္ခိုင္းေသးဘဲ လက္ျဖဳတ္မယ္ မႀကံနဲ႕၊ တိုင္မွာ ႀကိဳးနဲ႕တုပ္ထားမယ္။ သံုးနဲ႕ေလး မေပါင္းတတ္မခ်င္း ေဆာ႕ရလိမ္႕မယ္မထင္နဲ႕”

ဂဏန္းမေပါင္းတတ္သျဖင္႕ အခန္းေထာင္႕မွာ ေတြေ၀စြာ လက္ပုိက္၍ ရပ္ေနရေသာ ကေလးငယ္သည္ ေလးႏွစ္အရြယ္ျဖစ္ပါသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ မိခင္သည္ စာတတ္သည္ဟု သူ႕ကုိယ္သူေျပာလွ်င္ သင္ လက္ခံပါမည္လား။

အမွတ္တရဒီဇင္ဘာ

(Image from www.julienna.com/pictures/2001pictures.htm)

ရန္ကုန္ေဆာင္းကေတာ႕ ထံုးစံအတိုင္း သိပ္မေအးလွပါဘူး ….
ကေလးေတြကေတာ႕ ဒီဇင္ဘာမွာေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြနဲ႕မုိ႕လို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေပမယ္႕ ကြ်န္မလို(၁၀) တန္းေက်ာင္းသူ/သားေတြကေတာ႕ ေပ်ာ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး … အတန္းတင္ႀကီးက တေျဖးေျဖးနီးလာေတာ႕ ေျပးေျပးလႊားလႊားနဲ႕ပဲ က်ဴရွင္ေတြတက္လိုက္၊ စာက်က္လိုက္နဲ႕ေပါ႕ … အလွအပဆိုလဲ မခံစားႏိုင္ပါဘူး … ေကာင္ေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြျမင္ရင္ေတာင္ လိုက္မၾကည္႕အားပါဘူး …. က်ဴရွင္ေတြက တစ္ခုနဲ႕တစ္ခု နာရီ၀က္ေလာက္ပဲကြာတာမဟုတ္လား …. ဒီေတာ႕ အသည္းအသန္ ေျပးေနရတာခ်ည္းပဲေလ …

ဒီဇင္ဘာလက ကြ်န္မအတြက္ အမွတ္တရ တခ်ိဳ႕ဖန္တီးေပးလိမ္႕မယ္လို႕ ဘယ္တုန္းကမွ ကြ်န္မ မေမွ်ာ္လင္႕ခဲ႕ပါဘူး … ကြ်န္မ မေမွ်ာ္လင္႕တဲ႕ ဒီဇင္ဘာဆာင္းတစ္ရက္မွာေပါ႕ … မထင္မွတ္ပဲ သူနဲ႕ဆံုခဲ႕ရတယ္ .. သူ႕မွာထင္ရွားတဲ႕ ရုပ္လကၡဏာရွိေပမယ္႕ ကြ်န္မ စိတ္၀င္စားတဲ႕ပံုစံမ်ိဳးမဟုတ္ေလေတာ႕ ကြ်န္မလဲ သတိမထားခဲ႕မိဘူးေလ ….

သူနဲ႕ဆံုေတြ႕ပံုကလဲ ထူးျခားေတာ႕ ကြ်န္မသူ႕ကုိ ဒီကေန႕ထိ မေမ႕ႏုိင္ခဲ႕ဘူးေပါ႕ … သူ႕အေၾကာင္းျပန္ေျပာျပတိုင္း ကြ်န္မ နာနာက်င္က်င္ခံစားရၿပီး မ်က္ရည္က်တဲ႕အထိျဖစ္ခဲ႕ရတယ္ … ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တခ်ိဳ႕ဆိုလဲ မ်က္ရည္၀ဲတဲ႕အထိျဖစ္ၾကရတယ္ ….

ကြ်န္မ (၁၀)တန္းတုန္းက ရန္ကုန္မွာ နံပါတ္(၁၂) ဟီးႏိုးႏွစ္စီးတြဲယာဥ္ေတြ ဆြဲေနတုန္း အခ်ိန္ေပါ႕ …. ကြ်န္မက အရပ္ကလည္းမရွည္ေလေတာ႕ အဲ႕ဒီႏွစ္စီးတြဲယာဥ္ရဲ႕ အေပၚလက္ကုိင္တန္းကုိ မမွီ႕ တမွီေလး၊ ေျခဖ်ားေထာက္ေလကာမွ မွီတယ္ေလ ….. ကြ်န္မ က်ဴရွင္ကျပန္လာတဲ႕တစ္ေန႕ နံပါတ္(၁၂) ကားကုိစီးၿပီး ျပန္အလာမွာ ကြ်န္မဆင္းရမယ္႕မွတ္တိုင္နားေရာက္ေတာ႕ ကြ်န္မလဲ မမွီ႕တမွီလက္တန္းကုိ လႊတ္ၿပီး ဆင္းမယ္႕အေပါက္နားက လက္ကုိင္ကုိ လွမ္းအကုိင္ေပါ႕ … ကားက ဘာျဖစ္တယ္မသိပါဘူး ဘရိတ္ကုိ ေဆာင္႕နင္းလိုက္တယ္ …. ကြ်န္မလည္းကုိးယိုးကားယားနဲ႕ ဘယ္ကုိမွကိုင္လို႕မမွီေတာ႕ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး သြက္သြက္လက္လက္နဲ႕ အေပၚလက္တန္းကုိ လွည္႕မၾကည္႕ပဲကုိင္လိုက္မိတယ္ … ကြ်န္မလက္က လိုရာမေရာက္ပဲ ေလထဲမွာတန္းလန္းႀကီးဆိုတာရယ္၊ လက္ညိႈးေလးေအးသြားတာရယ္ကုိ တစ္ျပိဳင္နက္ခံစားသိရွိလိုက္တဲ႕ တခဏ၊ ကားကလဲ အရပ္၊ ကြ်န္မကလဲလွည္႕အၾကည္႕ …. အဲ႕ဒီမွာသူနဲ႕ေတြ႕ေတာ႕တာေပါ႕ …. အဟင္႕ … ကြ်န္မလက္ညိႈးေလး ဘ၀ပ်က္ေနပံုမ်ား … သူဆိုတဲ႕ ကြ်န္မတို႕ရပ္ကြပ္ထဲမွာ ႏြားႏို႕ေရာင္းတဲ႕ အသားမည္းမည္းကုလားေလးရဲ႕ ႏွာေခါင္းေပါက္က်ယ္က်ယ္ထဲကုိမွ တည္႕တည္႕ႀကီးကုိ ၀င္ေနေတာ႕တယ္ေလ …. ကြ်န္မေလ ရင္ေတြတုန္လာၿပီး ရြံလိုက္တာဆိုတာေလ ေျပာေတာင္မျပတတ္ဘူးရယ္ …. သူကလဲ အံ႕ၾသတဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႕ စိတ္လဲမဆိုးပဲ “အဟီး” ဆိုၿပီးရယ္ျပရွာပါတယ္ … တစ္ကားလံုးကလဲ ျပံဳးစိစိနဲ႕၀ို္င္းၾကည္႕ၾကေတာ႕ ကြ်န္မလဲရွက္ရွက္နဲ႕ အျမန္ဆင္းလိုက္တဲ႕သကာလ “၀ုန္း” ကနဲ ဆုိၿပီး ကားေျခနင္းရဲ႕ ေအာက္ဆံုးထစ္ကို ဖင္ထိုင္ရက္ေလးက်သြားတယ္ … ဖိနပ္က သားေရ ေျခညွပ္ဆိုေတာ႕ ေခ်ာ္က်တာေလ…. တင္ပါးတစ္ခုလံုးနာက်င္သြားေပမယ္႕ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကလဲ လၻက္္ရည္ဆိုင္ဆိုေတာ႕ အိမ္ကုိပဲ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးရေတာ႕တာေပါ႕ ….

ဒါေၾကာင္႕ကြ်န္မေျပာျပပါတယ္ … ကြ်န္မတို႕ ဆံုေတြ႕ပံုက ထူးျခားတယ္လို႕၊ ျပန္ေျပာတိုင္း နာနာက်င္က်င္ခံစားရၿပီး မ်က္ရည္က်တယ္လို႕ေလ…. (ရယ္ရလြန္းလို႕ပါ)
ဒီဇင္ဘာလက ကြ်န္မအတြက္ အမွတ္တရ တခ်ိဳ႕ဖန္တီးေပးလိမ္႕မယ္လို႕ ဘယ္တုန္းကမွ ကြ်န္မ မေမွ်ာ္လင္႕ခဲ႕ဘူးရယ္ ……

မ်က္စိဘယ္ေလာက္ေကာင္းၾကသလဲလို႕ပါ ... း)

သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ .....

တစ္ခါတစ္ေလ အျမင္ေတြက ထူးဆန္းတယ္ေျပာရမလားပဲ ....

အေကာင္အထည္ရွိရဲ႕သားနဲ႕ သာမန္ၾကည္႕လို႕ ျမင္ႏိုင္တာေတြရွိသလို၊ မျမင္ႏိုင္တာေတြလဲရွိတယ္ဆိုတာ ဒီပံုေလးက သက္ေသျပပါလိမ္႕မယ္ .....

ဒီပံုထဲမွာေရးထားတဲ႕စာလံုးေလးေတြရွိတယ္ ... သူငယ္ခ်င္းတို႕ ဖတ္လို႕ရၾကလားဟင္?

တကယ္လို႕ဖတ္လို႕မရခဲ႕ရင္ သူငယ္ခ်င္းတို႕ရဲ႕မ်က္လံုးေတြကုိ ၉၀% ေလာက္ေမွးစင္းစင္းေလးထားၿပီး ဖတ္ၾကည္႕ရင္ ဖတ္လို႕ရႏိုင္ပါလိမ္႕မယ္ေနာ .....

မွတ္ခ်က္။ ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ တဆင္႕ေမးလ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္.

တုတ္တစ္ေခ်ာင္း၏ အတၳဳပၸတၱိ(၂)

(Image from http://tykesontrikes.com)


ျဖစ္ရပ္(၂)

“ျဗန္း … ျဗန္း ….”

စားပြဲေပၚက ႀကိမ္လံုးက်သံေၾကာင္႕ သူငယ္တန္း(ခ)သည္ ရုတ္ခ်ည္း ၿငိမ္ဆိတ္သြား၏။ ငါးႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္တို႕သည္ မ်က္လံုးကေလးမ်ား ၀ိုင္းကာ ဆရာမကုိ ၾကည္႕ေနၾက၏။

“ဆူလွခ်ည္လား၊ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္၊ စာအုပ္ေတြ ဖြင္႕၊ ဒါအိမ္မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္း …. ေက်ာင္း”

မ်က္ႏွာတင္း၍ ေလသံမာေသာ ဆရာမသည္ ႀကိမ္လံုးကုိ စားပြဲေပၚသို႕ အသံျမည္ေအာင္ ပစ္တင္လိုက္သည္။

“ကဲ … အားလံုး (ဏ) ၾကီး တစ္မ်က္ႏွာေရးၾကရမယ္။ အခုအခ်ိန္အတြင္း ၿပီးေအာင္ေရးရမွာေနာ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္မ်က္ႏွာကို အိမ္စာ လုပ္ခဲ႕ၾကရမယ္။ ၾကားၾကလား၊ ကိုင္း … ေရးၾကေတာ႕”

တစ္တန္းလံုး တိတ္ဆိတ္လ်က္ရွိသည္။ စာအုပ္ေတြေရွ႕မွာ ထားကာ ခံုေတြေပၚမွာ ကေလးငယ္မ်ား ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေတြထိုင္ေနၾကသည္။ လက္ကေလးေတြကလြဲ၍ သူတို႕ မလႈပ္ရွားႏိုင္ၾက။ မလႈပ္ရွား၀ံ႕ၾက။
ဒုတိယခံုတန္း အစြန္းမွ ေမမီစိုးသည္ သူႏွင္႕ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ တစ္ဖက္ခံုစြန္းမွ စည္သူေအာင္ “ဏ”ႀကီး အေရးမွားေနေၾကာင္းေတြ႕လိုက္ရ၏။ သူက စည္သူေအာင္ကုိ တိုးတိုးေလးေခၚလိုက္သည္။

“စည္သူေအာင္ … စည္သူေအာင္ … နင္ေရးတာမွားေနတယ္။ ကႀကီးျဖစ္ေနတယ္။”

စည္သူေအာင္ တစ္ခ်က္လွည္႕ၾကည္႕၏။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနပံုရသည္။

“ေဟာဒီမွာ ဏႀကီးက ဒီလိုေရးရတာ”

ေမမီစိုးက သူ႕စာအုပ္ကုိ ေထာင္ျပလိုက္သည္။

“ေမမီစိုး”

ဆရာမ၏ အသံက မိုးခ်ဳန္းသလို ျမည္ဟည္းသြား၏။ ေမမီစိုး၏ လက္ထဲကစာအုပ္ လြတ္က်သြားေလသည္။

“ဘာျဖစ္လို႕ စကားေျပာရတာလဲ၊ ခုခ်က္ခ်င္း ခံုေပၚဒူးေထာက္စမ္း၊ ဒူးေထာက္ၿပီးေရး၊ ေနာက္တစ္ခါ လႈပ္၀ံ႕လႈပ္ၾကည္႕စမ္း၊ ႀကိမ္လံုးစာမိသြားမယ္”

ေမမီစိုးသည္ ခံုေပၚတြင္ ဒူးေထာက္လုိက္ရ၏။ သူ႕တစ္ကုိယ္လံုးတုန္ေနသည္။ ဒူးႏွစ္ဖက္ေအာက္မွာ ဇီးေစ႕လား ေက်ာက္ခဲငယ္ေလးလားမသိ၊ ဖိမိလ်က္သား ျဖစ္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ သူေနရာ မေရြ႕ရဲ၊ မလႈပ္ရဲ သည္အတိုင္းေပ၍ စာေရးရ၏။ ၾကာေသာ္ ဖိမိထားသည္႕ေနရာက တစ္စတစ္စ နာက်င္၍လာသည္။ ေခြ်းေတြစို႕လာ၏။ အတန္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ဒူးေထာက္ေနရသည္႕အျဖစ္။ ဒူးေအာက္က ျပင္းထန္လာသည္႕ ေ၀ဒနာ၊အရွက္ႏွင္႕ နာက်င္မႈ။ နာက်င္မႈႏွင္႕ အရွက္။ အရွက္ႏွင္႕ နာက်င္မႈ၊ အေၾကာက္၊ အေၾကာက္၊ အေၾကာက္။သည္းမခံႏိုင္ေတာ႕သည္၏ အဆံုး၌ ေမမီစိုး ငိုခ်လိုက္ေလသည္။

“ေအာင္မယ္ ဒူးေထာက္ခုိင္းတာေလးကုိ ငိုတယ္ေပါ႕။ အေတာ္အငို၀ါသနာပါတယ္နဲ႕တူတယ္၊ ထြက္ခဲ႕စမ္းေရွ႕ကို”

ႀကိမ္လံုးသံျဗန္းခနဲေအာက္၌ သူငယ္တန္း(ခ)သည္ တုန္လႈပ္သြားေလသည္။

ေမးခြန္း။ ။ အနာဂတ္တြင္ ႀကီးျပင္းလာမည္႕ ကေလးအတြက္ ၿငိမ္၀ပ္စြာ နားေထာင္ျခင္းသည္ တန္ဖိုးျဖစ္ပါသလား။ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ရိုင္းပင္း ကူညီစိတ္ကုိ ပ်ိဳးေထာင္မေပးသင္႕ဘူးလား။

သူမ

(Image from http://imagecode.blogspot.com/)


ခပ္ေဆြးေဆြး ကဗ်ာေတြစပ္၊
ခပ္လြမ္းလြမ္း သီခ်င္းေတြနားဆင္၊
ခပ္ႏံုႏံု သူမအတြက္
ရလိုက္တဲ႕အခ်စ္က
က်ိဳးတိုး က်ဲတဲ

သူမကေတာ႕
အဲ႕ဒီ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ အခ်စ္ကုိပဲ
တသသထားလို႕ တျမျမ လြမ္းေနခဲ႕တယ္
တကယ္ေတာ႕ …..
သူမက သိပ္ခ်စ္တတ္လြန္းခဲ႕တာပါ …..

ခ်စ္တာကုိ ျပတတ္တဲ႕ သူမနဲ႕
မခ်စ္တတ္တဲ႕ သူမရဲ႕ခ်စ္သူ
တြဲစပ္မႈ႕ဘက္မညီေပမယ္႕
သူမကေတာ႕ ….
ျမတ္ႏိုးစြာ ခ်စ္ေနဆဲ။

ျမန္မာသံရံုးနဲ႕တစ္ေန႕တာ

ဒီဇင္ဘာ (၁၁) ရက္ေန႕က ကြ်န္မ ပတ္စ္ပုိ႕စ္ သက္တမ္းတိုးဖို႕ သံရံုးကုိ မနက္ (၄)နာရီခြဲႀကီးေရာက္သြားပါတယ္။
အေစာႀကီးေရာက္ပံုကလဲ ဒီလိုပါ … ကြ်န္မရဲ႕ ေလာေလာလတ္လတ္သံရံုးသြားထားတဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို လွမ္းေမးၾကည္႕ေတာ႕ ေစာေစာသြားၿပီး သံရံုးေရွ႕က စာရြက္ေလးမွာ နာမည္သြားေရးရပါမယ္၊ တိုကင္ ယူသလိုေပါ႕ ဆိုလို႕ ကြ်န္မ ေစာသြားမိျခင္းပါ။

ကုိယ္႕ကုိကုိယ္အေတာ္ေစာလွၿပီထင္ေနေပမယ္႕ ကြ်န္မထက္ ၀ိရိယႀကီးသူ (၅) ေယာက္ (၆)ေယာက္ေလာက္ေရာက္ႏွင္႕ေနပါတယ္။ စာရြက္ကုိ ေရးမလို႕ယူၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ကြ်န္မ အမွတ္စဥ္က (၄၈) တဲ႕ … ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ၀ိရိယႀကီးစြာလာေရးထားၾကလဲ မသိပါဘူး။ ကြ်န္မလဲ သံရံုးေရွ႕က ပံုးေလးထဲက စာရြက္ယူၿပီး ကြ်န္မနာမည္၊ အေဖနာမည္ နဲ႕ ပတ္စ္ပုိ႕နံပါတ္ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အတြက္လည္း ထိုအတိုင္းေရးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ပံုးတစ္ပံုးမွာလဲ ေနာက္ စာရြက္တစ္ရြက္ထပ္ေတြ႕လို႕ ထပ္ေရးလိုက္ျပန္ပါတယ္။ ပထမစာရြက္ကေတာ႕ မ်ဥ္းေတြဘာေတြ အက်အနတားထားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ရြက္ကေတာ႕ ဘာမ်ဥ္းမွတားမထားပါဘူး။ (၅) နာရီခြဲေလာက္ထိသံရံုးေရွ႕မွာထိုင္ေနပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ႕ ရံုးက (၈) နာရီခြဲမွဖြင္႕တာ၊ (၉) နာရီေက်ာ္ေလာက္မွအလုပ္စလုပ္တာ ဆိုေတာ႕ ကြ်န္မလဲ အိမ္ျပန္အိပ္ရင္ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး နာမည္ေရးၿပီးၿပီဆိုေတာ႕ စိတ္ခ်၊လက္ခ် နဲ႕ အိမ္ျပန္အိပ္လိုက္ပါေတာ႕တယ္။

အိပ္လို႕မွ သိပ္မၾကာေသးဘူး သူငယ္ခ်င္းက ဖုန္းလွမ္းဆက္ပါတယ္။ သူသံရံုးေရာက္ေနၿပီ ငါတို႕နာမည္ေတြ ဘယ္စာရြက္မွာေရးတာလဲ မေတြ႕ဘူးဆိုေတာ႕ ကြ်န္မလဲ ဟမ္ … ငါ ႏွစ္ခါေတာင္ေရးခဲ႕တာ အမွတ္စဥ္ ဘယ္ေလာက္၊ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီးရြတ္ျပေတာ႕ … သူငယ္ခ်င္းက မဟုတ္ဘူး ဒီစာရြက္ကအသစ္တဲ႕ …
အျပင္မွာေရးတဲ႕စာရြက္ကုိ သံရံုးတံဆိပ္တံုးမပါလို႕ အတည္မျပဳပါဘူးတဲ႕ ….. ဟိုက္ … ေသေရာပဲ …
ကြ်န္မ အေစာႀကီးထရက်ိဳးမနပ္ေတာ႕ဘူးဆိုၿပီး စိတ္ညစ္သြားတယ္ … ဒါေပမယ္႕ အၾကာႀကီးေတာ႕မညစ္ႏိုင္ပါဘူး … သူငယ္ခ်င္းကုိ ခု အဲ႕ဒီအသစ္မွာေရးလိုက္ ဆိုေတာ႕ အမွတ္စဥ္က (၉၆) ေတာင္ေရာက္ေနၿပီတဲ႕ … သြားၿပီ…. သံရံုးက အရင္ေန႕ကလူေတြကုိ လဲ ျပန္လုပ္ေပးတယ္။ အသစ္စာရင္းက ေတာ႕ (၈၅) ေယာက္ေလာက္လုပ္ေပးတယ္ ဆိုေတာ႕ ကြ်န္မ အမွတ္စဥ္က ေနာက္ေန႕ကူးဖို႕ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ခြင္႕ကလဲတစ္ရက္ပဲရတာဆိုေတာ႕ စိတ္အနည္းငယ္ရႈပ္သြားမိတယ္။

တစ္ရက္တည္းနဲ႕ၿပီးေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲလို႕ ကြ်န္မ ဥာဏ္ေရာင္စံုသံုးၿပီးစဥ္းစားလိုက္ေတာ႕ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မေန႕ကတည္း တုိကင္ယူထားတာ တစ္ရာေက်ာ္မုိ႕လို႕ ကြ်န္မတို႕လုပ္တဲ႕ရက္ကုိကူးသြားတယ္ေလ.. ဒီေတာ႕ သူ႕တိုကင္နဲ႕ ကြ်န္မ တြဲတင္လို႕ရရင္ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး စဥ္းစားမိပါတယ္။ ခ်က္ျခင္းပဲ သံရံုးကုိ ဖုန္းဆက္ေမးၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ျမန္မာမဟုတ္တဲ႕ သံရံုး၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္က ေျပာပါတယ္ …
“ မနက္ ၇ နာရီေလာက္လာရင္ တစ္ေန႕တည္းၿပီးပါတယ္၊ တစ္ေန႕ကုိလူအေယာက္ ၁၀၀ လုပ္ေပးပါတယ္” တဲ႕
ဒါနဲ႕ကြ်န္မက “ကြ်န္မ မနက္ အေစာႀကီးကတည္းက လာေရးၿပီးပါၿပီ” ဆုိေတာ႕ သူမက “ဒါ သံရံုးတံဆိပ္တံုးမပါလို႕ အတည္မယူပါဘူး၊ ဒီလို ေတြ႕ကရာစာ၇ြက္မွာနာမည္လာေရးၿပီး ထြက္သြားတာဟာ သံရံုးအေပၚရိုင္းတာနဲ႕အတူတူပါပဲ” တဲ႕ ….
“အိုး … ငါတို႕ ျမန္မာသံရံုးအေပၚေတာ္ေတာ္သိတတ္တဲ႕ ၀န္ထမ္းပါလား” လို႕ ေတြးရင္း ၾကည္ႏူးမိပါေသးတယ္( အဟဲ ..)
ဒီလိုဆို “ တစ္ေယာက္တည္း တုိကင္ယူၿပီး ပတ္စ္ပုိ႕စ္ တစ္ခုထက္မက လုပ္လို႕ရသလား” လို႕ေမးေတာ႕ “မရပါဘူးတဲ႕ … တစ္ေယာက္တစ္အုပ္ပဲ လုပ္ခြင္႕ရွိပါတယ္” တဲ႕ ….
ကြ်န္မ ဖုန္းဆက္တဲ႕အခ်ိန္က (၁၀)နာရီေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ႕ သူကေျပာပါတယ္ … “နင္ဒီအခ်ိန္မွဆိုမလာနဲ႕ေတာ႕ မရေတာ႕ဘူး။ ေနာက္ေန႕ (၇) နာရီေလာက္လာခဲ႕” တဲ႕ …
ကြ်န္မလဲ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႕ ခြင္႕ကလဲ ယူၿပီးၿပီဆိုေတာ႕ ကံေကာင္းရင္ေတာ႕ ရမွာပါဆိုၿပီး ကြ်န္မသံရံုးသြားပါတယ္။
ကြ်န္မေရာက္ေတာ႕ သံရံုးမွာလူေတြေတာ္ေတာ္စည္ကားေနပါၿပီ။ ၀န္ထမ္း အန္တီႀကီးက အတတ္ႏိုင္ဆံုးအျမန္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ေပးပါတယ္။ အခြန္ေဆာင္မယ္႕သူေတြက ေစ်းဆစ္၊ ေစ်းညွိနဲ႕ အမွတ္စဥ္က ေတာ္ေတာ္နဲ႕မတက္ပါဘူး။ သူတို႕သတ္မွတ္ထားတဲ႕ ႏႈန္းအတိုင္းေဆာင္လိုက္ရင္ေတာ႕ အဆင္ေျပ ျမန္ဆန္ပါတယ္။ ေန႕ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္နီးေတာ႕ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က(ညကတည္းက လာေရးထားပံုပါ) ကြ်န္ေတာ္ အေစာႀကီးကတည္းကလာေရးထားတာ ဆိုၿပီး အန္တီႀကီးကို ေျပာပါတယ္။ အန္တီႀကီးက “ဘယ္မွာလဲ၊ မင္းေရးတာ အျပင္ကစာရြက္မဟုတ္လား၊ အဲ႕မွာ သံရံုးတံဆိပ္မပါလို႕ မရဘူး” ဆိုၿပီးေျပာပါေလေရာ … ေနာက္ေတာ႕ ေကာင္ေလးက အျပင္ကစာရြက္ကုိ ယူျပၿပီး ေသခ်ာထိုးျပေတာ႕ အန္တီႀကီးက သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႕ လုပ္ေပးလိုက္မယ္ဆိုၿပီး လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႕ “ဒီတစ္ေယာက္ၿပီးရင္ ကြ်န္မထမင္းစားေတာ႕မယ္။ (၃)နာရီခြဲထိနာမည္ေခၚေပးပါမယ္လို႕ တရား၀င္ေျပာပါတယ္ေနာ္” ဆိုၿပီး ေန႕လည္ (၁) နာရီမွာ ထြက္သြားပါတယ္။ ကြ်န္မလဲ ခုနက ေကာင္ေလးလိုလုပ္ၾကည္႕ရင္ အဆင္ေျပမယ္ဆိုၿပီး ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလးေပၚလာပါတယ္။

ေန႕လည္ (၂ ) နာရီမွာ အန္တီႀကီးျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ကြ်န္မလဲ ေကာင္တာနားမွာ တစ္နာရီေလာက္ေျခအေညာင္းခံရပ္ၿပီး လူနည္းနည္းပါးေနတုန္း ဟိုေကာင္ေလးနည္းအတိုင္းက်င္႕သံုးလိုက္တာ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ကြ်န္မအမွတ္စဥ္အရဆိုရင္ ေနာက္ေန႕မွထပ္လာရမွာပါ။ ကြ်န္မက သက္တမ္းတိုးမွာဆိုေတာ႕ ထံုးစံအတိုင္းအခြန္ေဆာင္ဖို႕ အရင္တစ္ခါေဆာင္ထားတဲ႕ ေျပစာျပလိုက္ပါတယ္။(လက္ရွိကာလထိမေဆာင္ရင္ (၃)ႏွစ္အစား (၁)ႏွစ္ပဲတိုးေပးပါတယ္) ေျပစာပါသြားတာေတာင္ ဒီေစ်းနဲ႕မရေတာ႕ဘူး ဆိုၿပီး အနည္းငယ္ထပ္တိုးေတာင္းလို႕ ေဆာင္ခဲ႕ရပါတယ္။

အန္တီႀကီးေျပာလိုက္တဲ႕ ေနာက္တစ္ခ်က္က
“ဒီကလူေတြက ျမန္မာပတ္စ္ပုိ႕စ္ကုိ အေရးမစုိက္ၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆို လနဲ႕ခ်ီေက်ာ္ေနတာေတာင္ မသိၾကဘူး။ ေလယာဥ္ေပၚတက္ခါနီးမွသိလို႕ ေနာက္ရက္မွျပန္ရတယ္။ ခုေတာ႕ အန္တီတို႕က သက္တမ္းေက်ာ္လို႕ (၁)လအတြင္းဆိုရင္ေတာ႕ လုပ္ေပးတယ္။ (၁)လေက်ာ္သြားရင္ေတာ႕ ဒဏ္ေငြ စင္းေဒၚလာ(၃၀၀)ရယ္ သက္တမ္းတိုးခ (၃၀၀) ေပးမွ တိုးေပးတယ္ … ဒီကိစၥကုိ ေတာင္ ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမသိေသးဘူး” တဲ႕
တရား၀င္လဲ ထုတ္ျပန္ထားပံုမရပါဘူး။

သံရံုးက သတ္မွတ္တဲ႕ႏႈန္းေတြက ေတာ႕ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါတယ္။
PR,EP - SGD 120
SP - SGD 80
WP - SGD 60/40
စာအုပ္သက္တမ္းတိုး - SGD 300
သက္တမ္းေက်ာ္ တစ္လအထက္ဆုိရင္ - SGD 300

စာအုပ္ေပ်ာက္သြားရင္ စင္း ၃၀၀ နဲ႕ (၃) လေစာင္႕ရပါမယ္။
(၃)လေစာင္႕ဖို႕ ေနထိုင္ခြင္႕မရွိေတာ႕လိို႕ ခ်က္ျခင္းျပန္ရမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ခုတည္းသာျပန္လုိ႕ရတဲ႕ ပတ္ပို႔စ္ ႏို႕စိမ္းေရာင္ တစ္မ်ိဳးရွိပါေသးတယ္။ အဲ႕ဒါက စင္း ၂၀၀ နဲ႕ ခ်က္ျခင္းရႏိုင္ပါတယ္။ ယာယီ ပတ္စ္ပုိ႕စ္သေဘာပါ။ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႕ ေထာက္ခံစာယူတာေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးျမန္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင္႕ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းမ်ား ဒဏ္ေငြမထိရေလေအာင္ စာအုပ္သက္တမ္းကုိသတိထားၾကပါလို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႕ အခြန္ေဆာင္ဖို႕သြားရင္ အေသခ်ာဆံုးက (၈) နာရီခြဲမွာ သံရံုးထဲက ထုတ္ေပးတဲ႕စာရြက္ေပၚမွာ ကုိယ္႕နာမည္ပါဖို႕ပါ။ အစစ အရာရာအဆင္ေျပၾကပါေစ ….


မွတ္ခ်က္။ ။ ဒီပုိ႕စ္ေလးက သူငယ္ခ်င္းအားလံုးအတြက္ေတာ႕ အသံုး၀င္ခ်င္မွ၀င္မွာပါ။ ဒါေပမယ္႕ စကၤာပူကျမန္မာသံရံုးမွာ အခြန္ေဆာင္တဲ႕ကိစၥေလး ဗဟုသုတအေနနဲ႕မွ်ေ၀တာပါ။

ပိုေနၿမဲ၊ က်ားေနၿမဲ ....

A newly wedded girl was being welcomed at her husband's home in a traditional manner. She was asked to give a little speech.

She addressed as follows: "My dear family members, I thank you for welcoming me in my new home and family", she said "Firstly, with my presence I would not want to create any inconveniences by my being here. I mean that I don't want you all to change your way of life, your routine."

"What do you mean my child?" asked the head of the family. "What I mean dad is: Those who used to wash dishes must carry on washing them. Those who used to do the laundry must carry on doing it. Those who cooked shouldn't stop on my account. Those who used to clean should clean."

As for me, I am here just to control your son.

အရင္လိုခ်စ္ဆဲပဲ .... (ဇာတ္သိမ္းပုိင္း)

အိငယ္ မ်က္ႏွာေလးကုိ ၿပံဳးေယာင္ျပဳရင္း
“အင္းပါ ေက်ာ္ရာ … ငါတို႕ မေတြ႕ပဲေနၾကရေအာင္ပါ .. မင္းေျပာတာမွန္ပါတယ္ ငါတို႕ဒီထက္ပုိၿပီး မၿငိတြယ္သင္႕ဘူးဆိုတာေလ”
“ဖိုးအိေလး … ငါ႕ကုိ စိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္ … မုန္းလဲမမုန္းပစ္လုိက္ပါနဲ႕ကြာ …. ငါေလ မင္းကုိ ……………”
အိငယ္ ျဖက္ကနဲၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ေက်ာ္ ဆက္မေျပာေတာ႕ပဲ ရပ္ပစ္လိုက္ေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ မိုးမ်ားသည္းသည္းမဲမဲ ရြာက်လာသည္။
“ေက်ာ္ …. ငါတို႕ဒီေန႕ အကုန္လံုးေမ႕ထားၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲေနရေအာင္ေနာ္ …. ငါ မုိးထဲမွာ ထီးမေဆာင္းပဲ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္တယ္”
“မင္း ေနမေကာင္းျဖစ္ဦးမယ္ ဖိုးအိေလးရယ္ …. ထီးေဆာင္းပါ … ငါ ထီးကုိင္ေပးမယ္ေလ …”
“ဒီတစ္ေန႕ေတာ႕ ငါ ေနခ်င္သလိုေလး ေနပါရေစေက်ာ္ရယ္”
“ငါတုိ႕ေနာက္ဆို ဖုန္းပဲေျပာရေတာ႕မွာေပါ႕ေနာ္ ….” လို႕ အိငယ္ဆိုေတာ႕ …
ေက်ာ္က “အင္း ….. ” လို႕ ေျဖခဲ႕တယ္ …

တစ္လ၊ ႏွစ္လ၊ သံုးလ ေၿမာက္ ….

“ေက်ာ္ ငါ တျခားႏိုင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေတာ႕မယ္.. မင္းနဲ႕ငါ ေနာက္ဆို အဆက္အသြယ္ျပတ္ခ်င္ျပတ္သြားမွာ ဒါေပမယ္႕ ငါ မင္းကုိ ဘယ္ေတာ႕မွ မေမ႕ဘူးေနာ္ … ”
“ဖုိးအိေလး … ငါမင္းနဲ႕ တစ္ခါေလာက္ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္ကြာ …. ငါ လာခဲ႕မယ္ေနာ္ … မင္းကုိ ေပးစရာရယ္၊ ေျပာစရာရယ္ရွိလို႕” .
“အင္း .. လာခဲ႕ေလ … ငါလိုတာေတြလိုက္၀ယ္မလို႕ မင္းပါ အေဖာ္လိုက္ခဲ႕ေပါ႕”
ေက်ာ္က အိငယ္နဲ႕ လိုတာေတြလိုက္၀ယ္ရင္း နာရီ တစ္လံုးရယ္၊ မိႈ႕ေခါင္းအံုးတစ္လံုးရယ္၊ စိတ္ပုတီးတစ္ကံုးရယ္ လက္ေဆာင္ေပးတယ္ …
“ဖုိးအိ … နာရီေလးက မင္းမနက္တိုင္း အိပ္ယာထဖို႕ရယ္ ငါ႕ကုိ မနက္တိုင္းသတိရေစခ်င္လို႕ရယ္ … ေခါင္းအံုးက က်ေတာ႕ ညအိပ္တိုင္းငါ႕ကုိ သတိရဖို႕၊ စိတ္ပုတီးက မင္းပုတီးစိပ္တိုင္းလဲ ငါပါခ်င္လုိ႕ေနာ္”

အိငယ္က ၿပံဳးလိုက္ၿပီး
“ေအးပါ … မင္းကုိ ငါက ဘယ္ေတာ႕မွေမ႕မွာမဟုတ္ပါဘူး …မင္းက ငါ႕ရဲ႕အခင္ရဆံုး၊ အခ်စ္ရဆံုး သူငယ္ခ်င္းပါကြာ”
“အင္း …. ငါ၀န္ခံစရာတစ္ခုရွိတယ္ ….”
“ဘာကုိ ၀န္ခံမွာလဲကြ … မင္းက ဘာေတြမ်ား မဟုတ္တာလုပ္ထားလို႕လဲ”
“ငါ ဒီစကားမေျပာလိုက္ရရင္ ငါေနလို႕မရေတာ႕လို႕ပါ …. ငါေလ…. ”
“အင္း … ဘာျဖစ္လဲ .. .ေျပာ …”
“ငါ … မင္းကုိ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႕ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းေလးခ်စ္တယ္ ဖုိးအိေလးရယ္။ ငါတို႕ ေၾကးအိုးဆိုင္မွာ ထိုင္တဲ႕ေန႕ကတည္းက မင္းကုိခ်စ္ေနၿပီဆိုတာ ငါ႕ကုိယ္ငါသိတာ”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေက်ာ္ … ငါ႕ကုိခ်စ္တဲ႕အတြက္ပါ … ငါလဲ မင္းကုိအရမ္းခ်စ္တယ္ … ငါ ေက်နပ္ပါတယ္၊ မင္းအခ်စ္ေတြကုိ ငါထာ၀ရသိမ္းထားမယ္ေနာ္”
ဒီလိုနဲ႕ အိငယ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ခြဲခြာခဲ႕ၾကတယ္။

ခုလို ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးမ်ားေတာင္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနခဲ႕ၿပီးခါမွ ငါ႕ဆီဘာလို႕ စာပို႕ရတာလဲေက်ာ္ရယ္ …
မင္းတို႕လက္မထပ္ျဖစ္ေသးဘူးတဲ႕လား …. ခုခ်ိန္ထိ မျပတ္မသားစိတ္ေတြနဲ႕ ဒိြဟျဖစ္ေနတုန္းလား ေက်ာ္ …
ငါတို႕ ေက်ေက်နပ္နပ္ေရြးခဲ႕ၾကတဲ႕လမ္း မလြမ္းေၾကးေလ ….
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႕ ငါကေတာ႕မင္းကုိ အရင္လိုခ်စ္ဆဲ ……….
<< အပုိင္း(၃)သို႕

အရင္လိုခ်စ္ဆဲပဲ .... (၃)

ရင္ထဲမွာ လိႈက္ကနဲ၀မ္းနည္းသြားတယ္။ လူကအားေတြယုတ္သြားသလိုေပ်ာ႕ေခြက်သြားတယ္။ အိငယ္ ကုိယ္႕ကုိကိုယ္ သတိမထားမိခင္မွာပဲ မ်က္ရည္ေတြက တစ္ေပါက္ေပါက္က်ေနၿပီ။ အစ္ကုိက အလန္႕တၾကားနဲ႕
“ဟဲ႕ အိငယ္ … ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ … ဘာျဖစ္လို႕လဲ” လို႕ေမးေတာ႕
“အိငယ္သူနဲ႕အရမ္းေတြ႕ခ်င္လို႕ပါ ….. ” ဆုိၿပီး မ်က္ရည္ေတြပဲက်ေနမိတယ္။ အဲ႕ဒီအခ်ိန္မွာေသခ်ာသိလိုက္တာက အိငယ္သူ႕ကုိ သိပ္ခ်စ္သြားၿပီဆိုတာပါပဲ။ အိငယ္ အရမ္းလန္႕သြားတယ္။
သူ႕မွာ တခ်ိန္က်ရင္ လက္ထပ္ရမယ္႕မမႀကီးရွိတယ္။ အိငယ္တုိ႕ ဘယ္လိုမွမဆံုႏိုင္ဘူးဆိုတာလဲ သိတယ္။
သိရက္နဲ႕လဲခ်စ္ေနမိတယ္။ အိငယ္ ဘာလုပ္ရမလဲ ေက်ာ္ရယ္။ မင္းကေရာ ငါ႕ကုိခ်စ္ပါ႕မလား။

၁၀ ရက္ေလာက္ၾကာသြားၿပီးေနာက္ ….

အိငယ္ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ဖုန္းသံျမည္လာလို႕
“ဟယ္လုိ”
“ဖုိးအိေလး ငါ ျပန္ေရာက္ၿပီ”
“ဟာ … ေက်ာ္ … ငါေပ်ာ္လိုက္တာ …. မင္းကုိ မေက်နပ္ဘူးေနာ္ … ငါ႕ကိုမေျပာပဲျပန္သြားတယ္”
“ေအးပါ … မင္းေက်နပ္တဲ႕ထိ ငါေခ်ာ႕မယ္ ဟုတ္ၿပီလား … ငါ မင္းကို အရမ္းလြမ္းတယ္ကြာ”
“ငါ ခုပဲျပန္ေရာက္တာ မင္းအသံၾကားခ်င္လြန္းလို႕ ငါ ခ်က္ျခင္းဖုန္းဆက္တာကြ”
ေက်ာ္ရယ္ … မင္းလဲ ငါ႕ကုိ လြမ္းတယ္တဲ႕လား … ငါ႕အသံၾကားခ်င္တယ္တဲ႕လား ….
ငါ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ သိလား ….

“ဖိုးအိ မနက္ျဖန္ ငါတို႕ ဘုရားသြားရေအာင္ေလ မင္းနဲ႕လဲေတြ႕ခ်င္လို႕”
“အင္း … ငါလဲေတြ႕ခ်င္တယ္ သြားမယ္ေလ”

ေနာက္ေန႕ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚေရာက္ေတာ႕ …..
“ဖိုးအိေလး … ငါ မင္းကုိေျပာစရာရွိတယ္ …. ငါ႕ကုိစိတ္မဆိုးနဲ႕ေနာ္”
“အာ. … ေျပာစရာရွိတာေျပာကြာ … စကားကုိရွည္တယ္ … ေျပာ … ေျပာ …. ငါ စိတ္မဆိုးဘူး”
“ငါ မင္းကုိ ဒီစကားမေျပာခ်င္ဘူးကြာ … ”
“ဘာစကားမုိ႕လဲကြာ၊ မင္းနဲ႕ငါၾကားမွာ ကိြဳင္ရွိေနလို႕လား”
“မဟုတ္ပါဘူး … ဖိုးအိေလး ….. မင္းနဲ႕ငါနဲ႕ ခပ္ေ၀းေ၀းေလးေနၾကရေအာင္ေနာ္ …. ငါတို႕အဆက္အသြယ္မျပတ္ၾကဘူး လူခ်င္းပဲမေတြ႕ၾကရေအာင္ပါ”
“ဘာရယ္၊ မင္းဘာေျပာလိုက္တာလဲ”
“ငါတို႕ ဒီထက္ပုိမၿငိတြယ္သင္႕ေတာ႕လို႕ပါ ဖိုးအိေလးရယ္ … ငါကအႀကီးေလ … လုပ္သင္႕တာတစ္ခုကုိ ငါက အရင္စလုပ္မွရမွာ”

အိငယ္ရဲ႕မ်က္လံုးအိမ္မွာအရည္ၾကည္ေလးေ၀႕လာေပမယ္႕ မ်က္ရည္လံုး၀မက်ဘူး ….
အိငယ္က ႏႈတ္ခမ္းေလး ေစ႕ၿပီး ေက်ာ္႕ကို ခပ္ေငးေငးၾကည္႕ရင္း စိတ္ထဲမွာ စကားေတြ တရစပ္ေျပာေနမိတယ္
“ ငါဒီလိုစကားေတြ မေမွ်ာ္လင္႕ခဲ႕ဘူး ေက်ာ္ရယ္ …. ငါ မင္းနဲ႕အေ၀းႀကီးမေနခ်င္ေသးပါဘူး … တစ္ေန႕မွာ အေ၀းႀကီးေနေပးရမယ္ဆိုတာ ငါသိပါတယ္။ အဲ႕ဒီတစ္ေန႕ထိ ငါေစာင္႕လိို႕မရေတာ႕ဘူးလားဟင္ ….”

“ငါ အခုေပ်ာ္ေနတာပါကြာ … မင္းေဘးမွ တူတူေလွ်ာက္ခြင္႕ရေနတာေလးနဲ႕တင္ ငါေပ်ာ္တတ္ခဲ႕တာပါကြာ …..
ငါ႕ရင္ထဲမွာ မုိးေတြသည္းေနၿပီ။”

“မင္းသိရဲ႕လားဟင္ ငါကေလ မင္းကုိ ပိုင္ဆိုင္ဖို႕ ဘယ္ေတာ႕မွ မႀကိဳးစားဘူး ဆိုတာကုိေလ … ၈ ႏွစ္ေတာင္တြဲခဲ႕တဲ႕ မင္းခ်စ္သူကုိ ငါ ကုိယ္ခ်င္းစာပါတယ္ … ႏွစ္ဘက္အသိုင္းအ၀ိုင္းသိေနၾကတဲ႕ မင္းတို႕ အတြဲကို ငါ႕ေၾကာင္႕ ဘာမွမထိခုိက္ေစခ်င္ပါဘူး … မင္းကိုလဲ သစၥာမရွိတဲ႕သူရယ္လို႕ အေျပာမခံေစခ်င္ပါဘူးကြာ …. ငါ မင္းကုိခ်စ္ေနရယံုနဲ႕တင္ ေက်နပ္ပါတယ္ ေက်ာ္ရယ္”
<< အပိုင္း(၂)သို႕   ဇာတ္သိမ္းပုိင္းသို႕ >>

အရင္လိုခ်စ္ဆဲပဲ .... (၂)

ဂ်ီေတာ႕ခ္ေျပာရေလာက္ေအာင္မအားတဲ႕ေန႕ေတြဆိုရင္ ေမးလ္အတိုေလးေတြ အျပန္အလွန္ပို႕ရင္းနဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ခဲ႕ၾကတယ္။ ေက်ာ္က အိငယ္ကုိ “ဖုိးအိ” လို႕ ေခၚတတ္သလို အိငယ္ကလဲ “ေက်ာ္” လို႕ေခၚျဖစ္ခဲ႕ၾကၿပီး “မင္း” ၊ “ငါ” ဆိုတဲ႕ အသံုးအႏႈန္းေတြနဲ႕ တကယ္႕ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ေတြလို ရင္းႏွီးခဲ႕ၾကတယ္ ။ တကယ္ေတာ႕ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္သားရင္ထဲမွာ မျမင္ရတဲ႕ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ အထပ္ထပ္ရစ္ေနမိၿပီဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္လံုးသတိမထားမိခဲ႕ၾကတာပါ ….

ဒီလိုနဲ႕တစ္ေန႕ ….
“ေက်ာ္ေရ … ငါတို႕ ေၾကးအိုးေသာက္ရေအာင္ဟာ … ငါ႕ကုိလာ၀ယ္တိုက္”
“ေအး .. .ဒါဆို ဒီေန႕လည္ မင္းအလုပ္ကို ငါလာခဲ႕မယ္ ေစာင္႕ေန”

ေန႕လည္က်ေတာ႕ ေက်ာ္ ေရာက္လာတယ္။ မ်က္မွန္ႀကီးကလဲ တပ္လို႕။ အိငယ္ကေတာ႕ ေနပူလို႕ တပ္လာတယ္ပဲထင္မိတာေပါ႕။ ဒါေပမယ္႕ ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ႕လဲ မ်က္မွန္က မခြ်တ္ဘူး။
အိငယ္ကလဲ စကားေျပာရင္ မ်က္လံုးတည္႕တည္႕ၾကည္႕ၿပီးေျပာတတ္တဲ႕သူဆိုေတာ႕
“ဟဲ႕ … မ်က္မွန္ခြ်တ္ဦးဟ … ”
“အာ. .. ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဖိုးအိေလးရာ … ငါ႕ဘာသာငါ တပ္ထားတာ”
“မင္း မ်က္စိနာေနလို႕လား… မင္းမ်က္မွန္ႀကီးက ငါ႕မ်က္စိထဲ ရႈပ္ေနတယ္ကြ ငါကမင္းမ်က္လံုးကုိၾကည္႕ၿပီးစကားေျပာခ်င္တာ”
“မ်က္စိမနာပါဘူး ထားလိုက္ပါ ဖိုးအိရာ မင္းကလဲ ေနာက္မွၾကည္႕” ဆိုၿပီး မ်က္မွန္ကုိလံုး၀မခြ်တ္ခဲ႕ဘူးေလ။
အိငယ္က အလုိမက်ဟန္ျဖင္႕ အနည္းငယ္စူပုပ္သြားကာ
“ေအး ၿပီးေရာ၊ ငါ႕ေၾကးအိုး ပူေနတယ္ အေအးခံေပး”
“ေအးပါ …. ငါလုပ္ေပးမယ္ ” ဆိုၿပီး ေက်ာ္က ၿပံဳး၍ ေၾကးအိုးပန္းကန္းကုိ ေအးေအာင္လုပ္ေပးေနေတာ႕တယ္။
အိငယ္က ေက်ာ္႕ကုိ ဘာရယ္မဟုတ္ စိုက္ၾကည္႕မိတယ္။ ေက်ာ္က တစ္ခ်က္သာလွမ္းၾကည္႕ၿပီး သူ လုပ္စရာရွိတာကုိပဲ ဆက္လုပ္ေပးေနတယ္။ မ်က္မွန္ဘာလို႕မခြ်တ္တာလဲကို သိခ်င္ေနေပမယ္႕ အတင္းမေမးခ်င္ေတာ႕လို႕ ႏႈတ္ဆိတ္ၿပီး ပဲေနျဖစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း မင္းက ဘာ႕ေၾကာင္႕ဆိုတာ ငါ႕ကုိ ျပန္ေျပာျပခဲ႕တယ္ေလ။
“ ဖိုးအိေလးရယ္ … ငါ႕မ်က္လံုးထဲမွာ မင္းကုိခ်စ္တဲ႕အရိပ္ေတြေပၚေနတာ မင္းျမင္သြားမွာစိုးလို႕ပါ” တဲ႕လား …

ေနာက္တစ္ရက္ … ထံုးစံအတိုင္းလာေနက်ေမးလ္က ၀င္မလာဘူး …
အိငယ္ ေနမထိ၊ထိုင္မသာနဲ႕ ေမးလ္ေတြဆက္တိုက္ပုိ႕ေနမိတယ္ … ဒါေပမယ္႕ ျပန္စာကလံုး၀မလာခဲ႕ဘူး။
အိငယ္ စိတ္ပူစျပဳလာၿပီး အလုပ္လဲဆက္လုပ္လို႕မရေတာ႕ေအာင္ ၀မ္းနည္းလာတယ္။ ဘာေၾကာင္႕ဒီလိုခံစားမႈ႕ျဖစ္လဲဆိုတာကိုလဲ ကုိယ္႕ကုိကုိယ္မဆန္းစစ္မိရိုးအမွန္ပါ။

ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေရာက္ေတာ႕ သူေနတဲ႕အေဆာင္ကို လိုက္သြားခ်င္စိတ္က ထိန္းမရေတာ႕တာမို႕
အစ္ကုိ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ကုိ လိုက္ပို႕ခိုင္းမိတယ္။ အဲ႕ဒီမနက္က ၆ နာရီပဲရွိေသးတယ္။ သူ႕အေဆာင္နားနီးလာေလ အိငယ္ ရင္ထဲမွာေပ်ာ္ေလပါပဲ … သူနဲ႕ေတြ႕ရေတာ႕မယ္ဆိုတဲ႕စိတ္နဲ႕ေပါ႕။
အေဆာင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ႕လဲ အစ္ကုိ႕ကုိ သြားေမးေပးဖို႕ အသနားခံရျပန္ေရာ … အစ္ကိုက အိငယ္ကုိ နားလည္သူမို႕ လုပ္ေပးရွာပါတယ္။ အစ္ကုိ ျပန္ထြက္လာေတာ႕
“အိငယ္ နင္႕သူငယ္ခ်င္း နယ္ျပန္သြားတယ္” လို႕ေျပာတယ္။
<< အပိုင္း(၁)သို႕   အပုိင္း(၃)သို႕ >>

အရင္လိုခ်စ္ဆဲပဲ .....(၁)

ဒီေန႕ စေနပိတ္ရက္ …

မနက္ခင္းက သာယာ၏။ သို႕ေသာ္လည္း ေနေရာင္ျခည္က စူးရွေနသည္။

ျပဴတင္းလိုက္ကာၾကားက တိုး၀င္လာေသာေနေရာင္ျခည္ စူးရွရွေၾကာင္႕ ပိတ္ရက္ကုိ အ၀အိပ္မည္ဟု ႀကံဳး၀ါးထားေသာ အိငယ္ တစ္ေယာက္ အိပ္ယာထက္၌ လြန္႕လူးရင္း ဆက္အိပ္လို႕မရေတာ႕၍ မ်က္ႏွာသစ္ရန္ ထလိုက္ရပါေတာ႕သည္။ ထို႕ေနာက္ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္းနဲ႕ ဘာရယ္မဟုတ္ အီးေမးလ္ကုိ စစ္ခ်င္ေနမိတာနဲ႕ပဲ ကြန္ပ်ဴတာကုိ ဖြင္႕လိုက္ပါေတာ႕တယ္ …

ထို႕ေနာက္ ဂ်ီေမးလ္ကုိ ဖြင္႕လိုက္တဲ႕အခါမွာ ….
“အိုး …. ေက်ာ္႕ဆီကစာပါလား ” အာေမ႗ိတ္သံေလးတစ္ခ်က္ အိငယ္ ပါးစပ္မွ ထြက္သြားေလသည္။

အိငယ္သည္ သူမ မေမွ်ာ္လင္႕ထားတဲ႕ စာတစ္ေစာင္ကုိ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင္႕ ဖြင္႕လိုက္မိပါသည္။

စာေလးက တိုတိုေလးရယ္ပါ … ဒါေပမယ္႕ အိငယ္ရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကုိ အတိတ္ဆီသို႕ဖမ္းစားစုပ္ယူသြားပါသည္ ….
“အရင္လို ခ်စ္ဆဲပဲတဲ႕လား ေက်ာ္ …. တကယ္က ငါတို႕ ေ၀းသြားခဲ႕တာ ႏွစ္ႏွစ္ဆိုတဲ႕ ကာလတစ္ခုကုိ ျဖတ္သန္းခဲ႕ၿပီးၿပီေလ …. ”

၂၀၀၅ ခုႏွစ္ရဲ႕ ေန႕ေလးတစ္ေန႕မွာ ေက်ာ္ ဆိုတဲ႕ေကာင္ေလးနဲ႕ အိငယ္ဆိုတဲ႕ ေကာင္မေလး တို႕စၿပီး မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ႕ၾကတယ္။ မိတ္ဆက္ေပးတဲ႕သူငယ္ခ်င္းက

“ ဟဲ႕ … ဒီေကာင္ႀကီးမွာ မမႀကီးရွိတယ္ … ခ်စ္သူသက္တမ္း ၈ ႏွစ္ေတာင္ရွိေနၿပီ .. ၀ါရင္႕အခ်စ္သမားႀကီး” တဲ႕

သူကေတာ႕ ၿပံဳးလို႕သာေနခဲ႕ပါတယ္ … အိငယ္ကေတာ႕ စပ္စုစြာ … “ ဟဲ႕ နင္႕မမႀကီးက ဘယ္မွာလဲ” ဆိုေတာ႕ “ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာေတာ္သင္သြားေနတယ္” လို႕ နင္က တံုးတိတိပဲေျဖခဲ႕တယ္ေနာ္…

ေနာက္ေတာ႕တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စကားေတြေျပာရင္း အီးေမးလ္လိပ္စာေတြဖလွယ္ရင္း
ခင္တတ္တဲ႕အိငယ္က “ ဟဲ႕ … ငါ႕ကုိ အြန္လိုင္းေတြ႕ရင္ေခၚေနာ္ … ငါက ဂ်ီေတာ႕ခ္သာ ၀င္ထားတာ … သူငယ္ခ်င္းေတြအြန္လိုင္းတက္လာရင္ ျမင္တာမဟုတ္ဘူး” လို႕ဆိုေတာ႕ ေက်ာ္က
“ေအးပါ …. ငါေခၚမွာေပါ႕” တဲ႕ …..

ေနာက္ပုိင္း ေက်ာ္က သူ႕အလုပ္နဲ႕သူ၊ အိငယ္ကလဲ ကုိယ္႕အလုပ္နဲ႕ကုိယ္ မအားလပ္ၾကေတာ႕ မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ႕ဘူး … ဒါေပမယ္႕ ဂ်ီေတာ႕မွာေတာ႕ ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးေျပာျဖစ္ၾကတယ္ … ပုိၿပီးလဲ ရင္းႏွီးခဲ႕ၾကတယ္ …
မိုးလင္းလို႕အလုပ္ေရာက္တာနဲ႕ အရင္ဆံုးလုပ္ျဖစ္တဲ႕အလုပ္က ေမးလ္စစ္တဲ႕အလုပ္လို႕ေျပာရေလာက္ေအာင္ သူမတို႕ႏွစ္ေယာက္ ခင္မင္မႈ႕ေတြ ထုထည္ႀကီးလာခဲ႕တယ္ ….

အပုိင္း(၂)သို႕ >>

ရုန္းရင္းကန္ရင္း

(Image from http://executivezen.wordpress.com/2008/02/25/6-conclusion/)

လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြမျဖစ္ရရင္၊ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ခြင္႕မရရင္၊ ေမွ်ာ္လင္႕မထားတဲ႕အဆိုးေတြျဖစ္လာရင္၊ လုပ္သေလာက္လည္းအရာမေရာက္ဘူးဆိုရင္ စိတ္ညစ္မယ္၊ စိတ္ဓာတ္က်မယ္၊ စိတ္အားငယ္မယ္၊ “ငါမွျဖစ္ရေလျခင္း” ဆိုၿပီး ပူေဆြးတာေတြျဖစ္မယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုကိစၥေတြမျဖစ္သင္႕ဘူး၊ မျဖစ္နဲ႕လို႕တားလို႕မရသလို ျဖစ္လာခဲ႕ရင္လည္း ကုိယ္႕ကုိ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုပဲအားေပးေပး ကုိယ္႕စိတ္ကုိယ္မွ မေျဖႏိုင္ဘူးဆိုရင္ အရာမေရာက္ပါဘူး။
တခ်ိဳ႕ကလဲ ဒီလိုစိတ္အေျခအေနမွာ ဘ၀ကုိ ေရစုန္ေမွ်ာလိုက္ၾကတဲ႕သူေတြရွိသလို၊ တခ်ိဳ႕ကလဲ ဒီလိုစိတ္အေျခအေနမွာ ၾကာရွည္မေနပဲ ကုိယ္႕စိတ္ကုိယ္ ျပန္ျမွင္႕တင္ၾကတဲ႕သူေတြလဲ ရွိၾကပါတယ္။ ျမွင္႕တင္ပံု ျမွင္႕တင္နည္းကေတာ႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ႕ … တခ်ိဳ႕က တရားထိုင္ၿပီး စိတ္ေတြတည္ၿငိမ္ေအာင္လုပ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ႕ စိတ္ကုိလႊတ္လိုက္ၿပီး စိတ္တိုင္းက် ခဏေနလိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ႕ ကစားကြင္းေတြသြားတယ္၊ ဖုန္းေျပာတယ္၊ တစ္ေယာက္တည္း အားရပါးရ ငိုပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီလိုနည္းမ်ိဳးစံုနဲ႕ စိတ္ကုိသက္သာရာရေအာင္လုပ္တတ္ၾကတယ္။

ကြ်န္မကေတာ႕ စိတ္ညစ္လာရင္ (သို႕) စိတ္ဓာတ္က်လာရင္ ေရႊတိဂံုဘုရားကုိ တစ္ေယာက္တည္းသြားၿပီး၊ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚေရာက္ရင္ ေျမာက္ဘက္မုခ္နားက ဗုဒၶ၀င္ျပခန္းဘက္ဆင္းတဲ႕ေနရာနဲ႕နီးတဲ႕ ေညာင္ပင္နားမွာ ထိုင္ေလ႕ရွိတယ္။(စိတ္မညစ္လဲသြားေလ႕ရွိပါတယ္) ဘုရားရိပ္က စိတ္ေတြအရမ္းေအးခ်မ္းေစတယ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာေစတယ္၊ ေသာကေတြ တခ်ိဳ႕တ၀က္ ေျပေစတယ္ေလ …

ေနာက္တစ္နည္းကေတာ႕ ကြ်န္မစိတ္ညစ္တိုင္း အမ်ားဆံုးလုပ္ေလ႕ရွိတာပါ။ အဲ႕ဒီနည္းက ကဗ်ာေတြ၊စာေတြ ဖတ္ၿပီး စိတ္ကုိ ျပန္ျမွင္႕တင္တာပါ။ စာကေတာ႕ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက စာအုပ္ေတြဖတ္တာမ်ားပါတယ္။ ကဗ်ာကေတာ႕ တစ္ပုဒ္တည္းပါ။ ကြ်န္မ (၇)တန္းအရြယ္မွာ မဂၢဇင္း(မေဟသီလား၊ ပန္းေ၀သီလား နာမည္ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ႕ပါဘူး) တစ္အုပ္ထဲက ဖတ္မိၿပီး သိပ္ႀကိဳက္သြားလို႕ ကူးထားတာေလးပါ။ ကဗ်ာေရးသူကေတာ႕ “ဆရာ ဦးေအးေငြ” ပါ။ “ပန္းခ်ီေအးေငြ” လို႕လဲသိၾကပါတယ္။

ဒီကဗ်ာေလးအတြက္ဆရာ႕ကုိ ကြ်န္မသိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာေလးဖတ္ၿပီးတိုင္း က်ေနတဲ႕ကြ်န္မရဲ႕စိတ္အေျခအေနက ပံုမွန္ျပန္ေရာက္သြားတတ္လို႔ပါ္။ ကြ်န္မခ်စ္တဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္ညစ္၊ စိတ္ဓာတ္က်၊ အားငယ္တိုင္း ဒီကဗ်ာေလးကုိ ပုိ႕ေပးေလ႕ရွိပါတယ္။ ခုလည္းပဲ ကြ်န္မခ်စ္တဲ႕ ဘေလာ႕ေမာင္ႏွမ၊သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ဒီကဗ်ာေလး မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္ေနာ္္။

ရုန္းရင္းကန္ရင္း

ေလထန္တိုင္းသာ ပြင္႕ေၾကြပါမူ
ဘယ္မွာပန္းမ်ား က်န္မည္နည္း။

လိႈင္းပုတ္တိုင္းသာ ကမ္းၿပိဳပါမူ
ဘယ္မွာေျမႀကီး က်န္မည္နည္း။

က်ရႈံးတိုင္းသာ ငိုရပါမူ
ဘယ္မွာမ်က္ရည္ က်န္မည္နည္း။

အေမွာင္တစ္၀က္ လင္းတစ္၀က္သည္
တစ္ရက္တစ္ခါ ႀကံဳျမဲသာတည္႕
အရံႈးတစ္လွည္႕ ႏိုင္တစ္လွည္႕မွာ
မ်က္လွည္႕ပမာ ေတြ႕ၿမဲသာတည္႕
ဘ၀သည္ကား တိုက္ပြဲမ်ားပင္
လႈပ္ရွားရေသာ လူ႕ရြာေတာ၀ယ္
လင္းေသာေမွာင္ေသာ ေအာင္ေသာရံႈးေသာ
ခ်စ္ေသာမုန္းေသာ သစ္ေသာေဟာင္းေသာ
ေကာင္းေသာဆိုးေသာ ညိႈးေသာလန္းေသာ
ၾကမ္းေသာႏုေသာ ပူေသာေအးေသာ
ေစာေၾကာစိတ္ျဖာ မေနသာ။

လဲရာကထ က်ရာကတက္
ပ်က္ရာကေဆာက္ ေရွ႕သို႕ေလွ်ာက္၍
ေရာက္ရာဘ၀ အားမာန္ျပရင္း
ရုန္းရကန္ရ မည္တကား ………..

ကေလးအေတြး

ဒီပံုေလးေတြကုိ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ေဖာ္၀ဒ္ေမးလ္ထဲကရတာပါ။ သူတို႕ေလးေတြ ေတြးၿပီး ေျဖထားတဲ႕ အေျဖေလးေတြကုိဖတ္ရင္း ကြ်န္မ ရယ္ေမာရသလို သူငယ္ခ်င္းေတြကုိလဲ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္လို႕ မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္ရွင္။ ၿပံဳးေပ်ာ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

တုတ္တစ္ေခ်ာင္း၏ အတၳဳပၸတၱိ(၁)

ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းေရးတဲ႕ “ေၾကာက္စိတ္ႏွင္႕ သင္႕ဘ၀ မ်က္ႏွာဖံုးေဆာင္းပါးမ်ား” ဆိုတဲ႕စာအုပ္ထဲက “တုတ္တစ္ေခ်ာင္း၏ အတၳဳပၸတၱိ” ဆိုတဲ႕ ေဆာင္းပါးကုိ ကြ်န္မ အလြန္ႏွစ္သက္လို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ မွ်ေ၀ခ်င္ပါတယ္။





ျဖစ္ရပ္(၁)

ကေလးငယ္သည္ လြယ္အိတ္ကုိ ေ၀ွ႕ရမ္းလ်က္ အိမ္ရွိရာသို႕ အေျပးလာေန၏။ လမ္းတြင္ ေတြ႕သမွ် ေရအိုင္ငယ္၊ ရႊံ႕ကြက္ငယ္တို႕ကုိ လႊားခနဲ လႊားခနဲ ခုန္ေက်ာ္၍ လာသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ အေပ်ာ္ျဖင္႕ ၀င္းပေန၏။ အိမ္သို႕ ျမန္ျမန္ သူျပန္ေရာက္ခ်င္လွၿပီ။ သူ႕ေအာင္ျမင္မႈကုိ မိဘႏွစ္ပါးအား ေျပာျပခ်င္လွၿပီ။ အားရ၀မ္းသာ ျဖစ္သြားၾကမည္႕ မိဘတို႕၏ ပီတိမ်က္ႏွာကုိ ျမင္ခ်င္လွၿပီ။ “ဒါမွ ငါ႕သား…… ကြ” ဟူေသာ အေဖ၏ ခ်ီးမြမ္းသံကုိ ၾကားခ်င္လွၿပီ။ ၿပံဳးရယ္လ်က္ရွိေသာ အေမ၏ အနမ္းေႏြးေႏြးကုိ ခံယူခ်င္လွၿပီ။ ကေလးငယ္သည္ ေျခလွမ္းမ်ားကို အရွိန္ပုိျမွင္႕လိုက္၏။
ေရွ႕မွာ အိမ္ကုိ ျမင္ေနရၿပီ။
အိမ္ေရွ႕တြင္ စိုက္ပ်ိဳးထားသည္႕ တစ္ေပခြဲခန္႕ ျမင္႕ေသာ ပုဏၰရိပ္ပင္တန္ုးကို သူ ခုန္ေက်ာ္လိုက္၏။ ခါတိုင္း ဘယ္လိုမွ မလြတ္ဘဲ သစ္ခက္သစ္ညြန္႕ တို႕ကုိေျခဖ်ားျဖင္႕ ခတ္မိၿမဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း သည္ေန႕အဖို႕ လံုး၀ ကြ်တ္ကြ်တ္လြတ္လြတ္ ျဖစ္သြားသည္႕အခါ သူ အံ႕ၾသသြားေလသည္။ သို႕ရာတြင္ ၾကာၾကာ မအံ႕ၾသႏိုင္ဘဲ အိမ္ေပၚသို႕တဒုန္းဒုန္း ေျပးတက္သြားခဲ႕သည္။ ပါးစပ္ကလည္း “အေဖေရ …. အေမေရ” ဟု ေအာ္ေခၚလာခဲ႕၏။
အေဖသည္ ဧည္႕ခန္းထဲ႕က ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ေနသည္။ ဆူညံစြာ ေျပးတက္လာသည္႕ သားျဖစ္သူကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္၍ ၾကည္႕ေန၏။ ကေလးငယ္သည္ ဖခင္ကုိ ျမင္ေသာအခါ အေျပးကေလး ခ်ဥ္းကပ္သြားေလသည္။
“အေဖ … ကြ်န္ေတာ္ေလ စာေမးပြဲေအာင္တယ္ဗ်၊ သိလား”
“ဟင္ … ဟုတ္လား၊ တယ္ေတာ္ပါလား … လာစမ္းပါဦးကြ”
အနီးသို႕ေရာက္သည္ႏွင္႕ အေဖ၏ လက္တစ္ဖက္ ေျမာက္တက္သြားသည္ကို ရိပ္ခနဲ႕ ျမင္လိုက္ရ၏။ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ျဖန္းခနဲ႕ အသံႏွင္႕အတူ သူ႕နားရင္းမွာ ပူခနဲ႕ ခံစားလိုက္ရၿပီး မ်က္စိထဲမွာ ၀င္းခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ကေလးငယ္၏ ဦးေခါင္းသည္ ေရွ႕သို႕ စိုက္ခနဲ႕က်သြားေလသည္။
မယံုႏိုင္စြာ၊ ထို႕ေနာက္ ထိတ္လန္႕စြာ ေမာ႕ၾကည္႕မိေသာအခါ အေဖ၏ အနီေရာင္မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရသည္။
“ေအာင္ရံုနဲ႕ ဘာလုပ္ရမွာလဲ”
ကေလးငယ္သည္ ပါးစပ္ အေစာင္းသား၊ မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင္႕ ေမာ႕ၾကည္႕ေန၏။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တုန္လႈပ္စျပဳလာသည္။
“ေဟ႕ေကာင္ ငါေမးေနတယ္ေလ၊ ေအာင္ရံုနဲ႕ မင္းဘာလုပ္မွာလဲ”
ကေလးဆီမွ ေျဖသံအစား ရိႈက္သံတစ္ခ်က္ ထြက္လာ၏။ အေဖသည္ ဗီရိုေပၚက ႀကိမ္လံုးကိုဆြဲယူလိုက္သည္။
“ေမးမေနပါနဲ႕ရွင္၊ ဒီေလာက္ အေဆာ႕မက္ေနမွေတာ႕ ထိပ္ဆင္႕ ဘယ္ခ်ိတ္ပါ႕မလဲ၊ ေျပာစမ္း … ပထမက ဘယ္သူရသလဲ၊ ေမမီစိုး မဟုတ္လား”
အိမ္ခန္းထဲမ ွထြက္လာေသာ မိခင္ျဖစ္သူ၏ အသံျဖစ္သည္။ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက ္က်ေနၿပီျဖစ္ေသာ ကေလးငယ္က ေခါင္းညိိတ္လိုက္သည္႕အခါ အေမက တစ္ခ်က္မဲ႕လိုက္၏။
“ဟင္း .. သူ႕အေမနဲ႕ ေစ်းထဲေတြ႕ရင္ တမင္ စကားစပ္ၿပီး ၾကြားဦးမွာ၊ သူမ်ားၾကြားတာ ခံရဦးမယ္။ ေတာက္ …”
“ကိုင္း … လာခဲ႕စမ္း၊ ဟို္ဘက္လွည္႕”
တင္းပါးေပၚသို႕ က်ေရာက္လာေတာ႕မည္႕ ႀကိမ္လံုးကို အသက္ေအာင္႕ ငံ႕လင္႕ေနသည္႕ ကေလးငယ္၏ မ်က္လံုးမ်ားမွာ အေရာင္မဲ႕ မ်က္လံုးေသမ်ား ျဖစ္ေနေလသည္။

ေမးခြန္း။ ။ ကေလးမွာ မိမိကုိယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္စိတ္၊ မိမိကုိယ္ကုိ တန္ဖိုးထားစိတ္ နည္းပါးသြားၿပီး ညံ႕သည္ထက္ ည႕ံလာလွ်င္ ကေလးေၾကာင္႕ပါလား … မိဘေၾကာင္႕ပါလား …..

ကြ်န္မခ်စ္ေသာ

အစ္ကုိတစ္ေယာက္၊ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ ....

အစ္ကုိက ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမကုိကူလုပ္ေပးတတ္လို႕ ကုိယ္သက္သာရတာနဲ႕တင္ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္လွၿပီ ....အိမ္မွာကြ်န္မက မိန္းကေလးေပမယ္႕ အေမနဲ႕ဘယ္ေတာ႕မွလက္ပြန္းတတီးေန႕ေလ႕မရွိဘူး ... အေဖနားပဲကပ္တယ္ ....
ကိုႀကီးက ကြ်န္မကုိ အစ္ကုိတစ္ေယာက္လိုေရာ၊ အစ္မတစ္ေယာက္လိုပါ ဂရုစိုက္ေလ႕ရွိတယ္ ...
ကြ်န္မေနမေကာင္းလို႕ ေျခေတြ၊လက္ေတြကုိက္ၿပီဆုိရင္ “ကုိႀကီးေရ ငါ ေနမေကာင္းဘူး၊ တကုိယ္လံုးကုိက္ခဲေနတယ္” လို႕ေျပာလိုက္ရင္ ပရုတ္ဆီပုလင္းယူၿပီး ေျခေတြလက္ေတြလူး၊ ႏွိပ္ေပးတတ္ပါတယ္(သူ႕အလွည္႕ဆိုရင္ေတာ႕ နင္ဇိမ္ခံခ်င္လို႕မဟုတ္လား ငါမလုပ္ေပးဘူးဟာ ဆုိၿပီး ဘယ္ေတာ႕မွျပန္မလုပ္ေပးပါဘူး။ ကြ်န္မစိတ္ပုပ္တာပါ။) ... အိပ္ခါနီးတိုင္း ျခင္ေဆးထြန္းရမွာပ်င္းလို႕ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တိုင္း ကြ်န္မေေဘးမွာ ျခင္ေဆးလာထြန္းေပးတတ္တဲ႕အစ္ကုိ ... ခြလံုးနဲ႕မွအိပ္တတ္တဲ႕ကြ်န္မက ခြလံုးကုိအိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ေမ႕က်န္ခဲ႕တိုင္း“ကုိႀကီးေရ ငါ႕ခြလံုးေလးေပးပါဆိုရင္” ဒူးေခါင္းၾကားထဲထိ ခြလံုးလိုက္ထည္႕ေပးတတ္တဲ႕ အစ္ကုိ႕ကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္ ...မေကာင္းတာကေတာ႕ ကြ်န္မမို႕ထိုင္ၿပီးစာအုပ္ဖတ္ေနၿပီဆိုရင္ အ၀င္တစ္ခါ၊အထြက္တစ္ခါ ေက်ာကုိကန္ၿပီးစေလ႕ရွိတယ္ .... ကြ်န္မကစာဖတ္ပ်က္မွာစိုးလို႕ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္းခံေလ႕ရွိတယ္ဆိုတာသိေတာ႕ စာအုပ္ဖတ္မၿပီးမခ်င္းအဲ႕လိုစတယ္ ... ကြ်န္မက အသားမ်ားေတာ႕ နာလာၿပီး စိတ္ကတိုေရာ ... ၿပီးေတာ႕ ၀ုန္းဒိုင္းလိုက္လုပ္ေတာ႕ ထြက္ေျပးတယ္ .... တခါတေလ အိပ္ေနရင္ ပါးစပ္ထဲကုိ ဆားေတြလာထည္႕တာမ်ိဳး၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီးေတြ အရည္ညွစ္ထားၿပီးထည္႕တာမ်ိဳး၊ အီးေပါက္ၿပီး လာရႈခိုင္းတာမ်ိဳး ေတြလုပ္တတ္ပါတယ္ ... ၂၈ႏွစ္လံုးလံုး အဲ႕လိုပံုစံေနျဖစ္ခဲ႕တယ္ ..... အစ္ကုိနဲ႕က ၂ ႏွစ္နီးပါးပဲ အသက္ကြာတာပါ …..

ကြ်န္မထက္ အသက္ ၄ ႏွစ္ငယ္တဲ႕ ေမာင္ေလးကိုလဲ အရမ္းခ်စ္တယ္ .... ကြ်န္မက ခ်စ္စႏိုးနဲ႕ “ငၿဖိဳးေလး” လို႕ေခၚတယ္ ... တခါတေလေတာ႕ “ၿဖိဳး” လို႕ ေခၚတယ္ .... မိသားစုအေပၚသိပ္နားလည္တတ္တဲ႕ အငယ္ဆံုးေလးပါ ....ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ႕ သူ႕ကုိအျမင္ကပ္တယ္ ... သူ႕ေၾကာင္႕ ကြ်န္မခဏခဏ အရိုက္ခံရတတ္လို႕ေလ ....
ၿပီးေတာ႕ အေမက သိပ္ဦးစားေပးလြန္းလို႕ မနာလိုျဖစ္မိတာလဲပါမွာေပါ႕ ….... ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ သူ႕ကုိအျမင္ကပ္လို႕ သူ႕ဆံပင္ ေကာက္ေကာက္ေလးေတြကုိ ဖေယာင္းတိုင္မီးနဲ႕ ရွပ္ၿပီး ရိႈ႕ဘူးတယ္ .... (ေခါင္းမေလာင္သြားတာ ေတာ္ေသးတယ္ ... ဟီး ) ... ႀကီးလာေတာ႕ ကြ်န္မနဲ႕ကအရမ္းတည္႕ ...
ကုိယ္႕ဘာသာကုိယ္ဆိုရင္ ၀ယ္ဖို႕ကပ္ေစးနည္းေပမယ္႕ သူ႕အတြက္ဆိုရင္ဘယ္ေတာ႕မွကပ္စီးနည္းေလ႕မရွိဘူး .... သူ႕ နဲ႕အစ္ကုိ ကုိလာထိရင္လည္း နဲနဲေလးမွမခံဘူး .... သူ႕ကုိရန္ရွာဖုိ႕လုပ္တဲ႕ လူတစ္ေယာက္ကုိ အေနာက္ကေန၀င္နပန္းလံုးမိလို႕ အဲ႕လူက လက္သီးနဲ႕လွည္႕ထိုးတာ ခံရဖူးတယ္ ... မနာပါဘူး ကုိယ္႕ေမာင္ေလးအသားမထိၿပီးတာပဲ (ၿပီးသြားမွနာတာ)..
သူ႕မွာဆိုးတာဆိုလို႕ ေဆးလိပ္ေသာက္တာကလြဲရင္ မယ္မယ္ရရသိပ္ေျပာစရာမရွိဘူး .... ကိုယ္႕ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ အားလံုးနီးပါးကုိလဲ မွ်ေ၀ခံစားေပးႏိုင္တယ္ ... အစ္မအတြက္ဆိုရင္ အၿမဲအသင္႕ျဖစ္ေနတတ္တဲ႕ ေမာင္ေလးကုိ အရမ္းခ်စ္တာပဲ ....

ေမ႕မရတဲ႕ပံုရိပ္

ေန႕လည္ ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ ၁၂း၃၀ ေလာက္မွာ ထံုးစံအတိုင္း ဘူတာကုိ လမ္းေလွ်ာက္၊ သတင္းစာယူၿပီးျပန္မယ္ လုပ္ဖို႕အထြက္မွာ အေပါ႕သြားခ်င္လာတာနဲ႕ အိမ္သာကုိအရင္ ၀င္ျဖစ္လိုက္္တယ္။ အလုပ္မွာ အိမ္သာက ေလးခန္းရွိတယ္ .... ၀င္ေပါက္ကေန၀င္၀င္ခ်င္း ဒုတိယေျမာက္ အခန္းက တံခါးပိတ္ထားတယ္ ... က်န္အခန္းေတြ အကုန္လြတ္ေနတယ္ .... အိမ္သာခန္းဖြဲ႕စည္းပံုက အိမ္သာတံခါးနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေျခလွမ္း(၇)လွမ္းစာေလာက္မွာ လက္ေဆးေဘစင္ေလးလံုးရွိတယ္ .... နံရံမွာေတာ႕ ကုိယ္တစ္၀က္ေပၚမွန္ေလးခ်ပ္ရွိတယ္ ....
ကြ်န္မက တတိယအခန္းကုိ၀င္တယ္ .... ၿပီးေတာ႕ ျပန္ထြက္လာၿပီး လက္ေဆးေဘစင္မွာ လက္ေဆးေနတုန္း စိတ္ထဲတစ္ေယာက္ေယာက္ၾကည္႕ေနသလိုခံစားလာရတယ္ .... အဲ႕ဒါနဲ႕ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး မွန္ထဲကေန ကိုယ္႕ေနာက္ကုိၾကည္႕လိုက္မိတယ္ ....

အဲ႕ဒီမွာ ဘာသြားျမင္လဲဆိုေတာ႕ ကုိယ္႕ေနာက္ အေပၚေလးမွာ အရိပ္တစ္ခု ကုိယ္႕ကုိ ငံု႕မိုးၿပီးၾကည္႕ေနတယ္ ..... (မ်က္ႏွာၾကက္က ေရာင္ျပန္စရာတစ္ခုမွမရွိတဲ႕ ေဆးသုတ္ထားတဲ႕ပလိန္းမ်က္ႏွာျပင္ပါ) မ်က္ႏွာရယ္၊ ကုိယ္တစ္ပုိင္းရယ္ လြင္႕လြင္႕ေလးေပၚေနတယ္ မီးခိုးထဲကေနလူပံုေပၚသလိုေလး .... အက်ၤီကအျဖဴေရာင္ေလး ....
ဆံပင္ေလးေတြက အညိဳေရာင္ေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕ ၊ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုးက ခပ္၀ါး၀ါးေလးပဲ ျမင္ရတယ္ ..... ဒါေပမယ္႕ ခပ္ေခ်ာေခ်ာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာေလးဆိုတာ သိသာတယ္ ....ကိုယ္႕ကုိၾကည္႕ေနတယ္ဆိုတာလဲသိတယ္ .....

အဲ႕ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္႕စိတ္ထဲ ငါ အျမင္မွားတာလား ဆိုၿပီး စဥ္းစားရင္းနဲ႕ သူ႕ မ်က္ႏွာ
ဒီထက္ပုိထင္ရွားလာမလားရယ္လို႕ မွန္ထဲတဆင္႕ေၾကာင္ၿပီး ၾကည္႕ေနမိတယ္ .... တစ္မိနစ္နီးပါးေလာက္ၾကာသြားမယ္ထင္တယ္ ..... တျဖည္းျဖည္း
အဲ႕ဒီအရိပ္ေလးက ၀ါးလာၿပီး ေနာက္ဆံုးလံုး၀ေပ်ာက္သြားတယ္ ….

ကုိယ္႕စိတ္ထဲ ထူးဆန္းေနလို႕ ဒုတိယအိမ္သာခန္းထဲက တစ္ေယာက္ ဘာအေရာင္မ်ား၀တ္ထားလဲဆိုၿပီး ေစာင္႕ၾကည္႕ေနေသးတယ္ .... ထြက္လာေတာ႕
မီးခိုးရင္႕ေ၇ာင္ ၀မ္းဆက္နဲ႕ .... ကြ်န္မလဲထပ္ျမင္ရမလားဆိုၿပီး ခဏေလးေတာ႕ ေစာင္႕ၾကည္႕လိုက္ေသးတယ္ ....ဒါေပမယ္႕ မျမင္ရေတာ႕ပါဘူး .....

ေနာက္သံုး၊ေလးရက္ေလာက္ဆက္တိုက္ အဲ႕ဒီအခ်ိန္တိုင္းအတိအက်သြားၿပီး အဲ႕ဒီေဘစင္မွာပဲလက္ေဆးရင္း ေစာင္႕ၾကည္႕ပါေသးတယ္ …ထပ္ေတြ႕ရင္ ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဖုန္းေလးကုိလဲယူသြားမိပါတယ္ … ဒါေပမယ္႕ ေနာက္ထပ္တခါမွထပ္မေတြ႕ရေတာ႕တာ ဒီေန႕ထိပါပဲ …..

သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရ .... အိမ္သာထဲေရာက္ရင္ အဲ႕ဒီအရိပ္ေလးကို လိုက္ရွာၾကည္႕မေနၾကနဲ႕ဦးေနာ္ .....

မွတ္ခ်က္။ ။ ကုိယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္မွန္ပါ။

ကြ်န္မနဲ႕နဘမ္းပြဲ

ကြ်န္မတို႕ ငယ္ငယ္က BMX ဆိုတဲ႕စက္ဘီးစတန္႕ထြင္ၿပီးစီးတဲ႕ ဗီဒီယိုကားေလး ကေလးေတြၾကားမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးနာမည္ႀကီးတဲ႕အခ်ိန္ ကြ်န္မတို႕ရပ္ကြက္မွာလဲ စက္ဘီးယဥ္ေက်းမႈ႕တစ္ရပ္ထြန္းကားခဲ႔ပါတယ္ …. ညေနဆိုရင္ အပ်ိဳေတြအရြယ္စံုက အလွျပင္ၿပီး စက္ဘီးစီးထြက္ၾကသလို လူပ်ိဳေတြအရြယ္စံုကလဲ မ်က္စိအစာေကြ်းၾက၊ လိုက္ေၾကာင္ၾကနဲ႕ ကြ်န္မတို႕ရပ္ကြက္ရဲ႕ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ စက္ဘီးမ်ားနဲ႕ျပည္႕ေနတတ္ခဲ႔ပါတယ္ ….

ကြ်န္မကလည္း စက္ဘီးစီးရတာ သိပ္ေပ်ာ္တာေပါ႕ ….. ညေနဆိုရင္ သနပ္ခါးဖံုဖံုေလးလူး(အပ်ိဳေတြလိုမျပင္တတ္ေတာ႕) ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္း အစ္မႀကီးနဲ႕ စက္ဘီးစီးထြက္ေလ႕ရွိပါတယ္ …. အဲ႕ဒီလုိနဲ႕တစ္ေန႕ု ကြ်န္မရဲ႕ ကေလးသာသာအရြယ္(၅တန္းအရြယ္ပါ)နဲ႕ ကေလးမသာရုပ္ေလးကို ကြ်န္မထက္အသက္အနည္းငယ္သာႀကီးေသာ( ၆ တန္းအရြယ္) ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ဘယ္လိုကေန ဘယ္လိုသေဘာက်သြားလဲမသိ တေကာက္ေကာက္လိုက္ စကားေျပာပါေလေရာရွင္ ….

ေတြ႕တိုင္းတေကာက္ေကာက္လုိက္စကားေျပာတဲ႕ အဲ႕ဒီေကာင္ေလးက တစ္ေန႕မွာ ကြ်န္မ ကာတြန္းစာအုပ္အငွားဆိုင္သြားတုန္း လမ္းမွာေတြ႕ေတာ႕သူကကြ်န္မစက္ဘီးေရွ႕ကရပ္ၿပီး ၊ စက္ဘီးလက္ကုိင္ကုိ ဖမ္းဆြဲ ရည္းစားစကားေျပာပါေလေရာ …. ကြ်န္မက ရွက္ရမယ္႕ အစား စိတ္ထဲက “ ေအာင္မယ္ … ဒီေကာင္ ငါ႕စက္ဘီးလက္ကုိင္ကုိ ဆြဲပစ္လိုက္တာမ်ား မေတာ္ ငါလဲရင္ဒုကၡ၊ ငါ႕ကုိအရွက္ကြဲေအာင္လုပ္တယ္” ဆိုၿပီး စိတ္ေတြလွိမ္႕တိုလာေရာ ….. စိတ္နဲ႕တစ္ထပ္တည္း လက္ကပါ သူ႕ပါးေပၚေျဖာင္း ကနဲေရာက္သြားလိုက္တာမ်ား ျမန္သလားမေမးနဲ႕ …. ၿပီးေတာ႕ ကြ်န္မလည္း စက္ဘီးနင္းၿပီး ထြက္ေျပးပါေလေရာ … ကြ်န္မစိတ္ထဲေတာ႕ ဟိုခမ်ာ ေၾကာင္ၿပီးက်န္ရစ္ခဲ႕မယ္ထင္ေနတာ ……
တကယ္ေတာ႕ သူက ကြ်န္မေနာက္ကုိေျပးလိုက္ၿပီး ဆိုင္ေရွ႕ကရပ္ေစာင္႕ေနပါေလေရာ …
“၀မ္းနည္းပက္လက္လုပ္ရက္ေလျခင္း” ဆိုတဲ႕ မ်က္ႏွာေပးနဲ႕မ်ားထင္လို႕လားဟင္ ….
ေ၀းပါ႕ရွင္ …. ကြ်န္မကုိ ခ်စ္ပံုမ်ား …. လက္၀ါးကုိ လက္သီးနဲ႕ထိုးထိုးၿပီး ေဒါသအေခ်ာင္းလိုက္ထြက္ေနတဲ႕ရုပ္နဲ႕ ဆိုင္အျပင္္က ေစာင္႕ေနတာရွင္ ….. ကြ်န္မလဲ သူ႕ပံုစံျမင္ၿပီးေတာ႕ ဆိုင္အျပင္မထြက္ရဲေတာ႕ဘူး ျဖစ္ေနတာေပါ႕ …. ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မက အေမ႕ကို နာရီ၀က္ပဲၾကာမယ္ေျပာထားေတာ႕ အဲ႕ဒီထက္လဲပိုမေနရဲဘူး …. အေမဆူမွာ ကိုပုိေၾကာက္တယ္ေလ.. ..

ေနာက္ဆံုးေတာ႕ သတၱိခဲ ကြ်န္မတစ္ေယာက္ဆုိင္ျပင္ထြက္လာရေတာ႕တာေပါ႕ ….
ဆိုင္ျပင္ေရာက္တာနဲ႕ ဟိုေကာင္ေလး ကြ်န္မေဘးေရာက္လာၿပီး ကြ်န္မကုိ နပမ္းလံုးပါေလေရာ ။ ကြ်န္မကလဲ အစ္ကုိတစ္ေယာက္ နဲ႕ေမာင္တစ္ေယာက္ၾကားမွာေနတာဆိုေတာ႕ ေပါက္တဲ႕နဖူးလဲ မထူးေတာ႕ၿပီမို႕ ျပန္ၿပီး နဘမ္းလံုးတာေပါ႕ ဘယ္ရမလဲ …. သူတစ္ျပန္၊ ကုိယ္တစ္ျပန္နဲ႕ ဆို္င္ေရွ႕ ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ လွိမ္႕ၿပီးနဘမ္းလံုးၾကတာမ်ား လူႀကီးေတြ၀င္ဆြဲမွ ရပ္ေတာ႕တယ္ ….

ေနာက္ဆံုးရလဒ္က ကြ်န္မ ပါးရိုးေပၚမွာ သူ႕လက္သည္းနဲ႕ျခစ္မိလို႕ေသြးထြက္သြားတယ္ …
ၿပီးေတာ႕ ကတၱရာလမ္းေပၚလွိမ္႕လိုက္ရလို႕ ဒူးေတြ၊ တံေတာင္ေတြကြဲသြားတယ္ ….
ဒါေပမယ္႕ေနာက္ပုိင္းလမ္းမွာေတြ႕ရင္ ကြ်န္မကို “ရန္သူေတာ္၊မိတ္ေဆြႀကီး” လို႕ မၾကားတၾကားေျပာတာကလြဲရင္ ကြ်န္မေနာက္မလိုက္ရဲေတာ႕ပါဘူး ….

မွတ္ခ်က္။ ။ သူနဲ႕ခ်တုန္းက သူ ကရာေတးသင္တန္းတက္ခါစဆိုတာမသိပါဘူး။ ေနာက္ေတာ႕ ၀တ္စံုႀကီးနဲ႕ အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္လမ္းသလားမွသိတာ။ ကံေကာင္းတာက သူကခါးပတ္အျဖဴမို႕ ကြ်န္မသိပ္မထိခိုက္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ း)

ဘ၀(၂)

ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ
ကိုယ္႕သေဘာနဲ႕ကိုယ္လာရင္း
အိမ္လြမ္းတဲ႕စိတ္
ဘယ္လိုမွ သိမ္းမရတာ
ငါ႕ကုိယ္ငါ အျပစ္တင္ခ်င္ရဲ႕ ....
လိုခ်င္တာႏွစ္ခု စံုကုိင္ခြင္႕မရေတာ႕မွ
ဘ၀ဆိုတာ .......
တကယ္ေတာ႕
လက္တစ္ဘက္တည္းရွိပါလားလို႕
ခုမွသိလိုက္ရတယ္ .....

ေခါင္းစဥ္မဲ႕ေ၀ဒနာ

ဟိုနားကစစ္ကနဲနာ၊ ဒီနားကစစ္ကနဲကုိက္
ခပ္တိုးတိုး ညည္းၿငဴသံေတြၾကားေယာင္
သက္ျပင္းေမာေတြ အခါခါခ်ရင္း
အေတြးေတြညဥ္႕နက္
အိပ္မရခဲ႕တာၾကာေပါ႕

ထမင္းတစ္လုတ္ ပါးစပ္ထဲထည္႔တိုင္း
အေတြးတစ္စ ၀င္၀င္လာတယ္
ထမင္းလုတ္ ပါးစပ္ထဲေရာက္ဖို႕အတြက္
အဆင္ေျပေျပ သယ္လာမယ္႕ လက္ရယ္၊ ဟႏိုင္တဲ႕ပါးစပ္ရယ္
၀ါးႏိုင္တဲ႕သြားေတြရယ္
ရိွဖို႕ တကယ္လုိအပ္တာပါ

ေလာကႀကီးမွာ
မညီမွ်တာေတြ အလဲအလွယ္လုပ္တာျမင္ရတိုင္း
ရင္ဘတ္ထဲက က်င္ေနေအာင္နာတာ
သူမ်ားမေျပာနဲ႕ ကိုယ္႕အနီးနားကလူေတြေတာင္
ကုိယ္ခ်င္းမစာတတ္ၾကဘူး

ဒီလို ဒီလိုနဲ႕ပဲ
အခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕
သြားတဲ႕သူေတြ သြားၾကၿပီ
က်န္တဲ႕သူေတြ က်န္ခဲ.ၿပီ
ေကာင္းတဲ႕သူေတြ ေကာင္းသြားၿပီ
ဆိုးတဲ႕သူေတြလဲ ဆိုးေနၾကတုန္းပါပဲ

အခန္းေဖာ္

စိတ္ကူးေတြ ခပ္ပါးပါးနဲ႕
တေယာက္တည္းေနခ်င္ခ်ိန္ေတြမွာ
စကားသံေတြက ေႏွာက္ယွက္တယ္ ....

ၾကည္႕လဲမသိ ေျပာလဲမနာ
မၾကားေယာင္ေဆာင္လဲမရ
အခါခါ စိတ္ပ်က္ရေပါင္းလဲမ်ားၿပီ ....

ထပ္ခါ ထပ္ခါဖြင္႕တဲ႕ဓါတ္ျပား
ကုိယ္႕အတြက္ ေဟာင္းသြားေပမယ္႕
သူ႕အတြက္ေတာ႕ သစ္ေနတုန္းပဲ ....

ကုိယ္႕ဖိစီးမႈ႕နဲ႕ကုိယ္
ရုန္းကန္ေနၾကပါတယ္ဆိုမွ
ဘာလို႕ နားလည္မႈ႕ တစ္မႈန္စာေလာက္ေတာင္မရွိၾကတာပါလိမ္႕ ....

ၾကာေတာ႕လဲ
ငါ႕နားေတြ၊ မ်က္စိေတြေတာင္
ေကာင္းလ်က္နဲ႕ကန္းကုန္ၾကၿပီ ......

မွတ္ခ်က္။ ။ သူမ်ားနဲ႕တူတူေနရတဲ႕အခါေတြမွာ ကုိယ္႕ေၾကာင္႕သူတစ္ပါး စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္သလို၊ သူမ်ားေၾကာင္႕လဲ ကုိယ္စိတ္မညစ္ခ်င္ပါဘူး ... အသြင္မတူတဲ႕အခန္းေဖာ္နဲ႕တူတူ ေနခဲ႕ရတုန္းက စိတ္ညစ္လို႕ေရးထားဖူးတဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ ....

လယ္သမားႏွင္႕ၿဂိဳလ္သား

တစ္ေန႔မွာ လယ္သမားတစ္ဦးရဲ႔ လယ္ထဲ ပန္းကန္ျပားပံ်တစ္စီး ဆင္းသက္လာတယ္။
ပန္းကန္ျပားပ်ံထဲကေန ျဂိဳလ္သားတစ္ေကာင္ ထြက္လာျပီး လယ္သမားနဲ႔ စကားေျပာတယ္။
ဘာသာစကားခ်င္း မတူေတာ့ ေျခလက္ အမႈအရာေတြနဲ႔ စကားေျပာေတာ့တယ္။
ျဂိဳလ္သားက လယ္သမားကို လက္ညိႇဳးေထာင္ျပလိုက္တယ္။
လယ္သမားက ျပန္ျပီး လက္ညႇိဳးကို ေအာက္စိုက္ျပလိုက္တယ္။
ျဂိဳလ္သားက ထပ္ျပီး လက္္ညႇိဳးသံုးေခ်ာင္း ေထာင္ျပလိုက္တယ္။
လယ္သမားက ငါးဆယ္ပံုသ႑ာန္ လုပ္ျပလိုက္ျပန္တယ္။
ျဂိဳလ္သားက ထပ္ျပီး လက္မနဲ႔လက္္ညႇိဳးကို ေထာင္ျပီး (7)ပံု
လုပ္ျပလိုက္တယ္။
လယ္သမားက လက္မ၊ လက္္ညႇိဳးနဲ႔ လက္ခလယ္ကို ပြတ္ျပလိုက္ေတာ့ ျဂိဳလ္သားက
ေျပးပါေလေရာ..

လယ္သမားက အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ သူ႔မိန္းမကို "ရွင္မေရ.. ဒီေန႔လယ္ထဲမွာ
လူထူးဆန္းတစ္ေယာက္ ေတြ႔ခဲ့တယ္ကြ၊ ငါတို႔စိုက္ထားတဲ့ အပင္ေတြ မိုးေပၚက
က်လာတာလားလို႔ ေမးေတာ့ ငါက မဟုတ္ဘူး ေျမၾကီးကေန ထြက္လာတာလို႔
ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ၃ ပိႆာကို ဘယ္ေလာက္လဲ ေမးေတာ့ ငါက ၅၀ လို႔ေျပာလိုက္တာ။
သူက ခုႏွစ္ပိႆာ ဘယ္ေလာက္လဲ ထပ္ေမးေတာ့ ငါက ပိုက္ဆံေရေနတဲ့ ပံုစံနဲ႔
ပိုက္ဆံ အရင္ယူလာခဲ့လို႔ ေျပာလိုက္တာ မ၀ယ္ဘဲ ထြက္ေျပးသြားတယ္"

ျဂိဳလ္သားလည္း ျဂိဳလ္ေပၚ ျပန္ေရာက္ျပီး " ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့
လူတစ္ေယာက္ကို က်ဳပ္ ဒီေန႔ေတြ႔ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္မိုးေပၚက လာတယ္လို႔ ေျပာေတာ့
သူက ေျမၾကီးထဲက လာတာတဲ့။ က်ဳပ္ လူသံုးေယာက္ သတ္ဖူးတယ္ေျပာေတာ့ သူက
လူအေယာက္ ၅၀ သတ္ဖူးတယ္တဲ့။ က်ဳပ္က ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္လိုက္တာလို႔
ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက သူ႔လက္နဲ႔ ဖိသတ္လိုက္တာတဲ့။ က်ဳပ္လဲလန္႔ျပီး
လစ္ေတာ့တာပဲ"

တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္မျမင္ရဘူး ....

ႏိုင္ငံတကာ အမ်ိဳးသမီး ညီလာခံတစ္ခု က်င္းပသည္။ ကမာၻအရပ္ရပ္မွ အမ်ိဳးသမီး
အမ်ားအျပား တက္ေရာက္ၾကသည္။

အေမရိကန္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က သူ႕အေတြ႕အၾကံဳကိုေျပာျပသည္။
"ကၽြန္မ ေယာက်္ားနဲ႕ လက္ထပ္တဲ့ေန႕မွာပဲ သူ႕ကို ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ
သန္႕ရွင္းေရး မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ အိမ္မရွင္းႏိုင္ဘူးလို႕။ အဲ့ဒီေနာက္ သူ႕ကို
တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ မျမင္ရဘူး။ သံုးရက္ေျမာက္ေန႕မွ သူပံုးတစ္ပံုးနဲ႕
ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ပံုးထဲမွာ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္၊ အဲ့ဒီ စက္ရုပ္က သန္႕ရွင္းေရး
လုပ္ေပးတယ္။ အိမ္ရွင္းေပးတယ္"

အဂၤလိပ္ အမ်ိဳးသမီး အလွည့္ေရာက္လာသည္။
"ကၽြန္မလည္း ေယာက်္ားနဲ႕ လက္ထပ္တဲ့ေန႕မွာ ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ထမင္း
မခ်က္ႏိုင္ဘူး၊ ပန္းကန္လည္း မေဆးႏိုင္ဘူးလို႕။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ မျမင္ရဘူး။
သံုးရက္ေျမာက္ေန႕မွ ေသတၱာတစ္လံုးနဲ႕ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေသတၱာထဲမွာ
စက္ရုပ္တစ္ရုပ္၊ အဲ့ဒီ စက္ရုပ္က ထမင္းခ်က္ေပးတယ္၊ ပန္းကန္ေဆးေပးတယ္။

ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး အလွည့္သို႕ ေရာက္လာရာ ...
"ကၽြန္မလည္း ေယာက်္ားနဲ႕ လက္ထပ္တဲ့ေန႕မွာ ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ
တံျမက္စည္း မလွည္းႏိုင္ဘူး၊ ေရမခပ္ႏိုင္ဘူး၊ ထမင္းမခ်က္ေပးႏိုင္ဘူး၊
ပန္းကန္လည္း မေဆးႏိုင္ဘူး။ တစ္ရက္ မျမင္ရဘူး။ ႏွစ္ရက္မျမင္ရဘူး။ အဲ့..
သံုးရက္ေျမာက္ေန႕မွာ ဘယ္ဖက္ မ်က္လံုးက နည္းနည္း ျပန္ျမင္လာတယ္"

အံ႕ဖြယ္ျမန္မာ

“ဘာေျပာတယ္ ေလာ္ရာ”

“စိတ္မ၀င္စားဘူးလို.ေျပာတာပါ ဒယ္ဒီ”

“မရဘူး သမီး။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ မင္းဗမာစာ၊ဗမာစကားမတတ္လို.မရဘူး”

“ဒါဆိုလည္း ေနာက္မွတက္မယ္ ဒယ္ဒီ။ အခု သမီးမွာ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းနဲ. ဂ်ပန္ ယဥ္ေက်းမႈအတန္းေတြ တက္ရဦးမယ္”

“အဲ.ဒါခက္တာပဲ။ ဘာကအေရးႀကီးလဲဆိုတာ မင္းတို.ကေလးေတြ မခြဲႏိုင္ဘူး။ ဗမာစကားတတ္ရင္ ကမၻာမွာ မင္းသြားခ်င္တဲ.ဆီသြားလို.ရၿပီ။ မင္းလုပ္ခ်င္တဲ.အလုပ္ လုပ္လို႕ရၿပီကြ”

“အဂၤလိပ္စာထက္ပဲ အသံုး၀င္ဦးမလား ဒယ္ဒီရာ”

“၀င္ၿပီလား သမီး။ ကဲ .... မင္းဗမာစာ၊ဗမာစကားတတ္ၿပီ ဆိုပါေတာ. ပထမဆံုး မင္း ရန္ကုန္က မာစတာတန္းေတြတက္ခြင္႕ရမယ္။ မင္းဘူးဦးၾသဘာသရဲ႕ စာေကာင္း၊စာခန္႕ေတြဖတ္လို႕ရမယ္ ... ၿပီးေတာ႕ ....”

“ရွိတ္စပီးယားထက္ပဲ ေကာင္းဦးမလား။ ဒါထက္ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးအေဖက ဒီလိုေျပာတာကို အံ႕ၾသမိပါရဲ႕ ”

“ဘာကြ ..... ေအး .... ၂၀၀၀ ျပည္.ႏွစ္ေလာက္ကဆို ငါေျပာတာမွားခ်င္မွားမယ္။ အခုလိုအခ်ိန္မွာေတာ႕ မင္းဗမာစာမတတ္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ထင္လဲ”

“သိပ္ေတာ႕မထူးပါဘူး”

“ဟာ ...သိပ္ထူးတာေပါ႕ သမီးရယ္ ။ ကဲ .... ဒယ္ဒီေျပာမယ္... နားေထာင္ ။ ဗမာစာမတတ္ရင္ ေနာက္ႏွစ္ဆန္းမွာ ထြက္လာမယ္႕ မိုက္ခရိုေဆာ.ရဲ႕ ၀င္းဒိုး ပုပၸါးကုိ မင္းဘယ္လိုသံုးမလဲ ။ ထားပါေတာ. မင္းက အိုးပင္းဆို. လို. ။ လင္းနက္ရဲ႕ ဟသၤာေရာင္အပုိင္း(၆) ကုိေရာ ဘယ္လိုကိုင္တြယ္မလဲ .....
အလုပ္လုပ္လို.မေကာင္းေတာ.တဲ. ၀င္းဒိုး ဗစ္စတာ နဲ.ေနခဲ႕ခ်င္ရင္ေတာ. မင္း အေမရိကကို သြား .. ေခတ္ေရွ.ေျပးေနတဲ. အေရွ.ေတာင္အာရွကုိေတာ. မလာေလနဲ.။ ေနာက္ၿပီး ဆဲလ္ဖံုးနဲ. ေျမပံုစနစ္ေတြမွာဆိုရင္ မင္းဗမာစာ မတတ္တာနဲ.သံုးရခက္ၿပီ”

“ ဘာဆိုင္လဲ ဒယ္ဒီရာ”
“ဆိုင္တာေပါ. .... တက္ခ်္စကရင္ နဲ. အသံကြန္မန္း ေတြသံုးထားတဲ. (ဆသရ) အမ်ိဳးအစားဖံုးေတြကုိ မင္းဘယ္လို အသံုးခ်မလဲ။ ေျမပံုက စာတန္းေတြကလည္း ဗမာလိုေလ”

“ဆိုနီနဲ. ႏိုကီယာကေတာ. အဂၤလိပ္လိုသံုးပါေသးတယ္”

“ဒယ္ဒီသိၿပီ။ ငါ႕သမီးက ၀ိဇၨာတန္းတက္ၿပီး ေခတ္နဲ.မ်က္ေျချပတ္ေနတာကိုး။ မင္းေျပာတဲ. တံဆိပ္ေတြက နည္းပညာပုိင္းမွာ ဆသရ ကုိမမွီေတာ.ဘူးကြ။ စစ္ကိုင္းမွာ လုပ္သြားတဲ. ဆသရ အေရာင္းျမွင္.တင္ေရးပြဲကုိ အမ္အာတီဗီြ ၂၃ က တိုက္ရိုက္လႊင္.လို. ဒယ္ဒီၾကည္.လိုက္ရတယ္။

သိပ္ကိုေကာင္းတဲ. လက္ကိုင္ဖံုးေတြပဲ သမီး။ ႏိုကီယာဆိုတာ ကေလးကစားတာပါကြာ။ ကဲ .... ဒီေတာ. သမီး ဗမာစာ သင္တန္းသြားတက္။ ၿပီးရင္ ေနာက္လထဲ ဒယ္ဒီ ဗမာျပည္သြားရင္ လိုက္ခဲ.ေတာ.. ဟုတ္ၿပီလား ။”

“ဗမာျပည္၀င္ခြင္.ဗီဇာက ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးေနာ္ ။ ေနာက္ၿပီး ဒယ္ဒီက ဘာသြားလုပ္မွာလဲ”

“ဒယ္ဒီက ေတာင္ငူမွာလုပ္မယ္. ေလယာဥ္ျပပြဲကိုသြားမယ္ ။ ဗမာျပည္လုပ္ မိုးယံဆင္ ငါးထပ္လူစီး ေလယာဥ္ကုိ အဓိကၾကည္.ခ်င္လို.ပါ ။ အဲ.ဒီေလယာဥ္က ေျပးလမ္းမလိုဘူး။ ၿပီးေတာ. ေတာင္ပံေတြလဲေခါက္သိမ္းႏိုင္တယ္တဲ.။ သမီးပါရင္ေတာ. ရန္ကုန္ ျမကြ်န္းသားပန္းၿခံထဲက ေရေအာက္ျပခန္းမွာ လုပ္မယ္. စက္ရုပ္အေလးမၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ၾကည္.မလားလို.ေလ”

“စိတ္၀င္စားဖို.ေတာ.ေကာင္းသားပဲ .....ဒါနဲ. အစားအေသာက္က အဆင္ေျပပါ.မလား ဒယ္ဒီ”

“ဟား ဟား ... ငါ.သမီးက သူ.အေမနဲ.တူလာၿပီ။ ႀကံဖန္ပူတတ္လာတယ္။ ဒီမွာ သမီး ... ဗမာျပည္မွာမရတာမရွိဘူး ။ သမီးဘာစားခ်င္လဲ ။ အဆူးမပါ အနံ႕ကင္းတဲ. ၂၁၁၄ ခုႏွစ္စတိုင္ဒူးရင္းသီးလား။ သယ္ယူရလြယ္ကူတဲ. ေလးေထာင္.ပံုၾကက္ဆင္ဥလား၊ ေလဆာနဲ. အရိုးေတြကုိေခ်ၿပီး တေကာင္းလံုး၀ါးလို.ရေအာင္လုပ္ထားတဲ. ငါးသေလာက္ေပါင္းလား၊ ဥေရာပသားေတြအတြက္ သီးသန္.လုပ္ထားတဲ. အျဖဴေရာင္ ပုန္းရည္ႀကီးလား ... ဒါမွမဟုတ္....”

“ေတာ္ပါၿပီ ဒယ္ဒီရယ္။ ဗိုက္ေတာင္ဆာလာၿပီ .... သြားေရး၊လာေရးနဲ. ဆက္သြယ္ေရးက... ”

“သမီး .... သမီးေမးခြန္းေတြက နည္းနည္းေဘးေရာက္လာၿပီ။ ဗမာျပည္သြားမယ္ဆိုကတည္းက ဒါေတြ ထည္.စဥ္းစားဖို.မလိုဘူးေလ ။ ေလယာဥ္ေပၚကဆင္းတာနဲ. ေအာက္ဆီဂ်င္စစ္စစ္ ထည္.ထားတဲ. ေလရႈဗူးေတြေပးမယ္။ ေနေရာင္ျခည္ကာတဲ. ဦးထုပ္နဲ. မ်က္မွန္လည္းေပးမယ္။ ရာသီဥတုေၾကာင္.ေတာ. သမီးမပူရေတာ.ဘူး။ သမီးသြားမယ္႕ ဟိုတယ္တိုင္းမွာ သမီးစီးလာတဲ. ကားတံခါးကို လာကပ္မယ္Tube ေတြရွိတယ္။ အဲ.ဒီအေပၚေျခေထာက္ခ်လိုက္ရံုနဲ. အလိုေလ်ာက္ေရြ.လ်ားၿပီး သမီးကို ရီဆက္ရွင္းကို ပုိ.ေပးလိမ္.မယ္။ အဲဒီမွာ ဘာသာစကားအနည္းဆံုး ၅၉၀ ေလာက္ေျပာတတ္တဲ. ဟိုတယ္၀န္ထမ္းေတြေစာင္.ေနလိမ္.မယ္။ ေနာက္ ... ဘာတဲ. .... ဆက္သြယ္ေရး ဟုတ္လား .... ဗမာနယ္စပ္ကို ေလယာဥ္ျဖတ္တာနဲ. အင္တာနက္ကြန္နက္ရွင္ ရၿပီ ။ ဂ်ီအက္စ္အမ္ေတြသယ္လာရင္ ေျပာလို.ရၿပီ။ အဲ...ကုိယ္.ဖံုးယူလာဖို.ေမ.လာရင္လည္း မပူပါနဲ. ။ေလဆိပ္မွာ လက္ကမ္းစာေစာင္ေ၀သလို လိုက္ေ၀ေနတဲ.ခ်ာတိတ္ေတြရွိတယ္ ...ႀကိဳက္တဲ. ဆင္ကဒ္ေရြးယူ။ ဟန္းဆက္ကေတာ. ထုတ္ထားတာ ႏွစ္ပတ္ၾကာတဲ. ေမာ္ဒယ္ဆိုရင္ အလကားယူလို.ရတယ္ေလ။ အမ်ားစုကေတာ. ဆသရ လို.ေခၚတဲ. တံဆိပ္ေတြေပါ. ေလ ...”

“ေအာ ... ေကာင္းလိုက္တာေနာ္ ။ ဒါနဲ႕ အစိုးရနဲ.ႏိုင္ငံေရးကေရာ ... ”

“အစိုးရ ... အစိုးရ ... ဒီ အစိုးရကေတာ.ကြာ .... ဒယ္ဒီေျပာမယ္ ... ဒီလိုရွိတယ္ ...”
ထိုစဥ္ .... “ဆိုက္ကားအားလား” ဟူေသာ ခရီးသည္ အသံေၾကာင္. ကြ်န္ေတာ္လည္းလန္.ႏိုးသြားကာ ခရီးသည္ကို လိုရာသို႕တင္ေဆာင္လိုက္ပို.ေလေတာ. သတည္း ........

မွတ္ခ်က္။ ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ေဖာ္၀ဒ္ ေမးလ္မွရတာကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မရင္ထဲမွာလဲ ကြ်န္မတို႕ႏိုင္ငံကုိ တကယ္ဒီလိုႏိုင္ငံမ်ိဳးျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္ ...

ရင္ဖြင္႕သူ

ခံစားခ်က္တိုင္းကုိသာ
ေဖာက္ခြဲခြင္႕ရခဲ႕ရင္
ငါ႕ေလာက္ေနေပ်ာ္သူ
ကမၻာမွာရွိမယ္မထင္ဘူး …..

မ်ိဳသိပ္ျခင္းဆိုတာ
ေကာင္းတဲ႕အရာတစ္ခုလို႕
ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ႕ေပမယ္႕
ငါဟာ မ်ိဳသိပ္ျခင္းနဲ႕ ရင္းႏွီးခဲ႕တယ္ …..

တခါတခါ
စိတ္ရွိတိုင္းလုပ္လိုက္ခ်င္ေပမယ္႕
ငဲ႕ညွာစရာေတြက
ငါ႕ေခါင္းထဲေပၚေပၚလာတယ္ ….

လူေတြက ငါ႕ကုိ
“အနစ္နာခံတတ္သူ” တဲ႕ ……
နာမည္ေကာင္းေပမယ္႕
ငါ႕ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ
သၿဂိ ၤဳလ္ပစ္လိုက္ရတာေတာ႕
ရင္မခ်ိစြာနဲ႕ပါပဲ ….