နိယာမအလြဲ အပုိင္း(၁)

Credit to http://themusicalfruit.net

သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈရွိတယ္ဆိုတဲ႔ နိယာမကုိ က်မ အေလးအနက္ ယံုၾကည္ခဲ႔ဖူးတယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ ရူးသြပ္ရမယ္႔အရာလို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ႔ေပမယ္႔ အခ်စ္ေၾကာင္႔ က်မ ရူးသြပ္ခဲ႔ဖူးတယ္။

ရိုးရိုးေလးပါ။ ဇာတ္လမ္းေလးက တကယ္ကို ရိုးရိုးေလးရယ္ပါ။

သူႏွင္႔က်မက ကုမၸဏီတစ္ခုတည္းမွာ အတူတူအလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ထိုင္ေတာ႔လဲ ခံုခ်င္းက ကပ္လ်က္၊ သူငယ္ခ်င္းဆိုလဲ ဟုတ္၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ဆိုလဲ ဟုတ္ခဲ႔ၾကတယ္။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလး(၃)ေယာက္ရယ္၊ သူရယ္နဲ႔က သြားအတူ၊ လာအတူ နဲ႔ စိတ္တူကုိယ္တူရွိခဲ႔ၾကတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလဲ သူ ဘယ္တစ္ေယာက္ကုိ စိတ္၀င္စားေနတယ္ရယ္လို႔ အတိအက်မသိခဲ႔ၾကဘူး။ က်မကေတာ႔ က်မကုိ စိတ္၀င္စားေနတယ္ဆိုတာကုိ သူတိတ္တဆိတ္ပို႔ထားတဲ႔ ေမးလ္ေတြက တဆင္႔ ႀကိဳသိေနခဲ႔တယ္။ သူငယ္ခ်င္းဘ၀မွာကတည္းက က်မကုိ အလုိက္သိလြန္းေသာသူ႔ကုိ က်မလဲ စိတ္၀င္စားခဲ႔တယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ သူက က်မကုိ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ခ်စ္ေရးဆိုခဲ႔တယ္။

“ငယ္ငယ္ … ငါ နင္႔ကုိ ခ်စ္တယ္” လို႔ သူေျပာတဲ႔အခ်ိန္မွာ က်မ ရင္ခုန္ခဲ႔သလား၊ မခုန္ခဲ႔ဘူးလား ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ႔ေပမယ္႔ က်မ ရွက္ေနခဲ႔တာေတာ႔ ေသခ်ာခဲ႔ပါတယ္။ ဒါဟာ အခ်စ္ဟုတ္၊မဟုတ္ဆိုတာလည္း က်မ မသိခဲ႔သလို၊ ဆန္းစစ္ဖို႔လည္း သတိမရခဲ႔ဘူး။

“သမီးကုိ ဘာလို႔ ခ်စ္တာလဲ ေျပာျပ” လို႔က်မ ျပန္ေမးေတာ႔

သူက “ငါ နင္႔ကုိ စာေမးပြဲခန္းမွာ ကတည္းက စေတြ႔ဖူးၿပီး သေဘာက်ခဲ႔တာ။ ငါက စာေမးပြဲေျဖဖုိ႔ ေခြ်းျပန္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ နင္က ေရွ႔က စားပြဲကုိသြားၿပီး နင္႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေတြေျပာလို႔ … ငါ႔ စိတ္ထဲမွာ ဒီေကာင္မေလးက စားေမးပြဲခန္းကုိ မေၾကာက္ဘူးလားမသိဘူးလို႔ေတြးမိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ငါ႔စိတ္ထဲဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိဘူး ဒီစာေမးပြဲၿပီးရင္ ျပန္ေတြ႔ပါေစလို ႔ဆုေတာင္းမိတယ္” လို႔ တနံတလ်ားရွင္းျပပါတယ္။

က်မမွာ အက်င္႔တစ္ခုရွိတာက က်မထက္ အသက္ႀကီးသူေတြနဲ႔ စကားေျပာတာမွာ က်မကုိယ္က်မ “သမီး” လို႔ နာမ္စားသံုးေလ႔ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ သူနဲ႔ စကားေျပာေတာ႔လည္း “သမီး” လို႔ကုိယ္႔ကုိကိုယ္သံုးျဖစ္ခဲ႔တာေပါ႔။

ေနာက္ၿပီးေတာ႔ စာေမးပြဲဆိုတာက က်မတို႔အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ႔ ကုမၸဏီကုိ ၀င္ခြင္႔ေျဖရတဲ႔ စာေမးပြဲပါ။ က်မက တစ္ခါေျဖၿပီး ေအာင္ခဲ႔ေပမယ္႔၊ ႏႈတ္ေျဖမွာ က်ခဲ႔လို႔ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေျဖတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူ က်မကုိ ေတြ႔ခဲ႔တာပါ။ သူနဲ႔ ဆံုဆည္းဖို႔ ကံ ပါလာလို႔လား မသိ သူေကာ၊ က်မေကာ စာေမးပြဲေအာင္ခဲ႔ပါတယ္။

ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ႔ေန႔ကုိလည္း က်မ မွတ္မိေနခဲ႔တယ္။ က်မတို႔ နာမည္ေတြကုိ ဘုတ္မွာ ကပ္ထားတာကုိ က်မသြားၾကည္႔ေတာ႔ သူလည္း အဲ႔ဒီေနရာမွာ ရွိေနခဲ႔တယ္။ က်မက နာမည္ေတြကုိ လက္ေထာက္ရြတ္ရင္းက ဒီနာမည္က မိန္းကေလး နာမည္ႀကီးလိုပဲေနာ္လို႔ က်မ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေျပာျပေတာ႔ အေနာက္ဘက္ကေန “မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ … ေယာက္်ား နာမည္စစ္စစ္ပါ” လို႔ ရုတ္တရက္အသံထြက္လာေတာ႔ လန္႔သြားသလို၊ အားလည္းနာသြားမိတယ္။ က်မ သူ႔ကုိ ပထမဆံုး စျမင္ဖူးခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ တခါျမင္ယံုနဲ႔ မွတ္မိေလာက္ေအာင္ စြဲေဆာင္မႈမရွိတဲ႔ သူ႔ပံုစံေၾကာင္႔ က်မ သူ႔ကုိ ခပ္လြယ္လြယ္ေမ႔သြားတာ မထူးဆန္းဘူးဆုိရမယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မတို႔ အပတ္စဥ္တူတူ အလုပ္၀င္ခြင္႔ရခဲ႔ၾကတယ္။ က်မတို႔အလုပ္မွာ ထရိန္နင္ ေပးေတာ႔ ျမန္မာစကားလံုး၀မတတ္၊ လံုး၀နားမလည္တဲ႔ အိႏိၵယက ဆရာေတြက စာသင္ၾကတယ္။ သူတို႔က က်မတို႔ေတြရဲ႔ နာမည္ကို အသံထြက္ရခက္ေတာ႔ က်မတို႔ေတြ နစ္ခ္နိမ္း ေပးၾကရတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ က်မရဲ႔နစ္ခ္က ဂ်က္ဆီကာတဲ႔။ သူ႔ကုိေတာ႔ ဆရာက ဆန္နီလို႔ေပးခဲ႔ေပမယ္႔ သူက က်မသေဘာက်တဲ႔ လီယိုနာဒို ဆိုတဲ႔ နာမည္ကုိ နစ္ခ္အျဖစ္ယူခဲ႔တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တေလွ်ာက္လံုး က်မ စိတ္ညစ္တိုင္း ေဖ်ာင္းျဖ၊ က်မ စိတ္တိုတိုင္းလဲ ေခ်ာ႔ေမာ႔ေျပာျပတတ္ေတာ႔ သူ က်မကုိ ေတာ္ေတာ္ နားလည္တယ္ရယ္လို ႔က်မဘာသာျပန္ခဲ႔မိတယ္။

အရပ္ခပ္္ျပတ္ျပတ္၊ အသားခပ္ညိဳညိဳနဲ႔ အညာသား သူ႔မွာ က်မ သေဘာက်တာဆိုလို႔ ရွည္ေကာ႔ေနတဲ႔ မ်က္ေတာင္တစ္စံုရယ္၊ က်မကုိ နားလည္မႈေပးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုရယ္နဲ႔ သူ႔အခ်စ္ကုိ က်မ လက္ခံခဲ႔တယ္။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရမယ္ဆုိရင္အခ်စ္ဆိုတာ သူ႔ကုိ ခ်စ္သူအျဖစ္လက္ခံၿပီးမွ က်မရင္ထဲမွာ တေျဖးေျဖးခ်င္းျဖစ္တည္လာခဲ႔တာပါ။

က်မတို႔ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးၾကေတာ႔ သူက ကုမၸဏီမွာ သူ႔ကုိသိပ္စကားမေျပာဖို႔ က်မကုိေျပာတယ္။ က်မက အရင္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္း၊ ခုလည္းထူးၿပီးေတာ႔ ပိုဆက္ဆံေနတာမွမဟုတ္တာ စကားေျပာတာကုိ ကန္႔သတ္တာ က်မ မႀကိဳက္ခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ဒီအခ်ိန္တုန္းသူ႔စကားဆိုရင္ က်မ နားေထာင္ခ်င္တယ္။ သူ႔ဘက္က ထုတ္တဲ႔ စည္းကမ္းတိုင္းကုိ လိုက္နာၿပီး သူ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ဂရုစိုက္ေၾကာင္းျပခ်င္ခဲ႔မိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ တသက္မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္သာ ထားခ်င္ခဲ႔ၿပီး ဒီတစ္ေယာက္ကုိပဲ လက္ထပ္မယ္လို႔ က်မ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ႔လို႔ပါပဲ။

က်မရဲ႔စလင္းဘတ္ထဲမွာ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးနဲ႔ အပ္ အၿမဲေဆာင္ေလ႔ရွိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ က်မသူငယ္ခ်င္းမေလးေတြက စကပ္လံုခ်ည္၀တ္ေလ႔ရွိၾကလို႔ပါ။ သူတုိ႔စကပ္လံုခ်ည္ေတြက အခန္႔မသင္႔ရင္ ကြဲတာ၊ ခ်ိတ္ျပဳတ္တာေတြ ျဖစ္တတ္ေတာ႔ တြယ္ခ်ိတ္နဲ႔ဆိုရင္ အျမင္ဆိုးတာမို႔လို႔ က်မကပဲ ခ်ဳပ္ေပးေလ႔ရွိတယ္။ အဲ႔လို ေဆာင္တတ္တာေလးက က်မခ်စ္သူကုိ က်မခ်စ္ေၾကာင္းျပႏိုင္ခဲ႔တယ္ဆိုရင္လဲ မမွားပါဘူး။ ပထမဆံုးတစ္ခါက သူ႔အက်ၤ ီ ၾကယ္သီးျပဳတ္သြားတဲ႔အခ်ိန္၊ ေနာက္တစ္ခ်ိန္က သူ႔ ေက်ာပုိးအိတ္ ဇစ္ပ်က္သြားတဲ႔အခ်ိန္ရယ္ေပါ႔။ က်မ သူ႔ပစၥည္း အပ်က္အစီးေလးေတြကုိ က်မလက္နဲ႔ ခ်ဳပ္ရိုးေသသပ္စြာနဲ႔ အျမန္ဆံုးျပဳျပင္ေပးႏိုင္ခဲ႔တယ္။ သူ အသိအမွတ္ ျပဳျပဳ၊ မျပဳျပဳ က်မကုိယ္က်မေတာ႔ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူခဲ႔ဖူးတယ္။