နိယာမအလြဲ အပုိင္း(၂)

Credit to http://happylifequotes.com

တည္ၿငိမ္ေနတဲ႔ေရျပင္ေလးေပၚ ခဲခပ္ေသးေသးေလးတစ္လံုးက်ခဲ႔တယ္။

က်မတို႔ရဲ႔ခ်စ္သူသက္တမ္း(၃)လအၾကာမွာ ပထမဆံုးျပႆနာစတက္ခဲ႔တယ္။ သူက က်မလက္ကုိတြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္သူ က်မက အေဖ၊ အစ္ကုိ၊ ေမာင္ေတြရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျမင္သြားမွာ ေသမေလာက္ေၾကာက္သူ။ ဒီေတာ႔ ဆြဲကိုင္လာတဲ႔ သူ႔လက္ကုိ က်မ ရုန္းထြက္ခဲ႔မိတယ္။ သူ႔ဘက္ကၾကည္႔ေတာ႔ လူၾကားထဲမွာ သူ႔ကုိ အရွက္ခြဲသတဲ႔။ က်မဘက္ကေတာ႔ လက္ကုိင္တာေလး မခံတာ သူဘာလို႔ ဒီေလာက္ခံစားေနသလဲ လို႔ပဲျမင္ခဲ႔မိတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ကစလို႔ က်မလက္ကုိ သူဘယ္ေတာ႔စၿပီး မကုိင္ေတာ႔ဘူးလို႔ ပါးစပ္နဲ႔ေျပာခဲ႔သလို အလုပ္နဲ႔လည္း သက္ေသျပခဲ႔တယ္။ က်မကေတာ႔ အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္လို လမ္းကူးတိုင္း သူ႔လက္ကုိ စတင္ဆြဲကိုင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ႔တာေပါ႔။ က်မကသူ႔လက္ကုိ ဆြဲကုိင္လိုက္တိုင္း တင္းက်ပ္စြာျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္လာတဲ႔ သူ႔လက္တစ္ဘက္ကအင္အားေတြ က်မရင္ထဲစီးေမ်ာသြားတယ္ဆိုတာ သူသိခ်င္မွသိမွာေပါ႔ေလ။

က်မတို႔ ထရိန္နင္မွာ ပရက္တီကယ္ဖီးလ္က လာတဲ႔ က်မက စာေတြ႔မ်ားတဲ႔သူ႔ကုိ ပေရာဂ်က္တခုခုလုပ္တိုင္း အၿမဲသာေလ႔ရွိတယ္။ က်မကသာသြားတိုင္း သူက အၿမဲမေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ႔သလို၊ က်မက အရင္အလုပ္ၿပီးသြားတိုင္းလည္း သူ႔ပေရာဂ်က္ကုိ ဆက္မလုပ္ပဲ ရပ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳး ႀကံဳလာရေတာ႔ က်မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ အလုပ္ခြင္မွာ သူက က်မကုိျပိဳင္ဖက္တစ္ေယာက္လို သေဘာထားခဲ႔ေပမယ္႔ က်မကေတာ႔ သူဟာ တခ်ိန္က်ရင္ က်မအိမ္ဦးနတ္ျဖစ္မယ္႔သူလို႔ ယံုၾကည္စြာနဲ႔ အေလ်ာ႔ေပးဖို႔ပဲစဥ္းစားခဲ႔တယ္။ က်မမွတ္မိပါတယ္ သူက်မကုိ ပထမဆံုး အႏိုင္ရလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ သူဟာ အင္မတန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ႔တယ္။ အၿပံဳးေတြနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာရယ္၊ နင္႔ကုိငါႏိုင္သြားၿပီိလို႔ ေျပာေနတဲ႔ အၾကည္႔ေတြရယ္ကုိ က်မ အျမတ္တႏိုးသိမ္းဆည္းထားခဲ႔ဖူးတယ္။ က်မရဲ႔ပညာမာနေတြ အကုန္ၾကမ္းျပင္ေပၚခ်ၿပီးမွ သူ႔ကုိအႏိုင္ေပးခဲ႔တယ္ဆိုတာကိုေတာ႔ သူသိေအာင္ က်မ ဘယ္ေတာ႔မွ ေျပာျပျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာ အႏိုင္ယူဖို႔မွ မဟုတ္တာပဲေလ။

သူမာစတာတန္းေျဖခါနီးတုန္းက စာေတြသိပ္မ်ားၿပီးျပာယာခတ္ေနခဲ႔တာေပါ႔။ သူ႔အိမ္ကလဲ သူငယ္ခ်င္းေယာက္်ားေလးေတြစုငွါးၿပီးေနတာဆိုေတာ႔ သူ႔အိမ္မွာ စာက်က္ရတာ သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။ ဒီေတာ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႔ အဓိပတိလမ္းေပၚက ေရတမာပင္ေအာက္က ခံုတန္း၀ိုင္းေလးေတြက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေနရာေလးေတြခဏျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သားေရတမာပင္ကုိမွီလို႔ တင္ပလင္ေခြထိုင္ရင္း၊ သူ႔စာေတြက်မပါကူက်က္ေပးခဲ႔ဖူးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား TRIO သၾကားလံုးထုတ္ေလး ေဘးခ်ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္သလို တလံုးၿပီး တလံုးစားရင္း စာက်က္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ဒီလိုျပိဳင္ဆိုင္မႈမရွိတဲ႔အခ်ိန္ေလးေတြဟာ က်မအတြက္သိပ္ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္ခဲ႔သလို၊ အမွတ္ရစရာေကာင္းခဲ႔တယ္။

ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔မွာ သူ႔ပေရာဂ်က္ေတြကို က်မက အၿမဲလုပ္ေပးလို႔ ဆိုၿပီး ကုမၸဏီမွာ ဆက္လုပ္ဖုိ႔ အရည္အခ်င္းမမွီဘူးဆိုတဲ႔ ျပစ္ခ်က္နဲ႔ သူ ကုမၸဏီကေန ထြက္ခဲ႔ရတယ္။ က်မတို႔ကုမၸဏီက ထရိန္နင္ၿပီးရင္ ႏိုင္ငံျခားအလုပ္အကုိင္ အခြင္႔အလမ္းေသခ်ာတဲ႔အတြက္ သူ႔ရဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ျပိဳလဲက်ကုန္တယ္။ အၿမဲစိတ္ဓါတ္မာခဲ႔တဲ႔သူ က်မေရွ႔မွာ မ်က္ရည္က်တာ ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္မွာ က်မရင္ထဲမွာ ငါ႔ေၾကာင္႔ျဖစ္ရတာရယ္လို႔ သူ႔အစား ၀မ္းနည္းနာက်င္ရသလို သူ႔အတြက္ဆိုရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေကာင္းဆံုးေတြခ်ည္းပဲ ေပးဆပ္မယ္လို႔ က်မ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တယ္။

ေနာက္ေတာ႔ သူအလုပ္သစ္ရသြားခဲ႔တယ္။ သူ႔အလုပ္က FMI စင္တာမွာ က်မအလုပ္က ကန္ေတာ္ေလးထဲမွာ။ ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနတဲ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုကုိ ေန႔တိုင္းမွ မျမင္ရေတာ႔မွပဲ က်မလြမ္းတတ္လာသလို သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါလားလို႔ က်မသိလာခဲ႔တယ္။ က်မနဲ႔သူနဲ႔ ေန႔တိုင္းမေတြ႔ျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ေတြ႔ျဖစ္တိုင္းမွာလည္း အခ်စ္အေၾကာင္းထက္ သူ႔အလုပ္ရဲ႔ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ က်မကုိ ယွဥ္ျပိဳင္ခ်င္တာေတြကသာ သူ႔မွာပုိမ်ားခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အသြားအျပန္ နိယာမကုိ က်မ ယံုၾကည္လက္ခံဆဲမို႔ သူ႔အေပၚ ေမတၱာတစ္စက္မပ်က္ခဲ႔ပါဘူး။

သာသာယာယာရွိတဲ႔ေန႔ေလးတစ္ေန႔မွာ တိတိက်က်ေျပာရရင္ သူ႔ေမြးေန႔ ဇူလိုင္(၁၉)ရက္ေန႔မွာ သူက က်မဆီကုိ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္သယ္ေဆာင္လာခဲ႔တယ္။

အဲ႔ဒီေန႔ေလးမွာ သူ႔ကုိလက္ေဆာင္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး ပိတ္စအျဖဴအေကာင္းစား အစေလးနဲ႔ ေခါင္းအံုးစြပ္လွလွေလးတစ္လံုးကို က်မ သူ႔အတြက္ခ်ဳပ္ေပးထားတယ္။ အဲ႔ဒီေခါင္းအံုးစြပ္ေလးကုိ ေမတၱာေတြ အျပည္႔နဲ႔ အဓိပၸါယ္ေတြအျပည္႔နဲ႔ က်မခ်ဳပ္ခဲ႔တာမို႔လို႔ အေပၚယံၾကည္႔ရင္ တန္ဘိုးနည္းေပးမယ္႔ ျမင္တတ္ရင္ တန္ဘိုးမနည္းလွပါဘူး။ က်မစိတ္ကူးေလးနဲ႔က်မ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သူ႔ဆီေရာက္သြားတဲ႔အခါ အသည္းပံုေလးေပၚမွာ ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလး မတ္တပ္ရပ္ၿပီးနမ္းေနတဲ႔ ခရစ္စတယ္ ကီးခ်ိန္းေလးနဲ႔ ပုဆိုးတစ္ထည္ကို ထုတ္ျပရင္း သူက “ငါ႔အလုပ္က ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လက္ေဆာင္ေပးတာ” လို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ ေျပာခဲ႔တယ္။ က်မက သူ႔အတြက္လက္ေဆာင္ေလး ထုတ္ေပးလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ “ငါက အိပ္ယာခင္း အဓိကလိုေနတာ” လို႔ က်မကုိ ေျပာၿပီး က်မေခါင္းအံုးစြပ္ေလးကုိ စိတ္မ၀င္စားခဲ႔ဘူး။ ကီးခ်ိန္းေလးကို ၾကည္႔ရင္း ရင္ထဲမွာျဖစ္လာတဲ႔ ပူပန္မႈေတြ အျပင္ မ်က္ႏွာငယ္ရရွာတဲ႔ က်မရဲ႔လက္ေဆာင္ေလးအေၾကာင္းေေတြးရင္း ခံစားခ်က္ ႏွစ္စံုႏွစ္ရာနဲ႔ ရင္ထဲမွာလိႈက္လို႔ ၀မ္းနည္းပူေလာင္ေနခဲ႔တယ္။

ကီးခ်ိန္းၾကည္႔ရတာ သိပ္မရိုးဘူးေနာ္လို႔ က်မ သူ႔ကုိ သတိေပးေတာ႔ သူက “ဟာ … ရိုးရိုးပါဟာ နင္ကလဲ” လို႔ ခပ္ေပါ႔ေပါ႔ေျဖခဲ႔တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ

“လက္ေဆာင္ေပးတဲ႔ ေကာင္မေလးက အလုပ္နည္းနည္းအားတာနဲ႔ ငါထိုင္တဲ႔အခန္းရဲ႔ ေရွ႔နားလာလာၿပီး ငါ႔ကုိ ၾကည္႔တယ္ ဟ”

“ဒီေန႔ ငါ႔အတြက္ ပန္းသီး၀ယ္လာေပးတယ္။ ငါ မစားဘူးေျပာေတာ႔ အမိႈက္ပံုးထဲပစ္မယ္ေျပာလို႔ ငါယူထားလိုက္ရတယ္။”

“ဒီေန႔ ထမင္းတူတူစားဖုိ႔ လာေခၚေတာ႔ ငါ သူနဲ႔ တူတူ ထမင္းစားျဖစ္တယ္”

“သူက တခါတေလ လမ္းကူးရင္ ငါ႔လက္ကုိ ကုိင္ၿပီး ကူးတတ္တယ္ေနာ္ .. နင္ ျမင္ရင္ အထင္လြဲမွာ စိုးလို႔ ႀကိဳေျပာတာ”

“ငယ္ငယ္ေရ … သူကေလ တစ္လ တစ္လ မိတ္ကပ္ဘိုးခ်ည္းပဲ ေသာင္းေက်ာ္ကုန္တာ ဟ …. သိလား” လို႔ သနပ္ခါးကုိသာ ခံုခံုမင္မင္လူးတတ္တဲ႔က်မကုိ ႏွစ္သက္စြာေရြးခ်ယ္ခဲ႔တဲ႔သူ႔ပါးစပ္က အထင္တႀကီး ဒီလိုေျပာလာတဲ႔အခ်ိန္မွာ က်မ ၾကားႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ႔လို႔ သူ႔ကုိ အျပင္းအထန္ ကြန္ပလိန္႔လုပ္ခဲ႔တယ္။ အဲ႔ဒီအတြက္ စိတ္ဆိုးၿပီး လူေတြရႈ႔ပ္ရွက္ခတ္ေနတဲ႔ ျမိဳ႔ထဲလမ္းမႀကီးမွာ က်မကုိ ထားပစ္ခဲ႔ၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္း ကားဂိတ္ကုိ ေလွ်ာက္ခ်သြားတဲ႔ေနာက္ကုိ က်မ မေျပးရံုတမယ္ေျခလွမ္းနဲ႔ လိုက္ခဲ႔ရဖူးတယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေနာက္ကုိ ဒီလိုေျပးလိုက္ရမယ္လုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင္႔ထားဖူးတဲ႔ဲက်မ ရွက္တာေရာ၊ ၀မ္းနည္းတာေရာစုျပံဳလို႔ မ်က္ရည္ကေတာ႔ ၀ဲေနခဲ႔ၿပီ။ ျဖက္ကနဲ (၁၀၇) ဒိုင္နာကားေပၚတက္လိုက္တာကို လွမ္းျမင္လိုက္ေတာ႔ က်မပါ ေျပးၿပီးလိုက္တက္ခဲ႔တယ္။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ႔ က်မအတက္၊ ကားက အထြက္မွာ လက္က ခံုနဲ႔ေဘးကကာထားတဲ႔ သံျပားၾကားညွပ္ၿပီး အသားလန္ထြက္သြားခဲ႔တယ္။ ေသြးေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ထြက္လာသလို၊ မ်က္ရည္ေတြလဲ တလေဟာသြန္က်လာတဲ႔ အခ်ိန္က်မွ က်မလက္ကုိဆက္ကနဲ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ဒဏ္ရာကုိ တစ္ရႈးစနဲ႔ အုပ္ေပးခဲ႔တယ္။

မ်က္ႏွာေၾကာ အနည္းငယ္ေလ်ာ႔ၿပီး “နင္ကလဲ သတိမထားဘူး။ ဘာလို႔ကားထြက္ေနတုန္း ေျပးတက္ရတာလဲ” ဆိုတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေအာက္မွာ က်မ၀မ္းနည္းနာက်င္တာေတြ ယူပစ္သလို ေပ်ာက္သြားခဲ႔ၿပီး သူဂရုစိုက္သားပဲရယ္လို႔ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္သြားခဲ႔တာ သူကပဲေတာ္လြန္းခဲ႔တာလား၊ က်မကပဲ ခြင္႔လႊတ္လြယ္လြန္းတာလားလို႔ က်မ မေတြးခဲ႔ဘူး။အဲ႔ဒီအခ်ိန္ကစလို႔ သူ႔ဆီက ဘာပံုျပင္မွ ထပ္မၾကားခဲ႔ရေတာ႔ဘူး။ ပံုျပင္မရွိေတာ႔တာမဟုတ္ပဲ မေျပာျပေတာ႔တာ ဆိုတာကုိ က်မေနာက္က်မွ သိခဲ႔ရတယ္။