အခါလြန္မိုး(၂)

ပရက္တီကယ္ခန္းထဲမွာဆိုလည္း ပရက္တီကယ္ခန္းမို႔လို႔ ွွဗရုတ္က်တတ္သူေလးပါ။

ရိုးရိုးေမဂ်ာေတြရဲ႔ ပထမႏွစ္ထံုးစံအတိုင္း Chemistry ဘာသာရပ္မွာ ဆားခ်က္ရတယ္။ ဆားက ခ်က္လိုက္ရင္ ၀ါညစ္ညစ္အေရာင္ပဲထြက္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ဆရာမက အမွတ္ေလ်ာ႔တယ္ဆိုတာ အစ္ကုိ၊အစ္မ ရွိတဲ႔သူေတြဆီက တဆင္႔ၾကားၿပီးသား။ ဒီေတာ႔ မိေက က အိမ္ကဆားကုိ ၀ွက္ယူလာၿပီး ဆားခ်က္ၿပီးခ်ိန္မွာ ေရာသမေမႊလိုက္ေတာ႔ ဆားေရာင္ေလးက လွလို႔ ….. အမွတ္ကလည္း အျပည္႔ေပါ႔ … ဒီိလိုလည္း လူလည္က်တတ္ေသးတယ္။

ေနာက္ လစ္တမစ္စကၠဴအေရာင္ေျပာင္းတာ စမ္းရေတာ႔ မိေကတို႔ အဖြဲ႔တူတူ မစမ္းရဘူး။ ဆရာမက အဖြဲ႔ေတြခြဲေပးေတာ႔ မိေကက တျခားသူေတြနဲ႔သြားက်တယ္။ ကုလားေလးတစ္ေယာက္ရယ္၊ တရုတ္ေလးတစ္ေယာက္ရယ္၊ မိေကရယ္ေပါ႔။
တရုတ္ေလးက သူမ်ားဆီကပဲ ကူးခ်ခ်င္တဲ႔သူ။ ကုလားေလးကက်ေတာ႔ ခုိင္းတာအကုန္လုပ္ေပးတယ္။ ေဖာ္ျမဴလာအတိုင္းေဖာ္ဆိုေတာ႔ နင္လုပ္တဲ႔ …. ဒီေတာ႔ ဘယ္ရမလဲ မိေကက ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက ေဖာျမဴလာေတြဖတ္လိုက္ ပစၥည္းေတြလိုက္စပ္လိုက္နဲ႔ …ေနာက္ ေဘ႔စ္ရည္ကုိ ဖန္ျပြန္နဲ႔စုပ္ရေတာ႔ ဆရာမက ပါးစပ္နဲ႔ သာသာေလးစုပ္ျပတာကုိ ကုိယ္က အရမ္းကာေရာ လုပ္မိေတာ႔ ေဘ႔စ္ရည္ေတြ အကုန္ပါးစပ္ထဲ ၀င္ကုန္ပါေရာလား …
အဲ႔ဒီေတာ႔မွ ေဘ႔စ္ ဆိုတာ ဆပ္ျပာရည္မွန္းသိသြားေတာ႔တယ္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ သူမ်ား အဖြဲ႔က မွန္ၿပီးသား ခြက္ကုိ အတင္းလိုက္ေတာင္းၿပီး ဆရာမကုိ ျပလိုက္ေတာ႔ အမွတ္က အျပည္႔….

သူမတို႔ Physics ပရက္တီကယ္အခ်ိန္က ညေန ၅ ခြဲေလာက္မွၿပီးေလ႔ရွိေတာ႔ မထသေတြက သိမ္းကုန္ၿပီ …. သူမတို႔ ျပန္ခ်ိန္ဆို သံလ်င္ကေန ရန္ကုန္ထဲထိျပန္ဖုိ႔ ကားအင္မတန္ဒုကၡေရာက္တတ္ေလသည္။ အရင္တပတ္က သူမတို႔ ကားမရလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ က်ိဳက္ေခါက္ဘုရား …. အဲ႔ဒီကေနမွ သံလ်င္တံတားအထိ …. သူမတို႔ အေတာ္ေလးကုိ ပင္ပန္းသြားၾကေတာ႔ ဒီတခါ လမ္းေလွ်ာက္ရမွာ လန္႔ေနၾကၿပီ။ အေရးထဲ လူေပါင္း ၃၀၀ ေလာက္ကုိ ဆရာတစ္ေယာက္တည္းက လက္မွတ္ထိုင္ထိုးေပးတာဆိုေတာ႔ ေစာင္႔ရင္းႏွုင္႔ တခါတေလ ၆ နာရီေလာက္ထိုးသြားတတ္သည္။

ဒီေတာ႔ သူမက … “ ဟဲ႔ အာလံုး …. ဆရာကတစ္ေယာက္တည္း လက္မွတ္ထိုးရတာ ႏိုင္ပံုမရဘူး … ငါတို႔လဲေစာင္႔ရတာ ၾကာတယ္ …. ခံုနံပါတ္ ေခၚၿပီးရင္ ဆရာ ဘုတ္မွာ ေရးေပးတာကုိ ငါတို႔က Calculator ႏွိပ္ရံုပဲဆိုေတာ႔ ၿပီးတာ ျမန္မွာဟ … ”

“အဲ႔ဒီေတာ႔ ….”

“ဒီလိုဟာ … နင္တို႔သိတဲ႔အတိုင္း ငါက လက္မွတ္တုထိုးတာ ကြ်မ္းတယ္ေလ… ဆရာ႔ကုိ ငါ၀ိုင္းကူလိုက္မယ္.. ဒါဆို ငါတို႔ ေစာျပန္လို႔ရၿပီ ဘယ္လိုလဲ”

“အာ …. ျဖစ္ပါ႔မလား ငါေၾကာက္တယ္ဟ … ေတာ္ၾကာေပၚသြားမွ ဒုကၡေရာက္မယ္ ေနာ္”

“ငါ ပုိင္ပါတယ္ ေမာ္ရာ …. နင္ သန္လ်င္တံတားထိလမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခ်င္ ျပန္ၿပီလား …”

အားလံုး သက္ျပင္း ျပိဳင္တူခ်လ်က္ … “ကဲဟာ …. စမ္းၾကည္႔ရေအာင္ ..”

ဒီလိုနဲ႔ ဆရာမ တစ္ေယာက္က လက္ေတြ႔ခ်ိန္လာေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတယ္။ ဆရာက ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚ စာေတြခ်ေရးေတာ႔တာပဲ … ၿပီးတာနဲ႔ Calculator ႏွိပ္ရမယ္႔ေနရာက်ေတာ႔ ကြက္လပ္ေလးေတြခ်န္ထားလိုက္ကေရာ။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကပဲတြက္ၿပီး အေျဖတူတူကူးေရးလိုက္တယ္။ ကဲ ၿပီးၿပီ …. အမွတ္ျခစ္ လက္မွတ္ထိုးဖို႔ပဲက်န္ေတာ႔တယ္။

“ကဲ … ေပးၾကေတာ႔ ျမန္ျမန္ ….” လို႔ မိေကကေလာေဆာ္လိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ႔ ေဘးနားက ေမာ္ရဲ႔စာအုပ္မွာ အမွတ္ေကာက္ျခစ္ၿပီး လက္မွတ္ထိုးလိုက္တယ္။ တူတာမွ ခြဲမရဘူး။
ဒီေတာ႔မွ က်န္တဲ႔သူေတြလဲ ယံုၿပီး စာအုပ္ေတြလာေပးၾကတယ္။
ဒါကို ေဘးက ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္က ကြက္ၾကည္႔ ကြက္ၾကည္႔ လုပ္ေနတာနဲ႔ လဲ႔ ကသတိလွမ္းေပးတယ္။

“ဟဲ႔ … ငါတို႔ကုိၾကည္႔ေနတယ္ သြား ခြ်န္ရင္ ဒုကၡပဲ ” …

ခဏေနေတာ႔ သူက ဖ်က္ကနဲ ကုိယ္႔ေဘးလာၿပီး … “ငါ႔ကုိလဲ လက္မွတ္ထိုးေပး၊ ငါ႔ဘဲ အျပင္မွာေစာင္႔ေနလို႔ … ငါ ေစာျပန္ခ်င္လို႔” တဲ႔ ….

အဲ႔ဒီေတာ႔မွ ကိုယ္ေတြလဲ ျပံဳးႏိုင္၊ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ႔တယ္။

Credit to http://www.vspecialist.co.uk for Image