ပံုစံမက်မႈေတြထဲ ပံုစံက်မႈတစ္ခုကုိ ႏွစ္ျမဳပ္ၾကည္႔လိုက္ေသာအခါ
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြက မ်က္လံုးေတြထဲမွာ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္းနဲ႔ အခ်င္းမ်ားၾကတယ္ …..
ျဖက္ကနဲလက္သြားတဲ႔ အလက္က ဘယ္အထိ အေရြ႔ရွိမလဲဆိုတာ
ကာယကံရွင္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူသိႏိုင္မလဲ?
ငါ၊ သူတစ္ပါး …. အေရာင္လက္ပံုခ်င္းတူရင္ေတာင္ ရသခ်င္းကြဲလိမ္႔မယ္ …
မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းဟာ
ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ႔ သက္ေသမဲ႔ စကားအမ်ားၾကားမွာ တလူးလူး တလိမ္႔လိမ္႔ ……
ကုိယ္ခ်င္းစာတယ္ဆိုတာ ကုိယ္တိုင္ႀကံဳမွဆိုတာ လူေတြ မွတ္မိပံုမရၾကဘူး ……
သို႔မဟုတ္ သိၾကပံုမရဘူး ….
ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာ အရင္မေမးပဲနဲ႔
ဘာလို႔မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲဆိုတဲ႔ အေျဖအတြက္
စိတ္ပ်က္ျခင္းေတြသာ တရိပ္ရိပ္တက္ ……………
၂၂၊ ေအာက္တုိဘာ၊ ၂၀၁၃
ညေန၂း၄၄ မိနစ္
Posts
2 Comments:
ကဗ်ာေကာင္းေလးပဲ...ဒါေပမယ့္ တစ္ခုအႀကံေပးပါရေစ...“ သလဲ ” လို႔ မေရးဘဲ “ သလည္း ” လို႔ ေရးထားေတာ့ ကဗ်ာကို ဖတ္ရတာ ရသနည္းနည္း ေပါ့သြားသလို ျဖစ္ေနသလိုပဲ...
ဟုတ္ .. ခုတေလာ လဲ နဲ႔ လည္း ေရာေနတယ္ ဦးဟန္ၾကည္..ေထာက္ျပေပးတာ ေက်းဇူးပါ။
Post a Comment