Saturday, July 14, 2012

နိယာမအလြဲ(ဇာတ္သိမ္းပုိင္း)



Credit to http://wynnechenart.blogspot.sg

သူကေျပာဖူးတယ္ “ေျပာမွလုပ္တာကြ်န္၊ လူဆိုတာ မေျပာပဲသိရတယ္ …” တဲ႔။ အဲ႔ဒီစကားမေျပာခင္ကတည္းက သူလိုအပ္တိုင္းနားစြင္႔ၿပီး ျဖည္႔ဆည္းႏိုင္တာေလးေတြ ျဖည္႔ဆည္းေပးေနက်ပါ။ တစ္လမွ တစ္ေသာင္းသာသံုးႏိုင္တဲ႔က်မ လက္ထဲမွာ ေငြငါးေထာင္ပဲက်န္ေတာ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ သူ႔မွာ ၀တ္စရာအက်ၤီေတြ ကုန္ေနၿပီမေလွ်ာ္ရေသးဘူးလို႔ မေတာ္တဆ ၾကားလိုက္ေတာ႔ မ်က္ႏွာလိုအားရနဲ႔ ၂၅၀၀ိ တန္ မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ရွပ္အက်ၤီတစ္ထည္ကုိ ၀ယ္ေပးခဲ႔ဖူးတယ္။ သူ႔ရဲ႔မွတ္ခ်က္က “အက်ၤီ ရင္ဘတ္အိတ္ေပၚမွာ တံဆိပ္ပါတာ ငါမႀကိဳက္ဘူး၊ ၿပီးေတာ႔ ငါက ငါးေထာင္တန္ အက်ၤီပဲႀကိဳက္တာ” တဲ႔။ အဲ႔ဒီအက်ၤီေလးကုိ က်မေမးလြန္း၊ေျပာလြန္းလို႔ တစ္ခါေတာ႔၀တ္ဖူးတယ္။ အဲ႔ဒီတစ္ခါေလး၀တ္တာနဲ႔တင္ က်မ ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္ခဲ႔ပါတယ္။

သူ႔မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါႀကီး ညစ္ပတ္ေပေရေနတာေတြ႔တဲ႔အခါ ငွက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ပါတဲ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ အျပာႏုႏုေလးကို ၀ယ္ေပးခဲ႔ဖူးတယ္။ သူပိုက္ဆံျပတ္တဲ႔အခါ သူမေျပာခင္ သူ႔ပုိက္ဆံအိတ္ထဲကုိ က်မမွာရွိတဲ႔ပိုက္ဆံရဲ႔ တ၀က္တိတိ အၿမဲထည္႔ေပးခဲ႔တယ္။ သူႀကိဳက္တဲ႔ေဘာပင္အေကာင္းစားကုိ တိတ္တဆိတ္မွတ္ထား၊ ပိုက္ဆံစုၿပီး ၀ယ္ေပးခဲ႔ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ က်မႀကိဳးစားမႈေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ခဲ႔တာမ်ားပါတယ္။ အဲ႔ဒီအခါမွာ မေျပာပဲလုပ္တိုင္းလဲ အသိအမွတ္ျပဳမႈမခံရရင္ အလုပ္ဟာ အထမေျမာက္ဘူး ဆိုတာကုိ က်မ နားလည္လာခဲ႔တယ္။

သူကေျပာဖူးတယ္ “နင္က သိပ္အတၱႀကီးတယ္တဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ႏွစ္ဘက္မွ် ၾကည္႔မေပးတတ္ဘူး” တဲ႔။ ဒီစကားေနာက္ကြယ္မွာ ဘယ္လိုအေရာင္ေတြစြန္းေပေနသလဲလို႔ အဓိပၸါယ္ေဖာ္ၾကည္႔ဖို႔ထက္ က်မရဲ႔အတၱစိတ္ကုိသာ ခ်ိဳးနွိမ္တတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ႔တယ္။ အႀကီးပီပီ က်မရဲ႔ မေကာင္းတဲ႔အက်င္႔ေလးေတြ ေထာက္ျပျပဳျပင္ေပးတယ္ဆိုၿပီး သူ႔ကုိ တိတ္တဆိတ္ေက်းဇူးေတြတင္ခဲ႔ဖူးတယ္။

၂၀၀၃ရဲ႔ ဗယ္လင္တိုင္းေန႔ေလးတစ္ေန႔မွာ က်မက သူ႔အတြက္ e-Card ေလးကုိ ေမးလ္ကေနတဆင္႔ပို႔ေပးခဲ႔တယ္။ က်မကိုယ္က်မ သိပ္ရိုမန္တစ္မျဖစ္ဘူးလို႔ထင္လို႔ သူသေဘာက်မလားရယ္လို႔ က်မပုိ႔ေပးမိတာပါ။ က်မဘ၀မွာ ပထမဦးဆံုး ပို႔ေပးဖူးတဲ႔ ကဒ္ေလးဆိုလဲ မမွားပါဘူး။ သူက “ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရန္ကုန္မွာကုိ ဘာလို႔ ေမးလ္ပုိ႔ေနမလဲ ကဒ္ပို႔ခ်င္ ငါ႔လက္ထဲ ေရာက္ေအာင္ပုိ႔ေလ” လို႔စာျပန္ေတာ႔ အဲ႔ဒီေန႔မွာ က်မသူ႔လက္ထဲ ကဒ္အေရာက္ပုိ႔ဖို႔ လံုးပန္းရေတာ႔တာေပါ႔။ ေယာက္်ားေလးျဖစ္တဲ႔သူက က်မကို ကဒ္ေလးပုိ႔ေပးသင္႔တာေပါ႔လို႔ မေတြးခဲ႔တာ သူအလုပ္အားမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ႔ က်မရဲ႔အေတြးေလးေၾကာင္႔ဆိုတာလည္း သူသိပံု၊ျမင္ပံုမရပါဘူး။ ခ်စ္သူေတြ အခ်စ္မညီေတာ႔တဲ႔အခါ ရင္ဘတ္ထဲကစကားေတြ ၾကားႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ႔တာကုိ ရိပ္မွ မရိပ္မိခဲ႔ပဲေလ။ ရွိပါေစေတာ႔။

အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ က်မက အလုပ္(၂)ခု လုပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္။ မနက္ပိုင္းအလုပ္က မနက္ ၉ နာရီကေန ညေန ၆ နာရီထိ။ ညေန အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္က ည ၇ နာရီကေန ၉ နာရီထိ။ ကန္ေတာ္ေလးက ေန လွည္းတန္းကုိ ၁ နာရီအတြင္း အေရာက္သြားဖို႔ က်မဘယ္ေလာက္ အေျပးအလႊားလုပ္ရတယ္ဆိုတာ သူလဲသိပါတယ္။ ညေနပိုင္းအလုပ္မွာက သူက Team Lead ဆိုေတာ႔ က်မအလုပ္ေနာက္က်ရင္ သူအေျပာအဆိုခံရမွာစိုးလို႔ တစ္မိနစ္ေတာင္ ေနာက္မက်ရဲပါဘူး။ အဲ႔ဒီတစ္နာရီအတြင္းမွာ ကဒ္ကို အေျပးအလႊားရွာ၀ယ္၊ ကဒ္ေပၚမွာစာေရး ေခြ်းတျပိဳက္ျပိဳက္နဲ႔ ည ၇ နာရီအမွီ အခ်ိန္ပုိင္းအလုပ္ကို ေရာက္ခဲ႔တယ္။ က်မစိတ္ထဲမွာေတာ႔ ငါသူျဖစ္ေစခ်င္သလို လုပ္ခဲ႔ႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ပီတိေတြ အျပည္႔နဲ႔ေပါ႔။ က်မသူ႔လက္ထဲ ကဒ္ေလးထည္႔လိုက္ရင္ သူခ်ီးမြမ္းမလားလို႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခဲ႔မိပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ကဒ္ေလးကို ထုတ္ေတာင္မၾကည္႔ပဲ သူ႔အံဆြဲထဲ ပစ္ထည္႔ၿပီး အံဆြဲကုိ ျပန္ပိတ္လိုက္ေတာ႔ အထဲကပစၥည္းေတြေၾကာင္႔ ကဒ္ေလးေခါက္ၿပီးတြန္႔ေၾကသြားခဲ႔သလို က်မပီတိစိတ္ေလးလဲ တြန္႔ေၾကသြားခဲ႔ရဖူးတယ္။

လူေတြက မလိုခ်င္ေတာ႔တဲ႔ အရာတစ္ခုကို စြန္႔ပစ္ခ်င္တဲ႔အခါမွာ နည္းမ်ိဳးစံုကုိ သံုးေလ႔ရွိၾကတယ္။ စြန္႔ပစ္ခ်င္တဲ႔အရာက သက္ရွိဆို တခ်ိဳ႔က ေပၚတင္စြန္႔ပစ္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႔က နာမည္ေကာင္းယူၿပီးမွ သူ႔အလုိလိုစြန္႔ခြာသြားေအာင္ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ က်မအျဖစ္က ဒုတိယတစ္မ်ိဳးထဲမွာ အက်ံဳး၀င္ခဲ႔တယ္ဆိုတာ အားလံုးၿပီးသြြားမွ ကြင္းဆက္ေတြ တခ်က္ခ်င္းေပၚလာခဲ႔တယ္။ က်မ သိပ္ “အ” လြန္းခဲ႔တာလား ဒါမွမဟုတ္ အျပစ္မျမင္ခ်စ္တတ္ခဲ႔လြန္းတာလား?

သူ႔လက္ကုိ လွမ္းဆြဲကိုင္လိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ အရင္လို က်မလက္ကုိ ျပန္ဆုပ္ကုိင္ျခင္းမရွိေတာ႔ဘူး။ က်မက လက္ကုိ အတင္းလိုက္တြဲရင္ “လူေတြအရမ္းရႈပ္တယ္ လက္တြဲရင္ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ လက္မတြဲစမ္းပါနဲ႔” ဆိုတဲ႔စကားအတိုင္း က်မသူ႔ကုိ လက္တြဲဖုိ႔ မႀကိဳးစားျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ က်အခ်စ္ေတြကုိ သူလြယ္လင္႔တကူ လစ္လ်ဴမရႈေလာက္ပါဘူးဆိုတဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ သူက်မကုိ သိပ္အေလးမထားေတာ႔ေပမယ္႔ သူ႔ေဘးမွာ တိတ္တဆိတ္သာ ေနတတ္ခဲ႔တာ အသားက်ေနခဲ႔တယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ “အႏိႈင္းမဲ႔” ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေလးက က်မရဲ႔ေဖးဘရိတ္ေပါ႔။

သူအပါအ၀င္ က်န္တဲ႔သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ေပါင္းၿပီးလုပ္ရမယ္႔ ေဒၚလာငါးေထာင္ေလာက္တန္တဲ႔ ပေရာဂ်က္တစ္ခုကို လက္ခံရလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာလည္း က်မတို႔ သေဘာထားကြဲလြဲမႈတခုျဖစ္ခဲ႔တယ္။ က်မက က်မအေဖကုိ အလုပ္ကိစၥတိုင္း တိုင္ပင္ေလ႔ရွိေတာ႔ ဒီပေရာဂ်က္အေၾကာင္းေျပာျပမိတယ္။ အေဖက ၃ ေယာက္ေပါင္းဂြိဳင္႔အေကာင္႔ဖြင္႔ထားရင္ေကာင္းမယ္လို႔ အႀကံေပးတာကုိ သူသေဘာမက်ခဲ႔ဖူး။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ဒီပေရာဂ်က္အတြက္စစ္စတမ္ဒီဇိုင္းဆြဲတာေကာ၊ ေဒတာေဘ႔စ္ဒီဇိုင္းဆြဲတာေကာမွာ က်မလုပ္အားေတြအမ်ားႀကီးရယူၿပီးခ်ိန္က်မွ သူပဲလုပ္ေတာ႔မယ္ရယ္လို႔ က်မအကူအညီေတြကုိ ရပ္တန္႔ခိုင္းခဲ႔တယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေပမယ္႔ အေဖ႔ကုိ ပေရာဂ်က္မျဖစ္ေတာ႔ဘူးရယ္လို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး ေရငံုႏႈတ္ပိတ္သာေနခဲ႔တယ္။ ေနာက္ပုိင္းသူ႔မွတ္ခ်က္က “ယူေတာင္မယူရေသးဘူး နင္႔အေဖက ေနရာတကာ၀င္ပါတယ္” တဲ႔။

ခ်စ္သူသက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ က်မမေတာင္းပဲနဲ႔ သူ႔ဆီက ေရေမႊးပုလင္းေလးတစ္လံုး လက္ေဆာင္တစ္ခုရဖူးတယ္။ က်မေပ်ာ္လိုက္တာေလ။

“ကို …. အဲ႔ဒါ သမီးအတြက္ သက္သက္၀ယ္လာတာလားဟင္ …”

“မဟုတ္ပါဘူး … ငါ႔အတြက္၀ယ္တာ ၀ယ္ၿပီးမွ အနံ႔မႀကိဳက္လို႔ နင္႔ေပးတာ” တဲ႔ ….

က်မအေပ်ာ္ေလးေတြ တစစီပဲ႔ေၾကြက်သြားတယ္ … တုန္လိႈက္ေနတဲ႔အသံနဲ႔

“ေၾသာ္ မသိပါဘူး …. သမီးအတြက္သက္သက္၀ယ္လာတယ္ထင္လို႔ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ သမီးဒီအနံ႔ေလးႀကိဳက္တယ္ … ေက်းဇူးပဲေနာ္ ကုိ ….”

က်မ ဟန္ေဆာင္တာ မကြ်မ္းက်င္ခဲ႔ေပမယ္႔ သူ႔ခ်စ္ျခင္း တစြန္းတစေလးေတာင္ က်မဆီ ျပန္ပဲ႔ပါမလာခဲ႔တာေတာ႔ ေသခ်ာပါတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ က်မ စိတ္မပ်က္ေသးတာကုိ သူမ်ားစိတ္ပ်က္ေလမလားလို႔ေတာ႔ က်မ မေတြးမိခဲ႔ဘူး။ က်မ ညံ႔ခဲ႔တာပါ။

က်မရဲ႔ ယံုၾကည္ျခင္းမုိးတိမ္ေတြ ျပိဳက်တဲ႔ေန႔တစ္ေန႔ ….

အဲ႔ဒီေန႔မတိုင္ခင္က သူက်မကုိ စိတ္ဆိုးသြားခဲ႔တယ္။ က်မနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္အတြက္ အလုပ္သြင္းေပးထားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက အလုပ္ေနာက္က်တာမ်ားလို႔ က်မနဲ႔စကားမ်ားရာက စတာပါ။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ႔ သူ႔ကုိေခ်ာ႔ဖို႔ က်မအလုပ္ကခြင္႔ယူၿပီး သူ႔အလုပ္ရွိရာ FMI စင္တာရဲ႔ တစ္ဘက္ ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာ မနက္ ၈ နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက ေရာက္ေနခဲ႔တယ္။ သူက ၉ နာရီေလာက္ အလုပ္လာတတ္ေပမယ္႔ မေတာ္လို႔ ေစာလာခဲ႔ရင္ လြဲသြားမွာစိုးတာနဲ႔ ေစာထြက္ခဲ႔တာပါ။ သူ အလုပ္ကုိေစာစြာေရာက္ႏွင္႔ေနခဲ႔တယ္ဆိုတာ စင္တာထဲကထြက္လာမွ က်မသိခဲ႔ရတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ခပ္သြယ္သြယ္ အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ပါးပါး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က သူ႔လက္ကုိခ်ိတ္လို႔ ကားလမ္းကုိ ျဖတ္ကူးလာခဲ႔တယ္။ သူ က်မကုိ မျမင္သလို က်မလဲ သူ႔ကုိခပ္၀ါး၀ါးပဲျမင္ရတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္က အိုင္ထြန္းလာမွန္းမသိတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြက က်မမ်က္၀န္းမွာျပည္႔လို႔ေပါ႔။

ဟင္႔အင္း …. က်မ မငိုပါဘူး။ မငိုခ်င္ပါဘူး။ သူ႔ဆီက အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုခုကုိ နားေထာင္ခ်င္ေသးတယ္။ အခ်စ္ေတြနဲ႔ က်မရဲ႔ တစ္သက္တာအတြက္ ေရြးခ်ယ္မႈတစ္ခုဟာ ဒီျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုတည္းနဲ႔ ပ်က္ဆီးသြားရမွာကုိ က်မ မလိုလားပါဘူး။

“ဟင္ … ငယ္ငယ္ …. နင္ဘာလာလုပ္တာလဲ” အိုးတိုးအမ္းတမ္း ျဖစ္သြားတဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာရယ္၊ က်မရဲ႔ ေၾကကြဲမ်က္ႏွာရယ္ေၾကာင္႔ထင္ပါရဲ႔ ေကာင္မေလး လက္တြဲတာကုိ ျဖဳတ္လိုက္တယ္။

“သမီး ကုိxxx ကုိေျပာစရာရွိလို႔”

“ငါ အခု မနက္စာသြားစားမလို႔ နင္အလုပ္သြားေတာ႔” လို႔ တစ္ခြန္းပဲေျပာၿပီး လက္ခ်င္းခ်ိတ္ ဆက္လွမ္းထြက္သြားတာကုိ ၾကည္႔ေနရင္း က်မႏွလံုးသားကုိ ျဖတ္နင္းေလွ်ာက္သြားသလို က်မရင္ေတြ နာက်င္လိုက္တာ။ ရင္ထဲမွာ ဟာၿပီး တလွပ္လွပ္နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကုိ က်မမျမင္ရေတာ႔ဘူး။ က်မ မငိုေပမယ္႔ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာခဲ႔တယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ က်မ မယံုၾကည္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။

က်မ ဘာေတြမွားခဲ႔သလဲ? က်မသူ႔ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ခဲ႔တာပါ။ သူလိုအပ္တုိင္းမွာ က်မ ျဖည္႔ဆည္းဖုိ႔ႀကိဳးစားခဲ႔တာပါ။ သူအျပစ္လုပ္တိုင္းမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ရင္ သူ႔ရဲ႔ ေကာင္းတာေကာ၊ ဆိုးတာေကာကုိ လက္ခံရမယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္နဲ႔ က်မေနခဲ႔တာပါ။ က်မ မခ်မ္းသာခဲ႔ေပမယ္႔ သူ႔ကုိ ဘယ္တုန္းကမွ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး မျဖစ္ေစခဲ႔ပါဘူး။ က်မ မလုပ္ႏိုင္တဲ႔ကိစၥေတြမွာ က်မ ကတိမေပးခဲ႔တာေတြရွိမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကလန္ကဆန္မလုပ္ခဲ႔ပါဘူး။ က်မသူ႔အေပၚ သစၥာရွိခဲ႔ပါတယ္။ က်မ ရုပ္မလွေပမယ္႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ရုပ္ရည္ေတာ႔ရွိပါတယ္။ က်မ မပိန္ေပမယ္႔ တရားလြန္မ၀ပါဘူး။ က်မ ပညာအရည္အခ်င္း မညံ႔ခဲ႔ပါဘူး။ ဒီအရည္အခ်င္းေတြအားလံုးထဲမွာ သူလိုခ်င္တာ ဘာေၾကာင္႔ တစ္ခုမွ မပါခဲ႔တာလဲ။ သူလိုခ်င္တာဘာလဲ? က်မဘာေတြလိုအပ္ခဲ႔သလဲဟင္?

သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈရွိတယ္တဲ႔။ ဒါေပမယ္႔ ဆန္႔က်င္ဘက္လားရာနဲ႔ဆိုတာ က်မ ဘာလို႔ ဆက္မဖတ္ခဲ႔မိပါလိမ္႔။

လြဲေနတဲ႔ က်မရဲ႔ နိယာမထဲမွာ က်မေနခဲ႔တာ ၃ ႏွစ္။ အသည္းကြဲေ၀ဒနာ ခံစားခဲ႔ရတာ ၁ ႏွစ္ခြဲ။

သူ႔ေၾကာင္႔ က်မရဲ႔အတၱႀကီးတဲ႔စိတ္ေတြ အမ်ားႀကီးေလ်ာ႔ခ်ႏိုင္ခဲ႔တယ္။ သိပ္မခ်စ္တတ္ေတာ႔ေအာင္လဲ ေနတတ္ခဲ႔တယ္။ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါအရ ပံုေသနည္းေတြ၊ နိယာမေတြကုိလည္း ဘာသာျပန္တတ္ခဲ႔တယ္။ အရာရာတိုင္းအတြက္ ခုထိ ေက်းဇူးတင္ဆဲပါ။

နိယာမအလြဲ အပုိင္း(၂)


Credit to http://happylifequotes.com

တည္ၿငိမ္ေနတဲ႔ေရျပင္ေလးေပၚ ခဲခပ္ေသးေသးေလးတစ္လံုးက်ခဲ႔တယ္။

က်မတို႔ရဲ႔ခ်စ္သူသက္တမ္း(၃)လအၾကာမွာ ပထမဆံုးျပႆနာစတက္ခဲ႔တယ္။ သူက က်မလက္ကုိတြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္သူ က်မက အေဖ၊ အစ္ကုိ၊ ေမာင္ေတြရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျမင္သြားမွာ ေသမေလာက္ေၾကာက္သူ။ ဒီေတာ႔ ဆြဲကိုင္လာတဲ႔ သူ႔လက္ကုိ က်မ ရုန္းထြက္ခဲ႔မိတယ္။ သူ႔ဘက္ကၾကည္႔ေတာ႔ လူၾကားထဲမွာ သူ႔ကုိ အရွက္ခြဲသတဲ႔။ က်မဘက္ကေတာ႔ လက္ကုိင္တာေလး မခံတာ သူဘာလို႔ ဒီေလာက္ခံစားေနသလဲ လို႔ပဲျမင္ခဲ႔မိတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္ကစလို႔ က်မလက္ကုိ သူဘယ္ေတာ႔စၿပီး မကုိင္ေတာ႔ဘူးလို႔ ပါးစပ္နဲ႔ေျပာခဲ႔သလို အလုပ္နဲ႔လည္း သက္ေသျပခဲ႔တယ္။ က်မကေတာ႔ အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္လို လမ္းကူးတိုင္း သူ႔လက္ကုိ စတင္ဆြဲကိုင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ႔တာေပါ႔။ က်မကသူ႔လက္ကုိ ဆြဲကုိင္လိုက္တိုင္း တင္းက်ပ္စြာျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္လာတဲ႔ သူ႔လက္တစ္ဘက္ကအင္အားေတြ က်မရင္ထဲစီးေမ်ာသြားတယ္ဆိုတာ သူသိခ်င္မွသိမွာေပါ႔ေလ။

က်မတို႔ ထရိန္နင္မွာ ပရက္တီကယ္ဖီးလ္က လာတဲ႔ က်မက စာေတြ႔မ်ားတဲ႔သူ႔ကုိ ပေရာဂ်က္တခုခုလုပ္တိုင္း အၿမဲသာေလ႔ရွိတယ္။ က်မကသာသြားတိုင္း သူက အၿမဲမေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ႔သလို၊ က်မက အရင္အလုပ္ၿပီးသြားတိုင္းလည္း သူ႔ပေရာဂ်က္ကုိ ဆက္မလုပ္ပဲ ရပ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳး ႀကံဳလာရေတာ႔ က်မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ႔ရတယ္။ အလုပ္ခြင္မွာ သူက က်မကုိျပိဳင္ဖက္တစ္ေယာက္လို သေဘာထားခဲ႔ေပမယ္႔ က်မကေတာ႔ သူဟာ တခ်ိန္က်ရင္ က်မအိမ္ဦးနတ္ျဖစ္မယ္႔သူလို႔ ယံုၾကည္စြာနဲ႔ အေလ်ာ႔ေပးဖို႔ပဲစဥ္းစားခဲ႔တယ္။ က်မမွတ္မိပါတယ္ သူက်မကုိ ပထမဆံုး အႏိုင္ရလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ သူဟာ အင္မတန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ႔တယ္။ အၿပံဳးေတြနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာရယ္၊ နင္႔ကုိငါႏိုင္သြားၿပီိလို႔ ေျပာေနတဲ႔ အၾကည္႔ေတြရယ္ကုိ က်မ အျမတ္တႏိုးသိမ္းဆည္းထားခဲ႔ဖူးတယ္။ က်မရဲ႔ပညာမာနေတြ အကုန္ၾကမ္းျပင္ေပၚခ်ၿပီးမွ သူ႔ကုိအႏိုင္ေပးခဲ႔တယ္ဆိုတာကိုေတာ႔ သူသိေအာင္ က်မ ဘယ္ေတာ႔မွ ေျပာျပျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာ အႏိုင္ယူဖို႔မွ မဟုတ္တာပဲေလ။

သူမာစတာတန္းေျဖခါနီးတုန္းက စာေတြသိပ္မ်ားၿပီးျပာယာခတ္ေနခဲ႔တာေပါ႔။ သူ႔အိမ္ကလဲ သူငယ္ခ်င္းေယာက္်ားေလးေတြစုငွါးၿပီးေနတာဆိုေတာ႔ သူ႔အိမ္မွာ စာက်က္ရတာ သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။ ဒီေတာ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႔ အဓိပတိလမ္းေပၚက ေရတမာပင္ေအာက္က ခံုတန္း၀ိုင္းေလးေတြက က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ေနရာေလးေတြခဏျဖစ္ခဲ႔ဖူးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သားေရတမာပင္ကုိမွီလို႔ တင္ပလင္ေခြထိုင္ရင္း၊ သူ႔စာေတြက်မပါကူက်က္ေပးခဲ႔ဖူးတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား TRIO သၾကားလံုးထုတ္ေလး ေဘးခ်ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္သလို တလံုးၿပီး တလံုးစားရင္း စာက်က္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ဒီလိုျပိဳင္ဆိုင္မႈမရွိတဲ႔အခ်ိန္ေလးေတြဟာ က်မအတြက္သိပ္ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္ခဲ႔သလို၊ အမွတ္ရစရာေကာင္းခဲ႔တယ္။

ဒီလိုနဲ႔တစ္ေန႔မွာ သူ႔ပေရာဂ်က္ေတြကို က်မက အၿမဲလုပ္ေပးလို႔ ဆိုၿပီး ကုမၸဏီမွာ ဆက္လုပ္ဖုိ႔ အရည္အခ်င္းမမွီဘူးဆိုတဲ႔ ျပစ္ခ်က္နဲ႔ သူ ကုမၸဏီကေန ထြက္ခဲ႔ရတယ္။ က်မတို႔ကုမၸဏီက ထရိန္နင္ၿပီးရင္ ႏိုင္ငံျခားအလုပ္အကုိင္ အခြင္႔အလမ္းေသခ်ာတဲ႔အတြက္ သူ႔ရဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ျပိဳလဲက်ကုန္တယ္။ အၿမဲစိတ္ဓါတ္မာခဲ႔တဲ႔သူ က်မေရွ႔မွာ မ်က္ရည္က်တာ ျမင္လိုက္ရတဲ႔အခ်ိန္မွာ က်မရင္ထဲမွာ ငါ႔ေၾကာင္႔ျဖစ္ရတာရယ္လို႔ သူ႔အစား ၀မ္းနည္းနာက်င္ရသလို သူ႔အတြက္ဆိုရင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေကာင္းဆံုးေတြခ်ည္းပဲ ေပးဆပ္မယ္လို႔ က်မ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တယ္။

ေနာက္ေတာ႔ သူအလုပ္သစ္ရသြားခဲ႔တယ္။ သူ႔အလုပ္က FMI စင္တာမွာ က်မအလုပ္က ကန္ေတာ္ေလးထဲမွာ။ ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနတဲ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုကုိ ေန႔တိုင္းမွ မျမင္ရေတာ႔မွပဲ က်မလြမ္းတတ္လာသလို သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါလားလို႔ က်မသိလာခဲ႔တယ္။ က်မနဲ႔သူနဲ႔ ေန႔တိုင္းမေတြ႔ျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ေတြ႔ျဖစ္တိုင္းမွာလည္း အခ်စ္အေၾကာင္းထက္ သူ႔အလုပ္ရဲ႔ စိန္ေခၚမႈေတြနဲ႔ က်မကုိ ယွဥ္ျပိဳင္ခ်င္တာေတြကသာ သူ႔မွာပုိမ်ားခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ အသြားအျပန္ နိယာမကုိ က်မ ယံုၾကည္လက္ခံဆဲမို႔ သူ႔အေပၚ ေမတၱာတစ္စက္မပ်က္ခဲ႔ပါဘူး။

သာသာယာယာရွိတဲ႔ေန႔ေလးတစ္ေန႔မွာ တိတိက်က်ေျပာရရင္ သူ႔ေမြးေန႔ ဇူလိုင္(၁၉)ရက္ေန႔မွာ သူက က်မဆီကုိ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္သယ္ေဆာင္လာခဲ႔တယ္။

အဲ႔ဒီေန႔ေလးမွာ သူ႔ကုိလက္ေဆာင္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး ပိတ္စအျဖဴအေကာင္းစား အစေလးနဲ႔ ေခါင္းအံုးစြပ္လွလွေလးတစ္လံုးကို က်မ သူ႔အတြက္ခ်ဳပ္ေပးထားတယ္။ အဲ႔ဒီေခါင္းအံုးစြပ္ေလးကုိ ေမတၱာေတြ အျပည္႔နဲ႔ အဓိပၸါယ္ေတြအျပည္႔နဲ႔ က်မခ်ဳပ္ခဲ႔တာမို႔လို႔ အေပၚယံၾကည္႔ရင္ တန္ဘိုးနည္းေပးမယ္႔ ျမင္တတ္ရင္ တန္ဘိုးမနည္းလွပါဘူး။ က်မစိတ္ကူးေလးနဲ႔က်မ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ သူ႔ဆီေရာက္သြားတဲ႔အခါ အသည္းပံုေလးေပၚမွာ ေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလး မတ္တပ္ရပ္ၿပီးနမ္းေနတဲ႔ ခရစ္စတယ္ ကီးခ်ိန္းေလးနဲ႔ ပုဆိုးတစ္ထည္ကို ထုတ္ျပရင္း သူက “ငါ႔အလုပ္က ၀န္ထမ္းေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လက္ေဆာင္ေပးတာ” လို႔ ခပ္တည္တည္ပဲ ေျပာခဲ႔တယ္။ က်မက သူ႔အတြက္လက္ေဆာင္ေလး ထုတ္ေပးလိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ “ငါက အိပ္ယာခင္း အဓိကလိုေနတာ” လို႔ က်မကုိ ေျပာၿပီး က်မေခါင္းအံုးစြပ္ေလးကုိ စိတ္မ၀င္စားခဲ႔ဘူး။ ကီးခ်ိန္းေလးကို ၾကည္႔ရင္း ရင္ထဲမွာျဖစ္လာတဲ႔ ပူပန္မႈေတြ အျပင္ မ်က္ႏွာငယ္ရရွာတဲ႔ က်မရဲ႔လက္ေဆာင္ေလးအေၾကာင္းေေတြးရင္း ခံစားခ်က္ ႏွစ္စံုႏွစ္ရာနဲ႔ ရင္ထဲမွာလိႈက္လို႔ ၀မ္းနည္းပူေလာင္ေနခဲ႔တယ္။

ကီးခ်ိန္းၾကည္႔ရတာ သိပ္မရိုးဘူးေနာ္လို႔ က်မ သူ႔ကုိ သတိေပးေတာ႔ သူက “ဟာ … ရိုးရိုးပါဟာ နင္ကလဲ” လို႔ ခပ္ေပါ႔ေပါ႔ေျဖခဲ႔တယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ

“လက္ေဆာင္ေပးတဲ႔ ေကာင္မေလးက အလုပ္နည္းနည္းအားတာနဲ႔ ငါထိုင္တဲ႔အခန္းရဲ႔ ေရွ႔နားလာလာၿပီး ငါ႔ကုိ ၾကည္႔တယ္ ဟ”

“ဒီေန႔ ငါ႔အတြက္ ပန္းသီး၀ယ္လာေပးတယ္။ ငါ မစားဘူးေျပာေတာ႔ အမိႈက္ပံုးထဲပစ္မယ္ေျပာလို႔ ငါယူထားလိုက္ရတယ္။”

“ဒီေန႔ ထမင္းတူတူစားဖုိ႔ လာေခၚေတာ႔ ငါ သူနဲ႔ တူတူ ထမင္းစားျဖစ္တယ္”

“သူက တခါတေလ လမ္းကူးရင္ ငါ႔လက္ကုိ ကုိင္ၿပီး ကူးတတ္တယ္ေနာ္ .. နင္ ျမင္ရင္ အထင္လြဲမွာ စိုးလို႔ ႀကိဳေျပာတာ”

“ငယ္ငယ္ေရ … သူကေလ တစ္လ တစ္လ မိတ္ကပ္ဘိုးခ်ည္းပဲ ေသာင္းေက်ာ္ကုန္တာ ဟ …. သိလား” လို႔ သနပ္ခါးကုိသာ ခံုခံုမင္မင္လူးတတ္တဲ႔က်မကုိ ႏွစ္သက္စြာေရြးခ်ယ္ခဲ႔တဲ႔သူ႔ပါးစပ္က အထင္တႀကီး ဒီလိုေျပာလာတဲ႔အခ်ိန္မွာ က်မ ၾကားႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ႔လို႔ သူ႔ကုိ အျပင္းအထန္ ကြန္ပလိန္႔လုပ္ခဲ႔တယ္။ အဲ႔ဒီအတြက္ စိတ္ဆိုးၿပီး လူေတြရႈ႔ပ္ရွက္ခတ္ေနတဲ႔ ျမိဳ႔ထဲလမ္းမႀကီးမွာ က်မကုိ ထားပစ္ခဲ႔ၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္း ကားဂိတ္ကုိ ေလွ်ာက္ခ်သြားတဲ႔ေနာက္ကုိ က်မ မေျပးရံုတမယ္ေျခလွမ္းနဲ႔ လိုက္ခဲ႔ရဖူးတယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ေနာက္ကုိ ဒီလိုေျပးလိုက္ရမယ္လုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင္႔ထားဖူးတဲ႔ဲက်မ ရွက္တာေရာ၊ ၀မ္းနည္းတာေရာစုျပံဳလို႔ မ်က္ရည္ကေတာ႔ ၀ဲေနခဲ႔ၿပီ။ ျဖက္ကနဲ (၁၀၇) ဒိုင္နာကားေပၚတက္လိုက္တာကို လွမ္းျမင္လိုက္ေတာ႔ က်မပါ ေျပးၿပီးလိုက္တက္ခဲ႔တယ္။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ႔ က်မအတက္၊ ကားက အထြက္မွာ လက္က ခံုနဲ႔ေဘးကကာထားတဲ႔ သံျပားၾကားညွပ္ၿပီး အသားလန္ထြက္သြားခဲ႔တယ္။ ေသြးေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ထြက္လာသလို၊ မ်က္ရည္ေတြလဲ တလေဟာသြန္က်လာတဲ႔ အခ်ိန္က်မွ က်မလက္ကုိဆက္ကနဲ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ဒဏ္ရာကုိ တစ္ရႈးစနဲ႔ အုပ္ေပးခဲ႔တယ္။

မ်က္ႏွာေၾကာ အနည္းငယ္ေလ်ာ႔ၿပီး “နင္ကလဲ သတိမထားဘူး။ ဘာလို႔ကားထြက္ေနတုန္း ေျပးတက္ရတာလဲ” ဆိုတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေအာက္မွာ က်မ၀မ္းနည္းနာက်င္တာေတြ ယူပစ္သလို ေပ်ာက္သြားခဲ႔ၿပီး သူဂရုစိုက္သားပဲရယ္လို႔ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္သြားခဲ႔တာ သူကပဲေတာ္လြန္းခဲ႔တာလား၊ က်မကပဲ ခြင္႔လႊတ္လြယ္လြန္းတာလားလို႔ က်မ မေတြးခဲ႔ဘူး။အဲ႔ဒီအခ်ိန္ကစလို႔ သူ႔ဆီက ဘာပံုျပင္မွ ထပ္မၾကားခဲ႔ရေတာ႔ဘူး။ ပံုျပင္မရွိေတာ႔တာမဟုတ္ပဲ မေျပာျပေတာ႔တာ ဆိုတာကုိ က်မေနာက္က်မွ သိခဲ႔ရတယ္။

နိယာမအလြဲ အပုိင္း(၁)


Credit to http://themusicalfruit.net

သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈရွိတယ္ဆိုတဲ႔ နိယာမကုိ က်မ အေလးအနက္ ယံုၾကည္ခဲ႔ဖူးတယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ ရူးသြပ္ရမယ္႔အရာလို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ခဲ႔ေပမယ္႔ အခ်စ္ေၾကာင္႔ က်မ ရူးသြပ္ခဲ႔ဖူးတယ္။

ရိုးရိုးေလးပါ။ ဇာတ္လမ္းေလးက တကယ္ကို ရိုးရိုးေလးရယ္ပါ။

သူႏွင္႔က်မက ကုမၸဏီတစ္ခုတည္းမွာ အတူတူအလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ထိုင္ေတာ႔လဲ ခံုခ်င္းက ကပ္လ်က္၊ သူငယ္ခ်င္းဆိုလဲ ဟုတ္၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ဆိုလဲ ဟုတ္ခဲ႔ၾကတယ္။ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလး(၃)ေယာက္ရယ္၊ သူရယ္နဲ႔က သြားအတူ၊ လာအတူ နဲ႔ စိတ္တူကုိယ္တူရွိခဲ႔ၾကတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလဲ သူ ဘယ္တစ္ေယာက္ကုိ စိတ္၀င္စားေနတယ္ရယ္လို႔ အတိအက်မသိခဲ႔ၾကဘူး။ က်မကေတာ႔ က်မကုိ စိတ္၀င္စားေနတယ္ဆိုတာကုိ သူတိတ္တဆိတ္ပို႔ထားတဲ႔ ေမးလ္ေတြက တဆင္႔ ႀကိဳသိေနခဲ႔တယ္။ သူငယ္ခ်င္းဘ၀မွာကတည္းက က်မကုိ အလုိက္သိလြန္းေသာသူ႔ကုိ က်မလဲ စိတ္၀င္စားခဲ႔တယ္ဆိုရင္ မမွားပါဘူး။ သူက က်မကုိ တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ခ်စ္ေရးဆိုခဲ႔တယ္။

“ငယ္ငယ္ … ငါ နင္႔ကုိ ခ်စ္တယ္” လို႔ သူေျပာတဲ႔အခ်ိန္မွာ က်မ ရင္ခုန္ခဲ႔သလား၊ မခုန္ခဲ႔ဘူးလား ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ႔ေပမယ္႔ က်မ ရွက္ေနခဲ႔တာေတာ႔ ေသခ်ာခဲ႔ပါတယ္။ ဒါဟာ အခ်စ္ဟုတ္၊မဟုတ္ဆိုတာလည္း က်မ မသိခဲ႔သလို၊ ဆန္းစစ္ဖို႔လည္း သတိမရခဲ႔ဘူး။

“သမီးကုိ ဘာလို႔ ခ်စ္တာလဲ ေျပာျပ” လို႔က်မ ျပန္ေမးေတာ႔

သူက “ငါ နင္႔ကုိ စာေမးပြဲခန္းမွာ ကတည္းက စေတြ႔ဖူးၿပီး သေဘာက်ခဲ႔တာ။ ငါက စာေမးပြဲေျဖဖုိ႔ ေခြ်းျပန္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ နင္က ေရွ႔က စားပြဲကုိသြားၿပီး နင္႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေတြေျပာလို႔ … ငါ႔ စိတ္ထဲမွာ ဒီေကာင္မေလးက စားေမးပြဲခန္းကုိ မေၾကာက္ဘူးလားမသိဘူးလို႔ေတြးမိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ငါ႔စိတ္ထဲဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိဘူး ဒီစာေမးပြဲၿပီးရင္ ျပန္ေတြ႔ပါေစလို ႔ဆုေတာင္းမိတယ္” လို႔ တနံတလ်ားရွင္းျပပါတယ္။

က်မမွာ အက်င္႔တစ္ခုရွိတာက က်မထက္ အသက္ႀကီးသူေတြနဲ႔ စကားေျပာတာမွာ က်မကုိယ္က်မ “သမီး” လို႔ နာမ္စားသံုးေလ႔ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ သူနဲ႔ စကားေျပာေတာ႔လည္း “သမီး” လို႔ကုိယ္႔ကုိကိုယ္သံုးျဖစ္ခဲ႔တာေပါ႔။

ေနာက္ၿပီးေတာ႔ စာေမးပြဲဆိုတာက က်မတို႔အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ႔ ကုမၸဏီကုိ ၀င္ခြင္႔ေျဖရတဲ႔ စာေမးပြဲပါ။ က်မက တစ္ခါေျဖၿပီး ေအာင္ခဲ႔ေပမယ္႔၊ ႏႈတ္ေျဖမွာ က်ခဲ႔လို႔ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေျဖတဲ႔ အခ်ိန္မွာ သူ က်မကုိ ေတြ႔ခဲ႔တာပါ။ သူနဲ႔ ဆံုဆည္းဖို႔ ကံ ပါလာလို႔လား မသိ သူေကာ၊ က်မေကာ စာေမးပြဲေအာင္ခဲ႔ပါတယ္။

ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ႔ေန႔ကုိလည္း က်မ မွတ္မိေနခဲ႔တယ္။ က်မတို႔ နာမည္ေတြကုိ ဘုတ္မွာ ကပ္ထားတာကုိ က်မသြားၾကည္႔ေတာ႔ သူလည္း အဲ႔ဒီေနရာမွာ ရွိေနခဲ႔တယ္။ က်မက နာမည္ေတြကုိ လက္ေထာက္ရြတ္ရင္းက ဒီနာမည္က မိန္းကေလး နာမည္ႀကီးလိုပဲေနာ္လို႔ က်မ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေျပာျပေတာ႔ အေနာက္ဘက္ကေန “မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ … ေယာက္်ား နာမည္စစ္စစ္ပါ” လို႔ ရုတ္တရက္အသံထြက္လာေတာ႔ လန္႔သြားသလို၊ အားလည္းနာသြားမိတယ္။ က်မ သူ႔ကုိ ပထမဆံုး စျမင္ဖူးခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ တခါျမင္ယံုနဲ႔ မွတ္မိေလာက္ေအာင္ စြဲေဆာင္မႈမရွိတဲ႔ သူ႔ပံုစံေၾကာင္႔ က်မ သူ႔ကုိ ခပ္လြယ္လြယ္ေမ႔သြားတာ မထူးဆန္းဘူးဆုိရမယ္။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်မတို႔ အပတ္စဥ္တူတူ အလုပ္၀င္ခြင္႔ရခဲ႔ၾကတယ္။ က်မတို႔အလုပ္မွာ ထရိန္နင္ ေပးေတာ႔ ျမန္မာစကားလံုး၀မတတ္၊ လံုး၀နားမလည္တဲ႔ အိႏိၵယက ဆရာေတြက စာသင္ၾကတယ္။ သူတို႔က က်မတို႔ေတြရဲ႔ နာမည္ကို အသံထြက္ရခက္ေတာ႔ က်မတို႔ေတြ နစ္ခ္နိမ္း ေပးၾကရတယ္။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာ က်မရဲ႔နစ္ခ္က ဂ်က္ဆီကာတဲ႔။ သူ႔ကုိေတာ႔ ဆရာက ဆန္နီလို႔ေပးခဲ႔ေပမယ္႔ သူက က်မသေဘာက်တဲ႔ လီယိုနာဒို ဆိုတဲ႔ နာမည္ကုိ နစ္ခ္အျဖစ္ယူခဲ႔တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ တေလွ်ာက္လံုး က်မ စိတ္ညစ္တိုင္း ေဖ်ာင္းျဖ၊ က်မ စိတ္တိုတိုင္းလဲ ေခ်ာ႔ေမာ႔ေျပာျပတတ္ေတာ႔ သူ က်မကုိ ေတာ္ေတာ္ နားလည္တယ္ရယ္လို ႔က်မဘာသာျပန္ခဲ႔မိတယ္။

အရပ္ခပ္္ျပတ္ျပတ္၊ အသားခပ္ညိဳညိဳနဲ႔ အညာသား သူ႔မွာ က်မ သေဘာက်တာဆိုလို႔ ရွည္ေကာ႔ေနတဲ႔ မ်က္ေတာင္တစ္စံုရယ္၊ က်မကုိ နားလည္မႈေပးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္တစ္ခုရယ္နဲ႔ သူ႔အခ်စ္ကုိ က်မ လက္ခံခဲ႔တယ္။ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရမယ္ဆုိရင္အခ်စ္ဆိုတာ သူ႔ကုိ ခ်စ္သူအျဖစ္လက္ခံၿပီးမွ က်မရင္ထဲမွာ တေျဖးေျဖးခ်င္းျဖစ္တည္လာခဲ႔တာပါ။

က်မတို႔ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးၾကေတာ႔ သူက ကုမၸဏီမွာ သူ႔ကုိသိပ္စကားမေျပာဖို႔ က်မကုိေျပာတယ္။ က်မက အရင္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္း၊ ခုလည္းထူးၿပီးေတာ႔ ပိုဆက္ဆံေနတာမွမဟုတ္တာ စကားေျပာတာကုိ ကန္႔သတ္တာ က်မ မႀကိဳက္ခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ဒီအခ်ိန္တုန္းသူ႔စကားဆိုရင္ က်မ နားေထာင္ခ်င္တယ္။ သူ႔ဘက္က ထုတ္တဲ႔ စည္းကမ္းတိုင္းကုိ လိုက္နာၿပီး သူ႔ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ဂရုစိုက္ေၾကာင္းျပခ်င္ခဲ႔မိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ တသက္မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္သာ ထားခ်င္ခဲ႔ၿပီး ဒီတစ္ေယာက္ကုိပဲ လက္ထပ္မယ္လို႔ က်မ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ႔လို႔ပါပဲ။

က်မရဲ႔စလင္းဘတ္ထဲမွာ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးနဲ႔ အပ္ အၿမဲေဆာင္ေလ႔ရွိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ က်မသူငယ္ခ်င္းမေလးေတြက စကပ္လံုခ်ည္၀တ္ေလ႔ရွိၾကလို႔ပါ။ သူတုိ႔စကပ္လံုခ်ည္ေတြက အခန္႔မသင္႔ရင္ ကြဲတာ၊ ခ်ိတ္ျပဳတ္တာေတြ ျဖစ္တတ္ေတာ႔ တြယ္ခ်ိတ္နဲ႔ဆိုရင္ အျမင္ဆိုးတာမို႔လို႔ က်မကပဲ ခ်ဳပ္ေပးေလ႔ရွိတယ္။ အဲ႔လို ေဆာင္တတ္တာေလးက က်မခ်စ္သူကုိ က်မခ်စ္ေၾကာင္းျပႏိုင္ခဲ႔တယ္ဆိုရင္လဲ မမွားပါဘူး။ ပထမဆံုးတစ္ခါက သူ႔အက်ၤ ီ ၾကယ္သီးျပဳတ္သြားတဲ႔အခ်ိန္၊ ေနာက္တစ္ခ်ိန္က သူ႔ ေက်ာပုိးအိတ္ ဇစ္ပ်က္သြားတဲ႔အခ်ိန္ရယ္ေပါ႔။ က်မ သူ႔ပစၥည္း အပ်က္အစီးေလးေတြကုိ က်မလက္နဲ႔ ခ်ဳပ္ရိုးေသသပ္စြာနဲ႔ အျမန္ဆံုးျပဳျပင္ေပးႏိုင္ခဲ႔တယ္။ သူ အသိအမွတ္ ျပဳျပဳ၊ မျပဳျပဳ က်မကုိယ္က်မေတာ႔ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူခဲ႔ဖူးတယ္။